نسیم شیرازی، خبرنگار: تاثیر حضور سرمربی خارجی تیم‌ملی والیبال بانوان را می‌شد در بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی به وضوح دید ولی چیزی که کنار این تاثیر می‌شد مشاهده کرد همدلی تیم بود، همدلی‌ای که کادر فنی و بازیکنان ایجاد کرده بودند را می‌شد در مستطیل والیبال و کنار زمین تماشا کرد و در این میان از نقش مربیان ایرانی این تیم با‌انگیزه هم نمی‌شود گذشت. تیمی که تاریخ‌سازی کرد و اولین در برای رسیدن به پله‌های بالاتر را با موفقیت گشود. مدال نقره و حضور در فینال این رقابت‌ها نشان داد که تیم‌ملی والیبال دختران ایران برای به نمایش گذاشتن توان‌شان پریدن را بلد شده‌اند و حالا میدان می‌خواهند و حمایت. به بهانه این تاریخ‌سازی با «فاطمه رشیدی» یکی از مربیان خوش‌سابقه تیم‌ملی والیبال بانوان گفت‌وگو کردیم که در ادامه پاسخ‌های او به «فرهیختگان» را خواهید خواند.
از این تاریخ‌سازی بگویید، از حس و حالی که تیم‌ملی بعد از موفقیت‌هایش در این بازی‌ها تجربه کرد.
برای نتیجه‌ای که ما گرفتیم می‌شود گفت مربیان ایرانی خیلی تلاش کردند. 56 سال از مدال‌آوری تیم‌ملی‌مان به‌عنوان تیم سوم مسابقات می‌گذشت و همه مربیان تمام تلاش‌شان را انجام دادند. ما از سال 1386 فکر می‌کنم مجوز حضور با پوشش مسابقات آسیایی را به دست آوردیم و می‌شود گفت تلاش بانوان‌مان از همان سال برای این افتخار‌آفرینی شروع شد و در این مسیر فدراسیون والیبال که در راس آن دکتر داورزنی و خانم محمدیان حضور دارند خیلی از تیم حمایت کردند و تمام تلاش‌شان را برای اعزام تیم به این مسابقات انجام دادند و فکر می‌کنم این یک شروع خوب برای والیبال بانوان بود.
تاثیر حضور سرمربی جدید تیم‌ملی را می‌شد در این رقابت‌ها دید؟
خانم کمپدلی همان ابتدای ورودش، با حضور در باشگاه‌ها و دیدن پتانسیل بازیکنان، تیم‌ها و امکاناتی که تیم‌های باشگاهی دارند شناختی از والیبال دختران ایران و تیم‌ملی‌مان پیدا کرد تا اینکه از اسفندماه اردوهای‌مان را شروع کردیم و سه اردوی برون‌مرزی در صربستان، بلغارستان و استانبول قبل از ورود به این بازی‌ها را گذراندیم. کمپدلی از ابتدای حضورش روی تکنیک‌های بازیکنان خیلی کار کردند و تکنیک‌های بچه‌ها را خیلی تغییر دادند و قطعا حضور او خیلی موثر بوده است.
سرمربی تیم‌ملی را می‌توان ولاسکوی تیم‌ملی بانوان دانست؟
ولاسکو او را به فدراسیون والیبال معرفی کرده و همان‌طور که او تاثیر خیلی مهمی را در والیبال آقایان گذاشت با مشاوره او سرمربی جدید بانوان آمد و من فکر می‌کنم برای هر چیزی باید صبور باشیم و بتوانیم با این صبر نتیجه بگیریم چون در هر صورت ولاسکو هم بعد از 2 تا 2 سال‌ونیم توانست نتیجه لازم را بگیرد. ما پتانسیل بالا و بازیکنان بسیار خوبی داریم که فکر می‌کنم اگر بتوانیم لیگ قوی هم داشته باشیم خیلی خوب خواهد شد و به تیم‌ملی‌مان کمک صددرصدی خواهد شد. این‌طور نباشد که فقط 4 یا 5 تیم قوی باشند و بقیه تیم‌ها از بازیکنان ضعیف‌تر برخوردار باشند. بازی‌های لیگ هم بازی‌های تدارکاتی برای بازیکنانی که در سطح ملی هستند می‌شود و قطعا باید پشتوانه‌سازی کنیم و پشتوانه‌سازی هم این‌طور نباشد که یک دوره بلندمدت یک‌سری بازیکنان باشند و بازیکن دیگری به تیم تزریق نشود. به‌هرحال با این اتفاق‌ها و زمان دادن‌ها به سرمربی می‌توان منتظر روزهای خوب هم بود.
میزبان مسابقات زورش به همدلی بچه‌ها چربید، از بازی فینال بگویید و جو میزبانی.
هر تیمی که میزبان می‌شود یک‌سری شیطنت‌ها دارد تا تیمش بتواند نتیجه بگیرد و البته که این دلیلی بر توجیه باخت تیم ما به ترکیه نیست، در هر صورت ترکیه جزء 4 تیم برتر دنیاست و تیمی که برای مسابقات اعزام کرده بود پشتوانه تیم اصلی‌اش بود و خیلی خوب بودند و البته که برایشان نتیجه گرفتن در کشور خودشان بسیار حائز اهمیت بود. یک‌سری اتفاق‌های ریزودرشت برای ما افتاد؛ چراکه برای بازی اول در دور مقدماتی با ترکیه باید ساعت 6 عصر در سالن می‌بودیم ولی براساس ناهماهنگی‌هایی که بود اتومبیل حامل بچه‌ها مسیری که هر روز می‌رفتیم را این بار اشتباه رفت و دیر به سالن رسیدیم که ذهن را به این سمت می‌برد که شیطنتی هم احتمالا شده است ولی برای بازی فینال سعی کردیم همه اینها را پیش‌بینی کنیم تا مشکلی برایمان پیش نیاید. تغییر ساعت ما با بازی آذربایجان که قرار بود 4 عصر باشد ولی ساعت 10 شب به ما اطلاع دادند که بازی به 10صبح تغییر پیدا کرده و همه اینها روی تیم تاثیر داشت ولی مثلا در بازی با آذربایجان این انرژی را هم به بازیکنان داد که هر طور شده آذربایجان را ببرند و فینالیست شوند که این اتفاق خیر هم افتاد و خدا را شکر توانستیم آذربایجان را ببریم و به فینال راه پیدا کنیم.
سخت‌ترین رقبای ایران در بازی‌های همبستگی کدام تیم‌ها بودند؟
تیم‌های ترکیه، آذربایجان و کامرون که در المپیک هم بازی کرده و رقبای خیلی خوب و سرسختی بودند.
از برنامه الان تیم‌ملی والیبال بگویید.
پنجشنبه شب برای بازی‌هایAVC کاپ عازم فیلیپین شدیم و بازی‌هایمان از 31 مردادماه شروع می‌شود که اولینش هم با کره است و در گروه ما تیم‌های چین، ویتنام و فیلیپین هم هستند. بازی‌های خیلی سخت‌تری را پیش رو داریم و فکر می‌کنم که توقع مردم هم از ما بیشتر شده و شور و شوق خوبی بین مردم به وجود آمد. ما در رشته‌های ورزشی انفرادی تیم‌ها و ورزشکاران خوبی را داشتیم که همیشه مقام‌های زیادی را هم کسب کردند ولی وقتی یک ورزش گروهی مقام می‌آورد بازتاب انرژی‌بخشی در سطح جامعه دارد و خوشحالی مردم در فضای مجازی نشان از پیگیر بودن‌شان است، حتما برای این مسابقات هم خبرها را دنبال می‌کنند تا ببینند چه نتیجه‌ای خواهیم داشت.
تیم‌ملی ما برای ادامه مسیر به چه چیزهایی نیاز دارد؟
بازیکنان ملی‌پوش ما شاید 10 تا 15 سال عضو تیم‌ملی بودند ولی بازی‌های ملی‌شان کم است، یعنی 20 یا 30 بازی برای بازیکنان ملی‌پوش خیلی کم است. این متاسفانه باعث می‌شود تجربه بازیکنان پایین باشد و نتوانیم در سطح بین‌المللی باتجربه‌تر بازی کنیم؛ چراکه تیم‌های دیگر از یک تورنمنت به تورنمنت دیگر می‌روند و این خیلی برایشان خوب است ولی امسال خدا را شکر با حمایت فدراسیون باعث شد این را ببینیم که برای اولین بار در رده سنی نوجوانان و جوانان هم این اتفاق افتاد و به مسابقات ایتالیا اعزام شدند. توانستیم برای تیم‌ملی بزرگسالان سه اردوی برون‌مرزی و بازی‌های تدارکاتی داشته باشیم که خیلی هم مفید بود.
سقف رویای والیبالی تیم‌ملی دختران‌مان تا کجا می‌تواند باشد؟
فکر می‌کنم رویای والیبال بانوان این است که بتوانیم مانند آقایان در لیگ جهانی بازی کنیم؛ چراکه مانند آقایان این حضور برای ما می‌تواند خیلی مفید باشد. ما باید حتما به یک کیفیتی از بازی برسیم که بتوانیم در مسابقات شرکت کنیم و رویای تیم‌ملی والیبال ما این است که در این مسابقات و البته المپیک شرکت کنیم؛ چراکه برای هر ورزشکاری این یک آرزوست.