فاطمه سادات بکائی، خبرنگار گروه فرهنگ:نیما جاویدی بعد از تجربه موفق ساخت دو فیلم سینمایی که هر دو هم توجه منتقدان را به خود جلب کرده بود این بار سراغ سریال‌سازی برای نمایش خانگی رفته است. آکتور سریالی 20 قسمتی با محوریت زندگی پر پیچ و خم دو بازیگر تئاتر است که از هنر بازیگری خود در زندگی واقعی برای کسب درآمد استفاده می‌کنند.
آکتور نشان داد توانسته مخاطبان علاقه‌مند زیادی را در این مدت با خودش همراه کند که حالا از پایان سریال ناراحت هستند، مخصوصا که شایعاتی مبنی‌بر حذف حداقل 4 اپیزود از این سریال هم در فضای مجازی منتشر شده و این مخاطبان را گله‌مند کرده است.در میان واکنش‌هایی که بعد از قسمت آخر به آکتور نشان داده شد، با کاربرانی مواجه شدیم که وقتی تمجیدها از سریال را در فضای مجازی دیده‌اند سراغ سریال رفته‌اند و تمام 20 قسمت آن را ظرف یک شبانه روز تماشا کرده‌اند. استقبال مخاطب نشان می‌دهد نه‌تنها نتیجه کار جاویدی موفق بوده بلکه حتی ادامه سریال در قالب فصل‌های بعدی هم همچنان می‌تواند برای سازندگانش توجیه اقتصادی داشته باشد.
آکتور در جنس قصه‌گویی، سوژه و حتی رنگ و لعاب تصویر با الگوی ذهنی‌ای که مخاطب ایرانی از یک سریال تولید داخل سراغ دارد متفاوت است؛ این وجه تمایز چه در طراحی صحنه، لباس و گریم و چه در نوع روایت اپیزودیکِ قصه همگی از جنس فضای تئاتر است.
کارگردان آکتور تلاش کرده تا این سریال در جزئیات و کلیات به یک صحنه تئاتر شبیه باشد، نکته قابل توجه این است که همین وجه تمایز می‌توانست از منظر مخاطب ایرانی که عمدتا با تئاتر غریبه است تبدیل به یک نقطه‌ضعف بزرگ برای سریال شود اما نتیجه کار نشان داد این وجه تمایز کاملا در خدمت قصه درآمده و توانسته به قوت هر چه بیشتر آن کمک کند.
اهمیت به موضوعات مهمی که برای مخاطب جهانی مهم است یکی از مهم‌ترین وجوه این تلاش نیما جاویدی است. طرح دغدغه‌های مهاجران غیر قانونی، چالش‌های مردم افغانستان بعد از طالبان و تضعیف حقوق اولیه آنها، توجه به مسائل نژادپرستانه و مشکلات رنگین‌پوست‌ها، اعتیاد، مصرف مشروبات الکلی و تکریم سالمندان از جمله سوژه‌های مهمی است که برای جامعه جهانی مهم و کاملا قابل لمس است.
آکتور مسیر ورود سریال ایرانی به بازار پر مخاطب جهانی را باز کرد و احتمالا دغدغه حضور در این بازار را برای سایر فیلم‌سازان هم ایجاد کرده است.
متن کامل را اینجا بخوانید .