این چند خط را زمانی منتشر می کنم که هنوز رنگ پیراهن علیرضا بیرانوند برای فصل آینده مشخص نیست، می خواهم کمی در مورد ورژن جدید بیرانوند بنویسم و ساختار بیرانوند ساز، اما قبلش لطفا در همین صفحه پست با تیتر "قدر امید را بدانیم" بخوانید،شاهد مثالم آنجا برای امید، گرفتن پنالتی رونالدو توسط بیرانوند است، این را گفتم که بدانید به اثر اجتماعی ورزش حرفه ای معتقدم و می دانم که ورزش حرفه ای هزینه دارد و...این را پیش فرض صفر در نظر بگیرید.
اما دیشب در تلویزیون صحنه ای دیدم که به نظرم مصداق تام ناامید سازی بود، وکیل بیرانوند می گفت پنج تومن هم میدادن قرارداد را فسخ نمی کردیم آخه پنج تومن هم پولیه؟مجری هم از آن طرف اصرار می کنه آخه پنج تومن هم پولیه که بخاطرش سمت فسخ رفتید؟هدف مجری و وکیل به وضوح با هم فرق دارد، یکی می خواهد بیرانوند قرمز باشد و آن یکی آبی اما در یک موضوع اشتراک نظر دارند، پنج میلیارد که پولی نیست، ظاهرا انقدر پولی نیست که هر دو طرف احساس صمیمیت می کنند و اجماع دارند با اسم کوچک صدایش بزنند و بگویند پنج تومن!
همه این تصاویر جلوی چشم هواداری اتفاق می افتد که اگر انقدر شانس داشته باشد که جز لشکر بیکارها یا neet ها نباشد،کارمند است با حداقل حقوق هفت میلیون تومن به بالا، یعنی یک اختلاف هشتصد برابری ناقابل میان درآمد آن هوادار با نقطه نزاع بیرانوند و پرسپولیس.
جالب است که در لایه اول آن هوادارن نگران این فاصله نیستند آنها نگران اینند که فردا صبح لباس آبی تن بیرو می رود یا سرخ می ماند؟ این البته اثر کوتاه مدت است اما وقتی هوادار در دراز مدت با خودش وارد خوانش انتقادی می شود چه چیزی در ذهن و جانش ته نشین میشود؟ چیزی جز طعم تلخ تبعیض و ناامیدی؟
صنعت هواداری، صنعت لذت بردن در لحظه، صنعت مصرف کن و به هیچ چیزی فکر نکن، صنعت تخدیر توده ای از هنر و فوتبال تا سیاست و اندیشه، از گلزاریست ها و بیرانوندسازها تا تتلیتی ها و رائفی پور فن ها تا سیبیل نیچه ای ها، همه یک کار انجام می دهند جنبش زردسازی آن هم در جامعه ای که با سرعت به سمت طبقاتی شدن و لائیسیته می رود.
در چنین ساختاری بیرانوندها ساخته می شوند که با هیچ پولی دیگر سیر نمی شوند. نه قرارداد بیست و چندمیلیاردی، نه چند صد میلیون برای حضور ده دقیقه ای در برنامه شب عید تلوزیونی که شعارش سلبریتی زدایی است نه...
ما هم در بهترین حالت یا بیرانوند هستیم یا بیرانوند ساز.
شاید بپرسید این روضه ای که خواندی با آن شادی ملی و هزینه کردن برای آن چطور جمع می شود؟ سوال سختی است.پاسخش را شما می دانید؟