ابراهیم غمخوار، فعال دانشجویی دانشگاه شیراز :
*جنبش دانشجویی به‌عنوان یک پارامتر تاثیرگذار بر روند تحولات اجتماعی و سیاسی از زمان بسط مقوله نظام آموزش عالی مدرن، در جامعه عرضه‌اندام می‌کند.
*جدا از زمینه‌های ادبی و فرهنگی، دغدغه مشکلات صنفی جزئی جدانشدنی از حلقه‌های مهم این جنبش به شمار می‌رود.
*تفاوت اصلی جنبش دانشجویی با سایر جنبش‌های موجود در جهان که به غیرصنفی بودن آن برمی‌گردد، به این معنا که همانند جنبش کارگری، زنان و... که صرفا پیگیر مطالبات حوزه خود هستند و در مسائل صنفی همان حوزه محدود می‌شوند، عمل نمی‌کند.
*جنبش دانشجویی در اکثر مواقع پیگیر مطالبات سایر اقشار جامعه هستند و هدف فعالیت‌شان به دست آوردن منفعت صنفی نیست؛ همچون مطالبه‌گری در ایام بودجه‌ریزی‌های سالانه، مسائل مربوط به شفافیت، چالش‌های کارگران هفت‌تپه، هپکو یا ماجرای پتروشیمی میانکاله. مسائل سیاسی و فرهنگی کشور از یک نظم منضبط برخوردار نیست.
*فضای اجتماعی در یک بستر پارادوکسیکال دائما دچار دوقطبی‌های مردود و مسائل متناقض می‌شود.
*فضای دانشجویی هم به‌مثابه یک جامعه محرک جدا از این بستر مذکور نیست و هر از گاهی با تصمیمات و آیین‌نامه‌های آنی دچار سردرگمی و بی‌راهی می‌شود. نمونه‌ای از همین ماجرا را در دانشگاه شیراز شاهد بودیم.
*در بحبوحه اعتراضات سال گذشته که محصول شکاف مدنی اجتماعی ایران بود در جلسات مختلف از مسئولان فرهنگی گرفته تا حراستی و حتی امور عمومی و فنی که هم صاحبنظر و به طریق اولی صاحب امر شده بودند به موضوع حضور تریبون آزاد در بین دانشجویان تاکید داشتند که برگزاری این مهم را به دلیل حضور تشکل‌های سیاسی در دانشگاه وظیفه افراد تشکیلاتی می‌دانستند و جالب اینجا بود که خواهان این بودند که نظرات‌شان و منویات‌شان بر کم و کیف برگزاری تاثیرگذار باشد. اما....
متن کامل را اینجا بخوانید.