میلاد جلیل زاده، خبرنگار گروه فرهنگ:برای دومین سال پیاپی مجتبی امینی به عنوان دبیر جشنواره فیلم فجر منصوب شد. برگزاری جشنواره فجر سال ۱۴۰۱ در دل پیچیده‌ترین غوغاها انجام شد و آزمون سختی را پیش پای امینی و همچنین رئیس سازمان سینمایی و وزیر ارشاد گذاشت.
چهل دوره از برگزاری جشنواره فیلم فجر گذشته بود و دوره چهل‌ویکم در شرایطی می‌خواست برپا شود که تحولات مهمی در ساختار کلی فرهنگ کشور داشت رخ می‌داد. در ظاهر امر به نظر می‌رسد فجر چهل‌ویکم یکسره متاثر از اتفاقات پسامهسا بود.برگزاری جشنواره فجر چهل‌ویکم تدبیر و مدیریتی می‌خواست که بتواند بهانه را از غوغاسالاران بگیرد و کاروان سینما را به سلامت از میان سنگ‌پراکنی آنها که از قطار پیاده شده‌اند عبور بدهد. چند سالی بود که اهالی رسانه و خبرنگاران عادت کرده بودند نشست خبری فیلم‌ها چیزی شبیه تاک‌شوهای تلویزیونی با حضور سلبریتی‌ها باشد و دنبال یک متلک بامزه و اتفاقی حاشیه‌ای در این نشست‌ها می‌گشتند تا بازتاب بدهند.
مجتبی امینی در شرایطی حکم دبیری جشنواره فجر را گرفت که کمابیش قرار بود فیلم‌ها همین‌ها باشد که دیدیم، نام‌ها همین نام‌ها باشند و نشست‌های خبری، فتوکال آثار و کیفیت ورود چهره‌ها به سالن نمایش به همین صورت انجام بگیرد.
کسی اما اتفاقاتی که پس از ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ واقع شده را پیش‌بینی نمی‌کرد. حالا فجر نه‌تنها کسی را می‌خواست که مدیر و دبیر جشنواره دوران گذار باشد، بلکه مدیریت بحران هم بداند. آنها که از قطار پیاده شده بودند، به شیشه‌هایش سنگ می‌انداختند و اسم این کارشان را نه دست و پا زدن‌های قبل از افول، بلکه مبارزه سیاسی گذاشته بودند. در شیوه مدیریت مجتبی امینی اما نه‌تنها مدیریت بحران دیده نشد، بلکه حتی اگر فرض بگیریم اتفاقات پسامهسا رخ نمی‌داد، باز هم از او تدبیر ویژه‌ای برای جشنواره‌ای با نام‌های جدید دیده نمی‌شد.
متن کامل را اینجا بخوانید.