نسیم شیرازی، خبرنگار: هستی رضایی، نوجوان 15 ساله موتورسوار ایرانی خوش‌آتیه است. این خوش‌آتیه بودن گفتن ندارد وقتی او سال‌به‌سال با عملکرد، تلاش، قدرت و شجاعتش روی پیست‌های موتور کراس آن را ثابت کرده است. هستی جزء 20 نفر اول دنیا در بالاترین سطح رقابت‌های موتورسواری دنیا قرار گرفت تا نشان دهد دختر «ایران» می‌تواند به‌عنوان تنها نماینده دختران آسیا گاز موتور را بگیرد و پیست را مال خودش کند، همان‌طور که نگاه دنیا در همان مسابقه روی او متعجب و پر از تحسین ماند. نگاه تحسین‌آمیز دنیا به هستی البته خستگی‌اش را از تنش بیرون نمی‌آورد، اگر مسئولان در کشور خودش این تحسین‌برانگیز بودن را به‌روی خودشان نیاورند و حمایت‌شان را پررنگ‌تر نکنند. دختر 15 ساله ایران ثابت کرده می‌تواند پرچم ایران را در دنیا بالا ببرد و حالا باید دید حمایت‌ها از او -که به‌تازگی از رقابت‌های جهانی برگشته است- چگونه خواهد بود. او در اصل زاده خراسان شمالی است؛ استانی که مرکزش هنوز پیست تمرینی موتورسواری ندارد و اصلا معلوم نیست از به‌رخ کشیدن قدرت هستی در رقابت‌های موتورسواری جهان باخبرند یا هنوز چیزی به گوش‌شان نرسیده است! در ادامه گفت‌وگوی «فرهیختگان» با هستی رضایی را- که حالاحالاها از او خواهیم شنید- می‌خوانید.
جزء ۲۰ نفر اول دنیا شدی و در رنکینگ جدول اصلی قرار گرفتی، از احساست و سطح مسابقات بگو.
واقعا خیلی حس خوبی بود، چون خیلی برایش زحمت کشیده بودم تا به اینجا برسم، سطح مسابقات هم واقعا خیلی بالا بود، یعنی بالاترین سطح مسابقاتی که ما شرکت کردیم همین رقابت‌ها بود و بالاتر از این نداریم. راستش رفتن به این مسابقه برایم خیلی سخت بود و هرکاری می‌کردیم به مشکلی برمی‌خوردیم که نمی‌گذاشت به این مسابقه برسیم ولی خدا خواست، جور شد و ما به این مسابقه رسیدیم. من با تمام وجود خیلی خوشحالم در این مسابقه حضور پیدا کردم، حضور پیدا کردن در این مسابقه کار هر فردی نیست، خیلی جرات می‌خواهد و خوشحالم که در این لیست هستم و به این موضوع افتخار می‌کنم.
15 ساله هستی و رشته قهرمانی‌ات موتور کراس است، سخت نبود وارد شدن به رشته‌ای که متاسفانه جایگاه ورزشی‌اش در کشور خیلی پررنگ نیست؟
بله، من ۱۵ ساله‌ام و رشته اصلی ورزشی‌ام موتور کراس است، پدرم موتورسوار بود و رشته‌اش کراس ولی سال 88 در حادثه‌ای در پیست آزادی پاهایش آسیب دید و دیگر نتوانست ادامه بدهد و ما به شهرستان رفتیم. از همان اول در زندگی من موتور بوده و خیلی به آن علاقه داشتم، به پدرم هم گفته بودم یک موتور برایم بگیرد که روز تولد ۹ سالگی‌ام یک موتور خیلی کوچک ۷۰ سی‌سی از طرف پدر و خانواده‌ام شد بهترین هدیه زندگی‌ام و از همانجا زندگی حرفه‌ای ورزشی من شروع شد و وارد پیست شدم. همین باعث شد دوباره به تهران برگردیم و من رسما از 10 سالگی به‌طور حرفه‌ای وارد رشته موتور کراس شدم. موتورسواری در کشور ما با اینکه پررنگ نبود ولی آنقدر علاقه و استعداد داشتم که وارد این رشته شدم و امیدوارم که در سال‌های آینده در ایران رشته موتور کراس بیشتر شناخته شود و علاقه‌مندان زیادی وارد این رشته ورزشی جذاب شوند.
رسیدگی به موتورسواری بهتر از قبل شده؟
بله، بهتر از قبل شده ولی این رشته بسیار پرهزینه است و باید کمپانی یا شرکتی خیلی بزرگ اسپانسری و حمایت کند تا ما بهتر و با خیال راحت‌تر تمرین کنیم. به مسابقات جهانی که رفتم واقعا خیلی از کمبودها را حس کردم؛ ما کم‌امکانات‌ترین در آن مسابقات بودیم، همه از کمپانی‌ها آمده بودند و رایدرهایشان را حمایت می‌کردند ولی متاسفانه در ایران چنین چیزی نیست و امیدوارم بالاخره شرکتی یا یک کمپانی بیاید و از این رشته حمایت کند.
مسابقه‌ها را با هزینه شخصی شرکت می‌کنی یا فدراسیون و وزارت ورزش کمک می‌کنند؟
مسابقه‌ها را با هزینه شخصی رفتیم، البته فدراسیون و وزارت ورزش خیلی کمک کردند ولی به نسبت هزینه‌های زیاد این رشته کمک‌ها خیلی کم بود و همین مسابقات را هم با هزینه شخصی شرکت کردم.
در اصل اهل خراسان شمالی هستی، پیست موتورسواری در مرکز استان وجود ندارد، قبل از رفتن به تهران چطور تمرین‌هایت را انجام دادی؟
بله، اهل خراسان شمالی هستم و متاسفانه پیست موتورسواری در مرکز استان نیست. ما می‌خواستیم پیست درست کنیم ولی نزدیک یک‌سال است که همین‌طور متوقف شده و دلیل این درست نشدن را نمی‌دانم. شهرستان اسفراین یک پیست دارد که زیرنظر آقای هادی قربتی است که وقتی به خراسان شمالی می‌روم از پیست اسفراین برای تمریناتم استفاده می‌کنم، هرچند درحال‌حاضر من و خانواده‌ام ساکن تهران هستیم.
مسئولان و مردم شهر و استانت حمایتت کردند؟
مسئولان استان و شهرم کوچک‌ترین کمکی که می‌توانستند کنند ساختن پیست و آماده کردنش برای من و بقیه علاقه‌مندان بود که این کار را متاسفانه انجام ندادند و من در پیست اسفراین تمرین می‌کنم و همان‌طور که گفتم آقای هادی قربتی برای آن پیست خیلی زحمت کشیدند. امیدوارم روزی در مرکز استان‌مان هم پیست باز شود.
اصلا خبر دارند که جزء ۲۰ ورزشکار تاپ موتور کراس دنیا شدی؟
این را که خبر دارند، نمی‌دانم! ولی حتما خبر دارند، چون در دنیای مجازی این خبر پیچیده و هست ولی هیچ واکنشی نداشتند!
مازیار ناظمی که رئیس فدراسیون شماست، نوشت: «برای اولین‌بار دختر ایرانی رفت جزء ۲۰ نفر اول دنیا، به همین آسانی و به همان سختی» این نوشته برای تو که سختی‌هایش را تحمل کردی چه مفهومی دارد؟
برای من اصلا آسان نبود و خیلی هم سخت بود که به اینجا برسم و خیلی سخت بود که اصلا در این مسابقات حضور پیدا کنم؛ چراکه به‌شدت امکانات‌مان نسبت به ورزشکاران و رایدرهای دیگر کم بود و من برایش خیلی زحمت کشیدم، شب و روز تمرین کردم و درست است که نتیجه خیلی بزرگی نگرفتم ولی امیدوارم حتما یک روزی قهرمان جهان شوم و این قهرمانی را به کشورم می‌آورم و امیدوارم رشته موتور کراس در ایران پیشرفت کند. به‌طورکلی باز هم می‌گویم برای من حضور در این مسابقات بسیار سخت بود و امیدوارم سال بعد بهتر در این مسابقات حضور پیدا کنم و جایگاه مناسبی را برای کشورم به‌دست آوردم.
تنها رایدر آسیایی مسابقات هم بودی و احتمالا توجه‌ها خیلی زیاد بوده، متوجهش شدی و آیا این تک بودن کارت را سخت نکرد؟
بله، تنها رایدر آسیایی بودم که در این مسابقات حضور داشتم و هیچ دختری از آسیا نبود، روز مسابقه این نکته را متوجه شدم که البته برای من تعجب‌آور نبود و اصلا کارم را سخت نکرد، خیلی روی کارم تمرکز داشتم و درست انجامش دادم، هیچ تاثیری روی من نداشت فقط برای من این اتفاق هم خوشحالی و هم ناراحتی داشت؛ اینکه من تنها نماینده آسیا بودم باعث خوشحالی بود ولی اینکه هیچ دختری از آسیا به آن مسابقات نیامده بود خودش ناراحتی هم داشت ولی تاثیری روی من و عملکردم نگذاشت.
توانستی حست از آن روز را به اشتراک بگذاری؟
در جریان مسابقات هر لحظه آقای ناظمی از من ویدئو می‌گرفت و صحبت می‌کردم و فعالیت‌ها را به اشتراک می‌گذاشتیم که تمام موتورسواران کشورم و ایران ببینند و این خیلی حس خوبی بود که به اشتراک گذاشته شد، امیدوارم سال بعد تعداد بیشتری از دختران موتورسوار آسیا و ایران به این مسابقات با کمک همه اعزام شوند.
این رشته هم آسیب زیاد دارد و از آنجا که سال‌هاست کار می‌کنی احتمالا بی‌خطر برایت نبوده. آسیب‌دیدگی‌ها کامل برطرف شده؟
این رشته خطر دارد ولی اگر با لوازم ایمنی کامل و زیرنظر مربی خوب باشی به‌طور حتم این آسیب‌دیدگی‌ها خیلی کمتر می‌شود. موتور کراس مانند هر رشته دیگر می‌تواند آسیب داشته باشد، به‌طور مثال در رشته والیبال شاید توپ به انگشتت بخورد و بشکند یا در برود، این مورد در تمام رشته‌های ورزشی هست. من تا حالا دو آسیب‌دیدگی از ناحیه دست داشتم که یک‌بار بازوی چپم شکست که کامل خوب شد و الان هیچ مشکلی ندارم و یک‌بار هم ساعد دست راستم سال پیش شکست که دو پلاتین در دستم دارم ولی الان هیچ مشکلی نیست و راحت می‌توانم با دستم کار و موتورسواری کنم تا سه‌ماه دیگر هم برای بیرون آوردن پلاتین‌ها می‌روم ولی مشکلی نیست. این نیست که فقط موتور کراس خطر داشته باشد همه رشته‌های ورزشی خطر خودش را دارد و این هم مانند بقیه رشته‌های ورزشی است.