محمدحسین نظری، مترجم: اخیرا روزنامه نیویورک‌تایمز گزارشی در رابطه با اوضاع اجاره‌بهای مسکن و احوال مستاجران آمریکایی منتشر کرده است. این گزارش به قلم کونر داگرتی (Conor Dougherty) درباره یک جنبش اعتراضی در کانزاس سیتی با نام KC Tenants (Kanzas City Tenants به معنی مستاجران شهر کانزاس) است که توسط یک دختر دانشجوی سیاه‌پوست رهبری می‌شود. داگرتی با حضور در میتینگ‌ها و اعتراضات این جنبش حقوق مستاجران تلاش می‌کند گزارشی از وضع مسکن در آمریکا ارائه کند. این گزارش که با تیتر «انقلاب مستاجران در راه است» منتشرشده، نشان می‌دهد که بخش زیادی از جامعه آمریکا توان پرداخت اجاره خانه‌هایشان را ندارند و جریان اعتراضی در این رابطه هر روز درحال بزرگ‌تر شدن است. متن پیش رو ترجمه‌ای از خلاصه گزارش نسبتا مفصل نیویورک‌تایمز است.
 اینجا لیستی از مکان‌هایی است که ممکن است تصور کنید درمورد سیاست‌های مربوط به مسکن بحث می‌کنند. جلسه شورای‌شهر، جلسه منطقه‌بندی آخر شب و شاید یک روبان بریدن برای نام‌گذاری یک مجتمع مسکونی جدید و ارزان‌قیمت.
در عوض، Quinton Lucas (کوئینتون لوکاس) شهردار کانزاس سیتی، با لباس پاپ روی صحنه حضور می‌یابد، درحالی‌که یک‌دوجین معترض با تی‌شرت‌های زرد، طرح جدید مسکن او را در مقابل مستمعان مسخره می‌کنند. آقای لوکاس در یک غروب گرم ماه آگوست برای حضور کوتاه در یک نمایش محلی Sister Act (یک فیلم کمدی آمریکایی) به سالن تئاتر استارلایت در فضای باز آمده بود. درست قبل از اینکه او روی صحنه برود، تظاهرات‌کنندگان که متعلق به گروهی به نام Tenants KC بودند، بنری را باز کردند که روی آن نوشته بود: «شهردار لوکاس: درحال‌توسعه بی‌خانمانی».
بلافاصله گروهی از محافظان یونیفرم‌پوش وارد صحنه شدند و آنها را سرکوب کردند. حین حرکت به‌سوی دروازه‌های خروجی، اعضای KC Tenants شعار می‌دادند: «اجاره خیلی بالاست»، درحالی‌که بقیه حضار سعی می‌کردند روی شهردار_پاپ و راهبه‌های رقصنده تمرکز کنند.
این وضعیت مسکن در آمریکاست؛ جایی که افزایش هزینه‌ها به سمت جیب‌های خشم و مقاومت (منظور افراد معترض است) سرازیر می‌شود. بیش از دوسال اضطراب بابت خطر اخراج ناشی از پاندمی و افزایش قیمت مسکن را در نظر بگیرید، مشکلات تورمی را به آن اضافه کنید که با صعود اجاره‌بها روند افزایشی در پیش‌گرفته و همچنین کمبود مسکن ارزان‌قیمت که شهرها در حل آن ناتوان به نظر می‌رسند. اگر اینها را کنار هم بگذارید، متوجه می‌شوید 44 میلیون خانوار آمریکایی که خانه‌ یا آپارتمان اجاره می‌کنند، دلایل زیادی برای ناراضی بودن دارند.
این نارضایتی درحال گسترش به همه‌ طیف‌های اقتصادی است. در یک ‌سر طیف، مستاجرانی هستند که آرزوی خرید خانه دارند، اما رویاهایشان به‌دلیل قیمت بالای خانه و همچنین افزایش نرخ وام مسکن بر باد رفته است. سوی دیگر طیف مستاجران کم‌درآمدی هستند که بخش عمده‌ای از 11 میلیون خانواری را تشکیل می‌دهند که بیش از نصف درآمد خود را صرف اجاره خانه می‌کنند. در این بین هم یک طبقه متوسط توخالی قرار دارند که به نحو فزاینده درحال از دست دادن جایگاه خود هستند.
تلاقی همه این نیروها به موجی از فعالیت‌های حقوق مستاجران دامن‌ زده که سازماندهی سیاست‌هایی مثل کنترل اجاره‌بها را به شهرهایی فراتر از مناطق ساحلی پرهزینه آورده است. کانزاس‌سیتی یک نمونه برجسته از این شهرهاست. این شهر با جمعیتی بالغ‌بر 500 هزار نفر، خیابان‌های آن پوشیده از ساختمان‌های آجری است و کوچه‌های آن پر از خانه‌های معمولی با سقف‌های بلند است؛ شهری که با این شمایل ظاهرا نشانی از انقلاب اجاره‌نشینان ندارد. جالب است بدانید شاخص ارزش‌گذاری خانه Zillow، یک‌خانه معمولی در کانزاس‌سیتی را 230,000 دلار یعنی بیش از 100,000 دلار کمتر از متوسط سطح ملی ارزیابی کرده است.
اما سایت جست‌وجوی «آپارتمان لیست» نشان می‌دهد که با رشد مداوم اقتصادی که به‌واسطه صنایع لجستیک و پزشکی پیدا شده است، کانزاس‌سیتی شاهد افزایش 8.5 درصدی اجاره‌بها نسبت به سال گذشته بوده که نشان می‌دهد متوسط نرخ اجاره‌بها در این شهر، از بقیه نقاط کشور پیشی گرفته است. طی یک دهه گذشته، در کانزاس سیتی هم مثل خیلی از شهرهای دیگر آمریکا، مجموعه‌ای از برج‌ و باروهای گران‌قیمت ساخته‌شده درحالی‌که موجودی مسکن ارزان در این شهر ته کشیده است.
در این اوضاع‌واحوال KC Tenants یک دستاورد است. این گروه با کنار هم گذاشتن اعتراض‌های تند و لابی‌گری سنتی درطول پاندمی کرونا، در صحنه سیاسی آمریکا ظهور کرد و گسترش یافت و از آن زمان در تصویب قوانین مناسب برای مستاجران_مانند مجوزی که در جریان دادرسی‌های مربوط به تخلیه ملک، برای مستاجرها وکیل می‌گیرد_نقش اساسی داشته است. KC Tenants از برخی تاکتیک‌های گروهی مثل اعتراض جلوی خانه‌ قضات استفاده می‌کند که بسیاری از شهروندان معتقدند برای یک شهر صمیمی و کوچک غرب میانه مناسب نیست.
شهردار لوکاس، دموکراتی که معتقد است علی‌رغم اینکه مکرر مورد اعتراض این گروه قرارگرفته اما مرتبا با رهبران KC ملاقات می‌کند، می‌گوید: «این مرحله‌گذار در سیاست آمریکا است.» به اعتقاد او «یک بحران سیاسی جدید و تقریبا سخت‌تر هم وجود دارد؛ افرادی هستند که مافیا دارند، شیفته سیاستند و بسیار خشمگینند و در همان نهادهایی که بسیاری از ما را پرورش داده‌اند حضور دارند و از آن دل نمی‌کنند.»
مشکل مسکن آمریکا مدت‌ها قبل از پاندمی کرونا ظهور کرده بود و دلالی مستاجر یک تجارت کاملا جاافتاده در این کشور است. آنچه تغییر کرده عمق فقر مسکن، ظهور ناگهانی کووید-19 و افزایش تورم است که شهرهای کوچک‌تر را با یک بحران اقتصادی مواجه کرده است. این وضع، روزنه‌ای را برای سیاست‌هایی که زمانی از نظر سیاسی غیرممکن تلقی می‌شد، در طیف وسیع‌تری از بازارها باز کرده است.
برخلاف صاحبخانه‌ها، که مشکلات بودجه آنها به دلیل معافیت‌های مالیاتی و وام مسکن با نرخ ثابت به‌مرور کمرنگ می‌شود، اجاره‌نشینان عمدتا دربرابر افزایش سریع قیمت‌ها محافظت نمی‌شوند. زمانی که شهرهای حاشیه‌ای کشور استمهال تخلیه گسترده و سقف اجاره اضطراری را تصویب کردند و به‌دنبال آن ده‌ها میلیارد دلار کمک اجاره بابت پاندمی پرداخت شد، طبیعی بود که فعالان مسکن برای دائمی شدن برخی از این سیاست‌های موقت، تلاش کنند.
البته از منظر سیاسی، تورم فقط به این وضع کمک کرده است. در سطح ملی، درحال‌حاضر اجاره‌بها 20 درصد بیشتر از اوایل سال 2020 و فرصت مناسبی برای تبدیل این قوانین مستاجرپسند به سیاست‌های بلندمدت است.
تارا راگوویر، یکی از بنیانگذاران جنبش KC Tenants می‌گوید: «مردم این موضوع را مسلم می‌دانند که اجاره‌بها همیشه درحال افزایش است. افق سیاسی بسیار محدودی در مورد اینکه چه چیزی می‌تواند عوض شود وجود دارد، اما فکر می‌کنم چیزهایی درحال تغییر است.»
خانم راگوویر، یک کارگر توانمند و چندبعدی است که قدرت خطابه‌ یک انقلابی را با کارایی یک مدیر اجرایی درهم‌آمیخته است. او کمپین خانه‌های تضمینی را نیز هدایت می‌کند که با هدف ایجاد اتحادیه‌های مستاجران در سراسر آمریکا فعالیت می‌کند. اوKC Tenants را هم یک جنبش محلی و هم یک تجربه ملی توصیف می‌کند که از طریق آن می‌توان ایده‌های سازماندهی مسکن را ارزیابی کرد. خانم راگوویر می‌گوید: «من فکر می‌کنم هر نهاد ملی باید در برابر یک پایگاه محلی پاسخگو باشد.»
طی یک بازدید سه‌روزه که در آن مدت من اطراف دفتر او می‌پلکیدم و میتینگ‌ها و اعتراضات را رصد می‌کردم، خانم راگوویر بارها به ایده‌ای که در میان جنبش‌های مستاجران مطرح‌شده بود، ارجاع می‌داد: «جای امیدواری است که افزایش نارضایتی از اجاره‌بهای مسکن دارد یک جامعه بزرگ مستاجران ایجاد می‌کند که می‌تواند الهام‌بخش طیف گستره‌ای از مستاجران باشد تا یک تشکیلات درست کنند و به یک اشتراک نظر برسند.» در اصطلاح فعالان این حوزه، به چیزی که خانم راگوویر اشاره می‌کند، «مستاجران به‌مثابه یک طبقه» گفته می‌شود.
این یک هدف جسورانه در کشوری است که مالکیت خانه در آن یک موفقیت تلقی می‌شود. طنز ماجرا این است که آنقدر بحران مسکن در آمریکا فراگیر شده که به همان اندازه که فرصتی برای وحدت ایجاد می‌کند، کشور را در خطر تجزیه قرار داده است. مشکل این است که نیاز سریع‌تر از منابع رشد کرده و سیاست‌های حوزه مسکن را به منشوری تبدیل کرده است که به‌واسطه‌ آن یک درگیری پنهانی بین طبقه متوسط و فقیر فیلتر می‌شود. با این حال، روشن است که در کانزاس‌سیتی و جاهای دیگر مستاجران درحال تبدیل شدن به یک حوزه انتخابیه واقعی هستند. تا چند سال پیش چنین چیزی قابل پیش‌بینی نبود، اما چند سال پیش اجاره‌بها آنقدر بالا نبود.
KC Tenants زمانی که کار خود را آغاز کرد، یک کار کلاسی بود. خانم راگوویر که اکنون 30 سال دارد، در سال آخر تحصیل در هاروارد بود که برای پایان‌نامه ارشد خود به یک موضوع جالب پرداخت: تخلیه‌ها! با الهام از کار متیو دزموند، جامعه‌شناس پرینستون و نویسنده کتاب Evicted؛ کتابی که در سال 2016 به بررسی مشکلات مسکن خانواده‌های کم‌درآمد در ایالت میلواکی پرداخته است. او در میشن وودز، حومه‌ کانزاس و در مرز کانزاس-میسوری بزرگ شد و تحقیق پایان‌نامه خود را در منطقه شهری کانزاس انجام داد.
پس از اتمام کالج، از خانم راگوویر دعوت شد در مورد تز خود در برخی انجمن‌ها صحبت کند، و این‌گونه با زنانی آشنا شد که به او در راه‌اندازی KC Tenants کمک کردند. یکی از آنها تیانا کالدول بود که وقتی خانواده‌اش در بحبوحه درمان سرطان تخمدان او از آپارتمان اخراج و میان هتل‌ها سرگردان شدند، شوهرش با خانم راگوویر تماس گرفت. دیگری دایان چریتی، بازنشسته 72 ساله‌ای بود که در یک‌خانه محقر زندگی می‌کند و خانم راگوویر را طی یک سخنرانی در مرکز بهداشت محلی ملاقات کرد.
خانم چریتی گفت: «او همه این آمارها را داد و من گفتم که باید با شما صحبت کنم. ما این داستان‌ها را همیشه گفته‌ایم اما هیچ‌کس گوش نمی‌کند. اما او آنچه را که لازم بود دارد؛ متاسفم که این را می‌گویم، اما برای گفت‌وگو با سفیدپوستان و افراد صاحب قدرت، باید اطلاعات داشته باشید.»
به‌هرحال KC Tenants در سال 2019 توسط گروهی شامل خانم چریتی و خانم کالدول تاسیس شد. یک اتحادیه محلی به گروه اجازه داد تا در دفترش کار کنند و یک میز تاشو در آنجا اولین دفتر مرکزی Tenants KC بود. زمانی که همه‌گیری کووید-19 شیوع پیدا کرد، خانم راگوویر در آنجا کار می‌کرد.

  اقتصاد سیاسی آمریکا علیه مستاجران
با وجود همه ابهامی که این بیماری همه‌گیر در بازارها و اقتصاد ایجاد کرد، به‌نظر می‌رسد کارشناسان و سیاستگذاران مسکن در روزهای ابتدایی این بیماری روی یک‌چیز متفق بودند: «سونامی اخراج مستاجران.»
بهبود اقتصادی ناشی از شوک فوری کووید سریع‌تر از آن چیزی بود که خیلی‌ها انتظار داشتند، و در این بین تریلیون‌ها دلار در هزینه‌های محرک فدرال و مهلت‌های اخراج به رفع شکاف‌ها کمک کرد. با این حال، هشداری که کووید درباره ناامنی مسکن داد، حتی پس از کاهش بسته‌های کمک اجاره‌بها و انقضای این بسته‌ها، بازمانده‌ای ماندگار از اقتصاد در زمان پاندمی است.
البته این مربوط به شهرهایی مانند لس‌آنجلس است، جایی که شورای‌شهر در این ماه به گسترش حمایت‌ از مستاجران در همان جلسه‌ای رای داد که رای به پایان دادن به توقف اخراج مرتبط با کووید داده بود. سال گذشته، رای‌دهندگان در سنت پل و مینیا، فرمان جدیدی برای کنترل اجاره‌بها تصویب کردند. گسترش نابرابر کمک‌های اجاره فدرال، که در آن موانع بروکراتیک اغلب شهرها و ایالت‌ها را از دریافت پول به مستاجران بازمی‌داشت، تعدادی از شهرها را برانگیخت تا برنامه‌های کمک نقدی را تجربه کنند که اکنون به یکی از بخش‌های جدایی‌ناپذیر چشم‌انداز سیاست‌های حوزه مسکن تبدیل شده‌ است.
جمیلا میچنر، استاد حقوق و سیاستگذاری عمومی در دانشگاه کرنل که سازمان‌های مربوط به مستاجران را مطالعه کرده است، می‌گوید: «در سازمان‌دهی مستاجران پرسش‌های عمیق‌تری درمورد ساختار اقتصاد سیاسی ما وجود دارد. این وضع نه‌تنها سبب می‌شود مردم به این فکر کنند که چگونه می‌توانند از اهرم قدرت علیه صاحبخانه‌های خود استفاده کنند یا چطور از شورای شهر در این باره کمک بگیرند، بلکه به پرسش‌هایی مثل‌اینکه «چرا به نظر می‌رسد اقتصاد کشور آنقدر سیستماتیک علیه افرادی مانند آنها تقلب می‌کند؟» منجر شود.»
در سال 2019 جنای مانلی در یک پمپ‌بنزین QuikTrip ساعتی 11.50 دلار درآمد داشت که یک اشتباه اداری باعث شد بخشی از اجاره او که برنامه مسکن بخش 8 فدرال آن را پوشش می‌داد، به‌عنوان جریمه‌ او لحاظ شود. برای کمک به جبران ضرر، خانم مانلی به نامزد سابقش که به گفته او بدسرپرست بود اجازه داد دوباره به خانه برگردد. یک شب، او به دوستی که به‌دلیل افزایش اجاره‌بها آواره شده بود، پیامک فرستاد تا از او بپرسد که چه کار کند. مایا نیل به او پیشنهاد داد که به جلسه Tenants KC برود. در آنجا شنید که خانم کالدول داستان اخراجش را درطول درمان سرطان تعریف کرد.
او می‌گوید: «این لحظه‌ای بود که روشن شد ما خوب نیستیم، مردم آمریکا حال‌شان خوب نیست. ما در حال مبارزه هستیم و هیچ‌کس نمی‌داند و هرچه افراد بیشتری از ما داستان خود را تعریف می‌کند، بیشتر متوجه می‌شویم که داستان ما ارزش گفتن دارد.»
چند ماه بعد پس از ترک شیفت شب در QuikTrip، خانم مانلی همراه با خواهر و سه فرزندش در یک منطقه بین ایالتی در کنار یک مینی‌ون با علامت «#CancelRent» روی پنجره‌ای با نشانگر بنفش مستقر شدند. او آنجا بود تا از لحاظ اجتماعی به سنگینی بار پاندمی روی مستاجران اعتراض کند.
در ژوئیه 2020 مستاجران KC به پایان توقف تخلیه محلی اعتراض کردند و سعی کردند با ورود به جلسات دادگاه مجازی و خواندن مداوم بخشی از یک فیلمنامه- «هر اخراج یک عمل خشونت‌آمیز است» -روند تخلیه را متوقف کنند تا قضات و وکلا نتوانند صدای یکدیگر را بشنوند. در ماه اکتبر نیز اعضای این گروه خود را به درهای دادگاه زنجیر کردند.
آنها همچنین روی وکلا و مقامات دولتی تمرکز کردند. از جمله از طریق تجمعی در حیاط خانه قاضی جی. دیل یانگز که بر دادگاه دوره‌ای در شهرستان جکسون نظارت دارد. آقای یانگز در مصاحبه‌ای گفت این گروه با اسپری رنگ عبارت FU را روی مسیر سنگ‌فرشی در حیاط او نقاشی کردند. او افزود که نمی‌داند «FU» یک پیام کامل است یا اینکه یک خرابکار قبل از تکمیل پیام نیمه‌کاره آن را رها کرده است.
قاضی یانگز گفت: «من از هواداران سفت و سخت متمم اول قانون اساسی و اولین کسی هستم که اعتراف کردم دموکراسی کثیف است. اما وقتی جلوی خانه شخصی کسی اعتراض می‌کنید فکر می‌کنم تنها دلیل انجام چنین کاری این است که به من اخطار می‌دهید که می‌دانید کجا زندگی می‌کنم و این اصلا جالب نیست.»
مردم محلی درباره تأثیر این اعتراضات بحث می‌کنند اما تردیدی وجود ندارد که فشارهای مسکن ناشی از کووید به باز کردن دری برای سیاست‌هایی کمک کرد که در غیر این صورت هرگز اتفاق نمی‌افتاد.
بزرگ‌ترین دستاورد کووید تا امروز یک مجوز جدید در رابطه با حق داشتن وکیل است که مطابق آن شورای شهر برای وکیل هر مستاجری که با اخراج مواجه می‌شود هزینه خواهد کرد. به گفته آندریا بوگ، عضو شورای شهر این اقدام به کوشش Tenants KC انجام شده است. خانم بوگ در مصاحبه‌ای در دفترش همان نگرانی‌ای را که در گوشه و کنار شهر از جمله از زبان شهردار و مستاجران کم‌درآمد شنیده بودم بیان کرد: «اگرچه کانزاس‌سیتی در مقایسه با شهرهای بزرگ‌تر ارزان است، اما با همان مشکلات پیچیده مربوط به توان مالی مواجه است و قادر به حل آن نیست.»
او گفت: «ما در آستانه یک بحران گسترده مسکن هستیم و اگر کاری انجام ندهیم به آنجا هم خواهیم رسید.»

  طبقه مستاجر
KC Tenants اکنون 4300 عضو، هفت کارمند تمام‌وقت و انبوهی از تی‌شرت‌های زرد آماده برای توزیع دارد. این سازمان غیرانتفاعی خارج از یک دفتر در طبقه دوم در یک کلیسای متدیست فعالیت می‌کند و از طریق ترکیبی از اهداکنندگان و بنیادهای فردی تامین می‌شود. بودجه سالانه آن هم 450000 دلار است.
در این ماه اعضا یک نهاد جداگانه به نام KC Tenants Power را راه‌اندازی کردند که آزادی عمل بیشتری برای مشارکت مستقیم در سیاست دارد. به نظر می‌رسد این روزها خانم راگوویر مانند بقیه افراد بیشتر وقت خود را صرف تماس‌های ویدئویی می‌کند و در مقابل بنری صحبت می‌کند که روی آن نوشته شده «اخراج می‌کُشد».
سازمان‌دهی مستاجر در بسیاری از جنبش‌های عدالت اجتماعی و حقوق مدنی که از آغاز قرن بیستم آغاز شده اساسی بوده اما در دهه‌های اخیر به‌ندرت در خارج از تشکیلات محلی موفق بوده است. یک مساله پایدار در سازماندهی مستاجران به‌مثابه یک طبقه این است که مالکیت خانه همچنان هدف اکثر خانواده‌ها است. کووید این را نشان داده است. هنگامی که کارگران دورکار می‌توانستند در هر جایی که می‌خواهند زندگی کنند بسیاری از اجاره‌نشینان بازارهای بزرگ و گران‌قیمت را به مقصد شهرهای کوچک‌تر ترک کردند، جایی که می‌توانستند خانه بخرند.
خانم راگوویر به هویت‌یابی مستاجران اعتقاد دارد اما در این باره دچار توهم نیست. او تصور نمی‌کند روزی راهپیمایی اعتراضی را رهبری کند که در آن مستاجران خانه‌های عمومی دست‌به‌دست ساکنان ساختمان‌های مجلل در خیابان‌ها جولان بدهند. جایی که قیمت یک‌خوابه از ۳۰۰۰ دلار در ماه شروع می‌شود و شامل دسترسی به استخرهای روی پشت‌بام و پارک‌های خصوصی سگ‌ها می‌شود. آنچه او معتقد است این است که بی‌ثباتی مسکن هرچند تجربه شده باشد می‌تواند کاتالیزوری برای ائتلاف گسترده‌تری باشد که در لابی‌های سنتی سیاسی کار می‌کند.

  گروهی آمده‌اند تا درها را بزنند
اوربان شفر، یکی از ساکنان پارک که پس از ملاقات با خانم راگوویر به سازماندهی KC Tenants کمک کرد، می‌گوید: «این دختر ترکه‌ای و ریزه‌میزه به در خانه من می‌آمد و من می‌گفتم کدوم احمقی در می‌زنه؟ درواقع آن وقت‌ها خیلی از مردم درمورد او شک داشتند.»
نهایتا دوجین KC Tenants با رهبران گروه همکاری کردند تا معامله بهتری انجام شود. نتیجه این شد که پیشنهاد خود را چرب‌تر کرد: شش‌ماه اجاره رایگان و حداقل 10000 دلار هزینه جابه‌جایی.

  دروازه امید
وقتی به جلسات Tenants KC رفتم اثری از کلاه MAGA (Make America Great Again به معنای «آمریکا را دوباره عالی کن»، شعار انتخاباتی ترامپ و ریگان در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا بود) نبود اما گروهی شامل افرادی با سلایق متنوع بود که با طیف وسیعی از انگیزه‌ها در آنجا حضور داشتند. زنان سیاه‌پوست بودند. کسانی که در سطح محلی و ملی بیشترین آسیب را از اخراج و تخلیه می‌بینند، مردان سفیدپوستی بودند که هر چه می‌خواستند بگویند با اعتراف و شرمساری از امتیاز ویژه سفیدپوستان شروع می‌کردند و بچه‌ای بی‌خانمان که با از دست دادن خانواده‌اش، ایمانش به رویای آمریکایی در هم شکسته بود.
در جریان جلسه اتحادیه مستاجران در محله پرنشاط میدتاون، با یک استاد اقتصاد آشنا شدم که برای درک بهتر مشکل مسکن به این جلسه آمده بود. بعداً در جلسه‌ای در ساختمان بخش 8 در طرف دیگر خیابان تروست-خط جداکننده طولانی شهر بین ساکنان سیاه و سفید- چندین شرکت‌کننده ویلچرنشین حضور داشتند که یکی از آنها می‌گفت اخیرا زیر یک پل خوابیده است. این تنوع ناخواسته معمای سیاستی است که شهردار لوکاس و سایر مقامات با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، زیرا هر روز افراد بیشتری از مردم چشم به کمک‌های دولت در حوزه مسکن می‌دوزند.
در سراسر کشور توسعه‌دهندگان مسکن دهه گذشته را صرف ساختن واحدهای سطح بالاتر کرده‌اند. الی اونگار، بنیانگذار Mac Properties که در انگلوود نیوجرسی مستقر است و حدود 9000 آپارتمان از جمله 2000 آپارتمان در کانزاس‌سیتی دارد، صراحتا نشان داد که انگیزه‌های ساختن آپارتمان کاملا اقتصادی است. اکنون هزینه توسعه آنقدر زیاد است که مطمئن‌ترین راه برای کسب درآمد ساختن آپارتمان برای مستاجرانی است که اجاره آپارتمان برایشان یک سرگرمی است.
آقای اونگار در این رابطه می‌گوید این وضعیت دو گروه را تحت فشار قرار می‌دهد: «افرادی که خود را طبقه متوسط می‌پندارند و احساس نگرانی و فشار می‌کنند زیرا اجاره‌بها سریع‌تر از درآمد آنها بالا می‌رود. به علاوه افرادی که آسیب‌پذیرترین قشر جامعه ما هستند و شدیدا به مسکنی محتاجند که هیچ توسعه‌دهنده‌ای نمی‌تواند بدون سوبسید هنگفت آن را فراهم کند. به‌عنوان یک شهروند من هیچ مشکلی ندارم که مالیات‌هایم بالاتر باشد تا برای کسانی که توانایی پرداخت آن را ندارند مسکن مناسب فراهم کنم. پرسش این است که چگونه این امر محقق‌شدنی است؟ دلالان مسکن در بازار آزاد هیچ‌وقت پیش خود نمی‌گویند که «برای تحقق این هدف خیرخواهانه، درآمد خود را کاهش خواهم داد.»
به‌عنوان بخشی از یک طرح جدید مسکن شهردار لوکاس انتشار اوراق قرضه 50 میلیون دلاری را برای تامین مالی مسکن کم‌درآمدها پیشنهاد کرده بود اما همزمان می‌خواست مقررات شهر را برای پروژه‌های آپارتمانی که معافیت‌های مالیاتی دریافت می‌کنند از طریق برنامه‌ای که برای ایجاد مسکن اقتصادی در پروژه‌های با نرخ بازار طراحی شده بود، محدود کند.
KC tenants این تغییر را به‌عنوان خیانت به خانواده‌های روی خط فقر تلقی کردند. پاسخ شهردار این بود که تکرار برنامه‌های قبلی منجر به ایجاد واحدهای جدید برای کسی نشده بود و امیدوار است که بازنگری‌ها، توسعه‌دهندگان و دلالان مسکن را به سمت ساخت مسکن برای افراد با درآمد متوسط سوق دهد که شهر نیز به آن نیاز دارد.
در این مصاحبه او تلاش کرد خود را به‌عنوان رهبری معرفی کند که دارد مشکل دشواری را در دنیای منابع محدود حل می‌کند. او گفت: «ما ساختار مالیاتی اسکاندیناوی نداریم. شاید بتوانیم به آن برسیم، اما مطمئن نیستم که از کانزاس‌سیتی شروع شود.»
دو روز پس از ماجرای اعتراضات در sister act زمانی که شورای شهر جلسه اخذ رای در مورد این طرح را برگزار کرد اتاق‌ها مملو از تی‌شرت‌های زرد بود. پس از رای 9 به 4 به نفع سیاست جدید، خانم نیل، یکی از اعضای اولیه KC Tenants، فریاد زد: «چطور جرات می‌کنید!» در حالی که موبایل‌های افراد حاضر در جلسه از تمام زوایای صحنه عکس‌برداری می‌کردند نیروی‌های امنیتی در‌حالی‌که دست‌های خانم نیل را به پشت بسته بودند او را از آنجا بیرون بردند.
وقتی خانم نیل را بردند خانم کالدول، مستأجری که زمانی از خانه‌اش اخراج شده بود و اکنون سرطانش در حال بهبودی است شعار را ادامه داد. او فریاد زد: «نه یک پنی دیگر برای زاغه‌نشینان!» خانم کالدول نیز به همان سرعت از صحنه اخراج شد. فقط به جای اینکه او را به یک نیمکت در فضای باز ببرند مانند نیمکتی که خانم نیل بعد از ترک ساختمان روی آن نشسته بود خانم کالدول دستگیر و به یک ایستگاه پلیس محلی منتقل شد.
یک ساعت بعد چمن بیرون ایستگاه مملو از پیراهن‌های زرد بود. اعضای KC Tenants روی چمن دراز کشیده بودند و با لپ‌تاپ تایپ می‌کردند و پیتزا می‌خوردند. برشی در انتظار خانم کالدول بود که چند لحظه بعد با تشویق اعضا در میان آنها حاضر شد.
در‌حالی‌که پسر 15‌ساله‌اش به او پیوست رو به جمعیت گفت: «احساس خوبی دارم. این کار را می‌کنم تا کودکم هرگز مجبور نباشد این وضع را تحمل کند.»
پس از شعار «تیانا، ما از شما حمایت کردیم» یک گروه کوچک شامل خانم کالدول و خانم راگوویر برای استراحت به یک بار شراب رفتند. بار در حال بسته شدن بود اما خانم راگویر گفت که با صاحبش تماس گرفته و او قول داده است که بار را برای آنها باز نگه دارد. خانم راگویر افزود که او یک مستاجر است.