نیما کرمی، منتقد سینما:«جنگل پرتقال» فیلمی به کارگردانی آرمان خوانساریان و تهیه‌کنندگی رسول صدرعاملی است. از نکات قابل‌توجه فیلم ذکر دو نکته مهم است. بودجه فیلم‌های سینمایی در سینمای ایران و در اکثر موارد شفاف نیست تا درصورت شکست گیشه پاسخگویی نسبت به آن وجود نداشته باشد اما بودجه فیلم جنگل پرتقال شفاف است: ۷ میلیارد تومان که ۷۰ درصد آن را بنیاد سینمایی فارابی پرداخت کرده و مابقی از بخش خصوصی تامین شده است. دومین نکته رسول صدرعاملی در معرفی کارگردان به سینما باتجربه است. محمد کارت با فیلم شنای پروانه و آرمان خوانساریان برای جنگل پرتقال.  اما جنگل پرتقال؛ فیلم کلاس درسی است از آموزه‌های اخلاقی برای عبرت‌ و پندگیری. فیلم دو روی یک سکه است، همان معلوم و مجهول آقا معلم فارسی در ابتدای فیلم. فیلم با وجه مجهول کاراکتر آغاز می‌شود، داستان جلو می‌رود، حقیقت برملا می‌شود، شخصیت شکست می‌خورد و درصدد جبران برمی‌آید و تلنگر پایانی فیلم. فیلم به ما می‌آموزد گریزی از حقیقت نیست، حتی اگر سال‌ها از آن گذشته باشد و کتمان شده باشد، روزی، جایی و زمانی مشخص می‌بایست پاسخگو باشیم.  اولین شکاف شخصیتی آقا معلم، علی بهاریان با مدیر مدرسه است. وقتی متوجه می‌شویم اداره کلاس درس نه از روی تبحر، بلکه از روی خودخواهی و بی‌تجربگی است و چه خوب فضای مدرسه به تصویر کشیده شده. شخصیت بهاریان در نیمه نخست چنین است: دقیق و موفق، کارآمد و متفکر. اما این‌گونه نیست خود را به هویتی مجهول برای مخطب تبدیل کرده تا از حقیقت فرار کند. برای تکمیل مدارک در پاترول و کنار بهاریان می‌نشینیم و به شمال کشور می‌رویم که ظرف یک روز برگردیم اما حقیقت باید مشخص شود. تصادف و بازگویی زخم زبان‌های بهاریان نسبت به مریم (سارا بهرامی) از زبان دیگران او را به ملاقات با همکلاسی سابق می‌کشاند. اما مریم برای او نمایشنامه زندگی نوشته و منتظر است تا علی (میرسعید مولویان) نقش خود را آغاز کند. و چه خوب بازی کرده‌اند هر دو بازیگر. جدال دروغ و راستی آغاز می‌شود و درنهایت حقیقت آشکار. نیمه معلوم فیلم آغاز می‌شود. هیچ راهی برای جبران نیست مگر تقدیم تنها یادگار پدر علی و به مریم. تلنگر پایانی اگرچه تلخ اما شیرین است و به دل می‌نشیند.  جنگل پرتقال تقریبا فیلمنامه‌ای موفق دارد اما می‌توانست بهتر از این باشد، تکانه‌های بیشتر و مهلک‌تر یا گره‌های داستانی پیچیده‌تر که تقابل بین علی و مریم جدی‌تر دیده شود. شخصیت‌پردازی خوبی هم صورت گرفته اما می‌توانست بهتر از این باشد، کاراکترهایی عمیق‌تر. درمجموع جنگل پرتقال فیلمی خوش‌ساخت و قابل‌قبول برای حضور در جشنواره است که می‌توان ۹۰ دقیقه از آن لذت برد.