محراب محمدزاده، روزنامه‌نگار: شهرداری تهران را باید یکی از بزرگترین پارادوکس های مدیریتی تئاتر نامید، چراکه از یک طرف این نهاد با در اختیار داشتن مدیریت صدها سالن تئاتر و نیروی انسانی متخصص همواره عملکردی مناسب را در عرصه تئاتر نداشته است و اقدامی جدی و ملموس و جریان ساز در عرصه تئاتر انجام نداده است و از طرف دیگر پر درآمدترین و یکی از پرحاشیه دارترین سالن های تئاتر تهران و ایضا ایران متعلق به شهرداری تهران است که از قضا هیچ دخالت مدیریتی، تولیدی و محتوایی در آن ندارد.
هرچند شاید مدیریت تماشاخانه ایرانشهر ارتباطی به سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران نداشته باشد، اما آنچه از بیرون نسبت به این سالن در میان مخاطبان نمود پیدا می کند کلیتی به نام شهرداری تهران است. تماشاخانه ایرانشهر از نظر ملکی متعلق به شهرداری است، اما ملکیت مهم نیست آنچه در آن ملک رخ می دهد مدنظر است، طی سالیان این عدم شناخت نسبت به تئاتر باعث شده مدیریت این سالن از دست شهرداری خارج شود و صرفا شهرداری هزینه های سالنی را بدهد که گاها میزبان آثاری بوده است که از سوی نهادهای مختلف توقیف شده اند.
مهرداد باقری رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران با صدور حکمی حمید نیلی را به عنوان مدیر تماشاخانه ایرانشهر منصوب کرد، انتصابی که هر چند حاشیه هایی را به همراه داشت، اما اقدامی روبه جلو و درست بود که باید خیلی زودتر و توسط مدیران پیش از او صورت می گرفت، اما خب منافع و طیف بندی ها مختلف جلو این اقدام را می گرفت. این اتفاق در حالی انجام شد که همواره مدیریت این تماشاخانه بر عهده مدیر خانه هنرمندان که توسط شورای این خانه انتخاب می شود، بود. همزمانی این اقدام با روز انتصاب محمدمهدی عسگرپور مدیر جدید خانه هنرمندان ایران باعث حواشی شد که گویا ادامه دار هم خواهد بود و به نحوی باید سوتفاهمات با ادله‌های قانونی برداشته شود. 
دو سال پیش در روزنامه فرهیختگان هم این مسئله را مطرح کرده بودیم که شهرداری باید مدیریت سالن های تئاتری خود را به دست بگیرد و البته این نکته را هم یادآور شده بودیم که مدیریت کردن صرفا انتصاب مدیر نیست، اکنون که تماشاخانه ایرانشهر به صورت کامل در اختیار شهرداری تهران است، باید به این نکته توجه شود که نیروهای حاضر در این مجموعه امنیت شغلی داشته باشند و علاوه بر اینکه این نیروها تعدیل یا تغییر سلیقه ای نشوند وضعیت معیشتی آن ها از حالت فعلی به نیروهای رسمی شهرداری تهران تغییر پیدا کند. نکته دوم اینکه این تماشاخانه به دلیل متقاضیان بسیار، از امروز تا اواسط سال آینده نوبت های اجرایش مشخص است، اگر قرار است شهرداری تهران بر محتوا مدیریت داشته باشد بر مبنای منطق و قانون عمل کند و نه سلیقه. این جنس نگاه باعث می شود که تماشاخانه ایرانشهر همچنان سر زنده بماند.
واقعیت ماجرا این است که این سالن متعلق به شهرداری تهران است و حتی مجید سرسنگی در روزهای پایانی مدیریت خود به دنبال جداسازی آن بود که بنا به دلایل نامشخصی رخ نداد، پس از آن هم معاونت فرهنگی اجتماعی شهرداری تهران در دوران پر حاشیه جوادی یگانه به دنبال مدیریت آن بود، اما در نهایت این تماشاخانه مهم توسط سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران که نهاد تخصصی شهرداری در امر تئاتر است از خانه هنرمندان جداسازی شد. اکنون نیز آنچه هنرمندان انتظار دارند ادامه روند حرفه ای و منظم این تماشاخانه است و البته دوری از حواشی افراد و تعدیل نیروهای بی مورد و حاشیه ساز، یکی از راهکارها مهم است. ضمن اینکه برای ادامه روند پر قدرت این تماشاخانه، تشکیل شورای راهبردی و هنری برای تماشاخانه ضروری است که بتواند ضمن کنترل تصمیمات سلیقه ای در انتخاب آثار مبتنی بر تصمیمات شورایی عمل کند. البته پیش از این هم در تماشاخانه ایرانشهر شورایی شکل گرفته بود که برخی هنرمندان معتقد بودن که باعث رانت های فردی در تماشاخانه شده بود، به همین دلیل چنین شورایی باید متشکل از افرادی باشد تا تماشاخانه ایرانشهر با مدیریت تخصصی هم به لحاظ محتوایی و هم به لحاظ هنری اداره شود و در کش و قوس های شخصی نیافتاد.