روایت میدانی خبرنگار «وطن امروز» از حال و هوای جام جهانی قطر:
شاید کمی غریب باشد اما نخستین تصویر من از هواداران در قطر ۲۰۲۲ همان‌قدر که آرژانتینی است، فلسطینی هم هست.
در نخستین تقاطع راسته اصلی بازار در میان انبوه جمعیت توریست‌های جام جهانی که هر کدام نماد یک کشور را با خود به همراه داشتند، ناگهان فریاد آهنگین «انا فلسطینی، احب الآرجنتینی» و ترجیع‌بند «مسی - مسی» همراه با ضرب طبل به سبک سکوهای استادیوم طنین افکند.
بر قله جمعیتی عمدتاً با پیراهن‌های راه‌راه سفید و آبی آسمانی که وسط سوق معرکه گرفته بودند، یک جوان عرب با پیراهن شماره ۱۰ تیم ملی آرژانتین، مزین به نام مسی خودنمایی می‌کرد که پرچم فلسطین را به اهتزاز درآورده بود.
آن معرکه که من دیدم اما آلبی‌سلسته و مسی صرفاً بستر کار بود و هدف اصلی طرفداری از فلسطین؛ ملتی که نه تنها نماینده‌ای در جام جهانی ۲۰۲۲ ندارد و حتی تیم ملی فوتبالش فاقد ورزشگاه خانگی است، بلکه سال‌هاست سرزمینش توسط صهیونیست‌ها غصب شده و خود در گوشه و کنار جهان پراکنده شده است.
در این ۱۸ روز به هر یک از ۸ ورزشگاه، ۱۰ منطقه هواداری (فن زون)، میادین یا تجمع‌گاه‌های اصلی دوحه، الوکره و الخور و ایستگاه‌های اصلی مترو سرک بکشید، نمایی پررنگ از فلسطین و پرچمش می‌بینید.
در ایران تبلیغات برخی رسانه‌ها به شکلی است که آدم فکر می‌کند ملت‌های عرب کلا فلسطین را بی‌خیال شده‌اند. به قول یک دوست لبنانی، شما ایرانی‌ها فکر می‌کنید مساله فلسطین یک آرمان انقلابی است، در حالی که قبل از آن مساله هویتی تمام اعراب است. آنچه در این فستیوال بزرگ شاهد هستیم، صدق گفتار او را ثابت می‌کند.
پرچم فلسطین بیرق دوم همه مردم عرب حاضر در قطر جز سعودی‌هاست که البته بسیاری مواقع تبدیل به پرچم اول آنها می‌شود؛ مثل همان لحظه تاریخی عکس دسته‌جمعی مراکشی‌ها با پرچم فلسطین پس از پیروزی تاریخی بر اسپانیا در مرحله یک‌هشتم نهایی.
حرکت ملی‌پوشان این کشور پیامی صریح بود به حاکمان‌شان که راه ما از شما جداست؛ نمایه‌ای از کل ملت‌های عرب که راه‌شان از رژیم‌های غالبا استبدادی و دست‌نشانده‌شان جداست.
شهروند الجزایری که برای جام‌جهانی با دوستانش به قطر آمده، ساعتی پس از پیروزی مراکش با لباس سنتی کشورش شامل کلاه پاشایی عصر مملوک در شمال آفریقا، علامت پیروزی نشان می‌دهد. این چیزی فراتر از محال است وقتی بدانیم نه تنها الجزایر در این دوره غایب است، بلکه آنها سابقه دشمنی دیرینه با مراکشی‌ها دارند!
وقتی دلیل خوشحالی محمد از برد مراکش مقابل اسپانیا را به واسطه گارسُن جویا می‌شوم، همچنان که کامی عمیق از قلیان عربی بغل دستش می‌گیرد، به عربی می‌گوید: «من جزایری‌ام اما اول از همه مسلمانم. آنها (مراکشی) هم همین‌طور. فلسطین برای هر دوی ما فلسطین است».
براساس آمار رسمی شمار فلسطینی‌های ساکن قطر حتی از شمار سوری‌ها، ایرانی‌ها، آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها هم کمتر است؛ رقمی کمتر از 10 هزار نفر. یعنی با در نظر گرفتن این 2 نکته که درصد قابل توجهی از متخصصان آمریکایی و اروپایی شاغل در قطر، صهیونیست‌های دوتابعیتی هستند و همچنین 10 هزار اسرائیلی به بهانه تماشای بازی‌ها وارد قطر شده‌اند، در ۱۸ روز اخیر، شمار فلسطینی‌های اینجا احتمالا کمتر یا حداکثر مساوی اسرائیلی‌ها بوده است.
پس چه شده که رسانه‌های عبری گزارش می‌دهند توسط اهالی قطر بایکوت شده‌اند و ابراز انزجار از اسرائیلی‌ها در این کشور عمومیت دارد؟ چه شده که خبرنگار شبکه «کان» صدایش درآمده که رسانه‌های قطری با اسرائیل دشمنی دارند؟ چه شده که وقتی یک گروه اسرائیلی در خیابان‌های دوحه شناسایی می‌شوند، توسط اهالی هو می‌شوند؟