هومن جعفری، خبرنگار: پیش از افتتاحیه مسابقات، در پاسخ به سوال یکی از نشریات ورزشی پیرامون کیفیت افتتاحیه جام‌جهانی، پاسخ‌های ساده و سرراستی دادم.  کمی بدبینی وجود داشت که مبادا قطر، افتتاحیه‌ای ضعیف برگزار کند. اما پاسخ من به‌راحتی این‌گونه بود: «یک‌سری به جام‌جهانی قطر بدبینند. دلیل بدبینی‌شان این است که فکر می‌کنند امور اجرایی مسابقات قطر دست کارمندان قطری است و آنها از برگزاری تورنمنتی به وسعت این جام هیچ نمی‌دانند. فکر کنم این طرز تفکر غلط باشد.  نخست اینکه سال‌هاست دیگر شاهد برگزاری مراسم بین‌المللی توسط کارشناسان اجرایی میزبان نیستیم. آنچه در میزبانی رخ می‌دهد، ماحصل کار جمعی از بهترین کارشناسان است که می‌توانند اهل هر کشوری باشند. فرصت‌های شغلی برایشان باز است.»  همان‌طور که دیدیم افتتاحیه برگزار شد، بزرگ‌ترین چهره‌های بین‌المللی به روی سن آمدند و مراسم را افتتاح کردند و اتفاقا کیفیت مراسم افتتاحیه نیز کسی را آزار نداد. حضور مشهورترین گروه‌های موسیقی جهان، حضور چهره‌هایی چون مورگان فریمن، سبب شد تا مراسم مانند همیشه جلوه‌ای فرهنگی داشته باشد. طبیعتا نیازی به بازشماری صدها ستاره سابق و صدها ستاره فعلی فوتبال هم نیست. عمده آدم‌هایی که سرشان به تن‌شان می‌ارزد، در قطر حضور دارند. 
اما نکته‌ای که مغفول می‌ماند، این است که قطر چه سودی از این میزبانی خواهد برد؟ آنها که نفت‌شان را فروخته‌اند و حساب بانکی‌شان هم که کویت است و طبیعتا تا آخر عمر اگر کار هم نکنند، جیب‌شان پر می‌ماند. این همه تقلا برای خودنمایی چه سودی دارد؟
پاسخ در همان«ارتش متخصصان بین‌المللی بدون مرز» قرار دارد. قطر در جام‌جهانی به توسعه همه‌جانبه کشورش دست زده. هم توسعه زیرساخت‌هایی مثل مترو، ورزشگاه، بیمارستان، امنیت، هتل‌ها و...  و هم توسعه بی‌حدوحصر نیروی انسانی!     
در این لحظه که با هم صحبت می‌کنیم، بهترین‌های دنیا در قطرند. 
بهترین مربیان و بازیکنان، بهترین مدیران، بهترین اسپانسرها، بهترین داوران، بهترین افسران امنیتی، بهترین روزنامه‌نگاران، فیلمبرداران، تدوینگران، کارگردانان تلویزیونی و آدم‌های حوزه فوتبال. بهترین ایجنت‌ها، بهترین متخصصان سرمایه‌گذاری، بهترین گردانندگان هتل، رستوران و کافی‌شاپ‌ها، بهترین دی‌جی‌های موسیقی، بهترین سرگرم‌کنندگان و بهترین از هر چیزی! قطر در همین لحظه که با هم صحبت می‌کنیم، هزاران میهمان ویژه دارد که در حال آموزش عملی نسل جوان این کشور برای اداره حوزه‌های مختلف هستند. آنچه قطر از هزینه کردن این 200 میلیارد دلار به دست می‌آورد، فقط سازه نیست. او متخصصان جهان را آورده تا از بین آنها، بعضی را دستچین کند تا برای همیشه یا دست‌کم برای بخشی از طول سال، در این کشور خدمت کنند و بخش دیگر به جوان‌های قطری بیاموزند که چگونه در غیاب آنها همه‌چیز را اداره کنند. 
توسعه نیروی انسانی قطری‌ها در این یک ماه، بیش از میزبانی‌شان ارزش دارد! این آن چیزی است که ما باید به آن توجه کنیم که نمی‌کنیم!