علی اسدی، عضو شورای مرکزی کمیته ناظر بر نشریات وزارت علوم: اولین بحثی که مطرح می‌کنم درمورد وظایف وزارت ارشاد است. ما قانون اهداف و وظایف وزارت ارشاد را داریم که هفت هدف اصلی و 30 وظیفه اساسی دارد. مورد دوم از اهداف مسئولیت اجرای سیاست‌های نظام در فرهنگ عمومی است. یعنی ریل‌گذاری نظام و اجرای آن در حوزه وزارت ارشاد است. این یکی از مطالباتی است که بین دانشجویان وقتی بحث آن پیش می‌آید می‌گویند حتی خروجی ریل‌گذاری در این حوزه نداریم. این 30 وظیفه را اگر بررسی کنیم بسیار جامع است و اوقاف و حج و گردشگری و... نیز در آن ذکر شده است. سیاستگذاری که باید انجام شود را از وزارت ارشاد ندیده‌ایم. حتی در بحث سینما و ابتذالی که در آن وجود دارد، مثال خیلی کوچکی که هست که یکی از داوران فجر طوری صحبت می‌کرد که گویی هیچ نهاد بالادستی وجود ندارد و داور است که تعیین‌کننده سیاست‌های جشنواره است. داور است که تعیین می‌کند چه کسانی جایزه بگیرند. این مواردی که ذکر شد در هیچ جای دنیا نیست. در مراسم‌و جشنواره‌های مختلف دنیا سیاست و اهداف مشخص وجود دارد که در راستای حکمرانی انجام می‌شود. بحث ارتباط با مجلس نیز برای وزارتخانه مهم است. ما کمیسیون فرهنگی در مجلس داریم و ارتباط خوبی نیز وجود دارد و اهمیت داده می‌شود. مجلس به‌عنوان یکی از قوه‌هایی که در سیاستگذاری و ریل‌گذاری دست دارد بسیار با ما همکاری و همفکری می‌کند. فعالیتی که بین این دو اتفاق می‌افتد، طولانی‌مدت است و یک‌شبه نیست. لازمه فرهنگ‌سازی، گفتمان‌سازی است. یکی از ابزارهای اصلی که در این حوزه داریم رسانه است. باید بررسی کنیم چقدر این مورد را به کار گرفته‌ایم. مثال کوچک آن سینماست. در کشورهای دیگر چقدر از این ابزار برای گفتمان‌سازی مسائلی که می‌خواهند جا بیفتد، استفاده می‌کنند. قهرمان سازی و الگوسازی بسیار خوبی در آنجا اتفاق می‌افتد. ما نیز در این حوزه فعالیت‌هایی داشت‌هایم اما به‌صورت جدی روی آن کار نشده و خروجی خوبی نداشته و نقش وزارتخانه نیز در این مورد بسیار کمرنگ است. بحث دوم نیز با توجه به اینکه در این جمع مرتبط‌ترین قشری که با وزارت فرهنگ هستند نشریات است، باید بگویم یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های بچه‌های نشریات این است که وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تا چه حد به نشریات دانشجویی کمک کرده و از آن حمایت می‌کنند؟ ما شورای مرکزی در وزارت علوم داریم که یک نماینده از طرف معاونت در شورا شرکت می‌کند و تنها ارزش‌افزوده‌ای که از او دیده‌ایم رای موافق یا مخالفی است که می‌دهد. یعنی حتی حمایت خاصی از وزارت برای نشریات ندیده‌ایم. واقعیتی که وجود دارد این است که از دست وزارت علوم نیز تا حد کافی کاری برنمی‌آید و نیازمند کمک و حمایت وزارت ارشاد هستیم. نکته آخر نیز که آزار‌دهنده است این است که در یکی از شبکه‌های اجتماعی کلیپی دیدم که به طنز می‌گفت تولیدات ما در هر شبکه مقررات و مجوزهای متفاوتی دارد که البته بیشتر ناظر بر صداوسیما بود. برای مثال می‌گفت قوانین فیلمسازی شبکه یک این‌طور است و با قوانین شبکه سه متفاوت است. این مورد را در بحث فرهنگ و هنر بسیار زیاد می‌بینیم. در سینما قوانین پوشش و فیلمسازی مختص به خودش است، در صداوسیما و شبکه نمایش خانگی نیز طور دیگری است. نیاز است در این مورد وحدت‌بندی داشته باشیم.