کیانا تصدیق‌مقدم، خبرنگار: فیلم سینمایی «علف‌زار» نخستین تجربه کارگردانی فیلم بلند کاظم دانشی و نخستین تجربه تهیه‌کنندگی بهرام رادان است. رونمایی این فیلم در چهلمین دوره جشنواره فجر بود که با استقبال خوبی از سوی منتقدان و اهالی رسانه همراه شد. اکران عمومی علف‌زار از سوم خردادماه شروع شد و تا امروز هم در جایگاه پرفروش‌های هفته قرار گرفته است. اما علف‌زار چه می‌گوید؟ این فیلم قرار است از یک مساله اجتماعی بگوید اما نه اینکه دوربینش را شبیه مستندسازان روی یک مساله واقعی سوار کند و عین‌به‌عین روایت کند. ما با یک پرداخت دراماتیک و دقیق از یک مساله اجتماعی طرف هستیم. کارگردان تا جایی که امکانش را داشته و سانسور معضلی پیش پایش نگذاشته، خیلی شفاف و صریح از دل واقعیت، یک قصه دراماتیک را تصویر می‌کند. معمولا عده‌ای از مخاطبان هستند که دوست دارند آن چیزی که می‌بینند واقعیت داشته باشد، یعنی براساس اتفاقاتی باشد که در گذشته یا حال پیش آمده است، درواقع این قبیل فیلم و سریال‌ها در ذهن مخاطب کشش بیشتری ایجاد می‌کنند. واقعی بودن داستان علف‌زار هم بهانه‌ای بود تا مخاطب چشم انتظار پایان آن بماند.
یکی دیگر از جذابیت‌هایی که این فیلم داشت، سکانس‌های غیرمنتظره آن بود، با وجود جدی بودن داستان، سکانس‌هایی وجود داشت که با صحبت و بازی پژمان جمشیدی عجین شده بود و در جایی که فکرش را نمی‌کردی و ناامید از دیدن روایتی تلخ و واقعی بودی غافلگیرت می‌کرد. جمشیدی بازیگر نقش اصلی این فیلم و در قامت یک دادستان است. برای بازیگری که معمولا در فیلم‌های طنز بازی کرده است، طراحی کاراکتری که بتواند نقش‌های جدی را بازی کند، به‌نظر سخت می‌رسد که البته پژمان جمشیدی و کارگردان به‌خوبی از عهده این کار برآمدند. علف‌زار برخلاف بعضی از آثار سینمایی که کارگردان‌شان برای پوشاندن ضعف فیلمنامه به‌دنبال بازیگران چهره می‌گردند تا مخاطبان به‌خاطر محبوبیت آنها هم که شده فیلم را تماشا کنند، در این فیلم انتخاب کاراکترها برای هر نقش باعث شده بازیگران مکمل فیلمنامه شوند و درنهایت اثری را روی پرده سینما ببرند که برای مخاطبان رضایت‌بخش باشد.
یکی از نقش‌های ماندگار این فیلم، بازی صدف اسپهبدی در نقش یک زن معتاد است. در بیشتر مواقع وقتی فیلمسازان سراغ نمایش تصویری از زنان معتاد می‌روند، گرفتار کلیشه‌ می‌شوند اما این بار زن معتادی را می‌بینیم که نگران شناسنامه و آینده ‌فرزندش است و با التماس می‌خواهد برای فرزندش شناسنامه بگیرد تا در آینده مشکلی نداشته باشد. برای به‌نمایش درآوردن این فیلمنامه و پرداختن به همه موضوعات، آن هم در قالب فیلمی که قرار است برای عموم به نمایش گذاشته شود محدودیت‌هایی وجود داشت، با وجود این محدودیت‌ها کارگردان این فیلم به‌خوبی از عهده این کار برآمد و مخاطبان قابل‌توجهی را به‌خود اختصاص داد. درنهایت نتیجه آن برای این کارگردان فیلم اولی ماندگار خواهد شد.

در این رابطه بیشتر بخوانید:

فرزند مشروع عدالت (لینک)

علف‌زار سینمای ایران را بیشتر کنید (لینک)

امیدهای کوچک، دلگرمی‌های بزرگ (لینک)