تینا حاج‌محمدی، دبیر خواهران اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان: در حوزه سلامت و بهداشت برای بومی‌سازی خصوصا بومی‌سازی دارو‌ها و تجهیزات پزشکی که باعث جلوگیری از خروج ارز از کشور می‌شود و درجهت تحقق شعار سال هم هست باید حمایت مادی و معنوی از دانشگاه‌ها صورت پذیرد، اما قبل‌تر از آن مشکلی که در دانشگاه‌ها وجود دارد این است که بعضا دانشگاه‌ها در اواخر دولت قبل به ساخت‌وساز‌های پرهزینه پرداخته‌اند که عملا نتیجه آن شده بدهکاری دانشگاه‌ها را دربر داشته است. همچنین عدم‌تخصیص کامل و بعضا با درصد بسیار پایین یک‌درصد ارزش‌افزوده‌ها برای سیستم‌های بهداشتی باعث ایجاد بحران‌هایی در نظام‌های اجتماعی و سلامت خواهد شد.
حساسیت مسائل حوزه زنان در دولت سیزدهم بیشتر از گذشته است؛ چراکه کوچک‌ترین مسائل نیز پتانسیل تبدیل شدن به مساله ملی را دارد که نمونه‌های آن را در گذشته داشته‌ایم و همواره باید در تصمیم‌گیری‌ها مدنظر داشت. در حوزه زنان و خانواده موضوعی که مورد توجه است فعالیت‌های معاونت امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری است که متاسفانه آنچه از فعالیت‌های ایشان برداشت می‌شود این است که درگیر کار‌های نمایشی و پولپاشی هستند، در صورتی‌که نیاز به سیاستگذاری کامل و صحیحی برای استفاده مطلوب از پتانسیل حوزه و دانشگاه درجهت گفتمان‌سازی حوزه زنان و خانواده طبق الگوی اسلامی است، اما هنوز هدف‌گذاری برای جامعه مخاطب و تعریف ماموریت برای دستگاه‌های ذی‌ربط انجام نشده است.
نکته دیگر که باید بیشتر به آن توجه شود این است که حضور نماینده جمهوری اسلامی ایران در جلسات و مجامع بین‌المللی مربوط به حوزه زنان و خانواده باید همراه با معرفی الگوی زن سوم باشد و بتواند چنین گفتمانی را در فضای بین‌المللی معرفی و بیان کنند در صورتی‌که ما شاهد فاقد چنین بحثی نسبت به این مسائل بوده‌ایم.
در مساله سیاست خارجی بحمدالله نقاط بسیار مثبتی وجود دارد که به دلیل ضیق‌وقت از برشمردن آنان می‌گذریم.
مساله مهمی که باید به آن پرداخت درحال حاضر بحث مذاکرات است؛ فعلا نمی‌خواهیم نتیجه مذاکرات را پیش‌بینی یا آن را قضاوت کنیم، بلکه می‌خواهیم از افقی بالاتر به موضوع بنگریم؛ از افق تربیتی و فرهنگی. آیا تاکنون به آثار تربیتی و فرهنگی مذاکرات بر جامعه و نسل‌های آینده توجه کرده‌اید؟
متاسفانه برخی صحبت‌ها در این یک‌سال گذشته و حتی پیش از آن، این بوده است که این دولت غیرانقلابی است که نمی‌تواند حقوق ملت ایران را در مذاکرات ایفا کند و تنها ما هستیم که از عهده این کار برمی‌آییم، این گزاره بسیار خطر‌آفرین است، اینکه به جامعه القا شود مشکل ما با آمریکا افراد و جناح‌های داخلی هستند و نه ماهیت استکباری و تروریستی ایالات‌متحده؛ البته ما نیز واقفیم که خط مذاکراتی این دولت متفاوت از دولت قبل است و کلیت آن را مثبت ارزیابی می‌کنیم، اما این نگرانی وجود دارد علی‌رغم حضور افراد انقلابی در مذاکرات نتیجه همان شود که در دولت غیرانقلابی حاصل شد.  فلسفه آغاز مذاکرات از ابتدا رفع‌تحریم‌های ظالمانه علیه کشور بوده است و نباید به کمتر از آن راضی شد. به همین دلیل مذاکره برای رسیدن به نتایج حداقلی مطلقا مورد پذیرش مردم خصوصا نخبگان نخواهد بود و از این‌رو می‌خواهیم با هدف استفاده از ظرفیت‌های موجود بین جامعه نخبگانی کشور ایشان را در جریان پیشرفت مذاکرات و نتایج آن قرار داده و از پیشنهادها و مشورت‌های آنان استفاده کنید.
مساله دیگر بحث معطل‌کردن اقتصاد کشور به‌واسطه مذاکرات است. متاسفانه مدتی است شاهد مسابقه رسانه‌ای بین تیم مذاکراتی ایران و طرف آمریکایی هستیم. روزی وزیر محترم خارجه از قریب‌الوقوع بودن توافق، روزی دیگر از سنگ‌اندازی‌های طرف مقابل، یک روز از حل‌وفصل موضوعات و روزی دیگر از انسداد در مذاکرات خبر می‌دهند که همه اینها علاوه‌بر ایجاد بی‌اعتمادی به مسئولان محترم، شرطی شدن اقتصاد و مردم را در پیش خواهد داشت و عملا بر تصمیم‌های اقتصادی کشور تاثیر می‌گذارد.