به گزارش «فرهیختگان»، شاپور محمدزاده به تأکید امام بر موضوع سوادآموزی اشاره کرد و گفت : امام راحل با توجه و نگاه جامع به مسئله علم آموزی در همان سال‌های ابتدایی انقلاب، سوادآموزی را در گام اول باعث ایجاد فرصت آموزش همگانی و محرومیت زدایی از قشر بی سوادجامعه و در گام دوم ایجاد فرصت برای تبدیل فرهنگ وابسته کشور به فرهنگی مستقل می‌دانستند.
وی در خصوص وضعیت سوادآموزی در کشور گفت: تا آخرین سال‌های سقوط رژیم شاهنشاهی خیل عظیمی از کودکان لازم‌التعلیم از امکان ورود به مدارس محروم بودند و به همین دلیل روز به روز با توجه به روند صعودی رشد جمعیت، بر تعداد بی سوادان جامعه افزوده می‌شد. به طوری که طبق سرشماری سال ۱۳۵۵ خورشیدی، از کل جمعیت ۲۷.۱ میلیون نفری شش سال به بالا، ۱۴.۲ میلیون نفر (۵۲.۵ درصد) بی‌سواد بوده‌اند.
رئیس سازمان نهضت سواد آموزی ادامه داد: یک سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و با توجه به اهمیت و ضرورت سوادآموزی، به فرمان امام خمینی(ره)، در دی‌ماه ۱۳۵۸ نهضت سوادآموزی تأسیس شد. در اساسنامه نهضت سوادآموزی، هدف از تشکیل این نهاد از بین بردن بی سوادی در کشور اعلام شد و در این اساسنامه که در سال ۱۳۶۳ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید، نهضت، سازمانی وابسته به وزارت آموزش‌وپرورش اعلام گردید. در این اساسنامه قید گردید سرپرست نهضت به عنوان معاون وزیر آموزش‌وپرورش و رئیس سازمان انجام وظیفه کند.
بر اساس گزارش روابط عمومی سازمان نهضت سواد آموزی، محمد زاده افزود: پس از تاسیس نهضت سوادآموزی تا سال ۱۳۶۵ نزدیک به ۱۱ میلیون نفر به باسوادان کشور افزوده شد و نرخ باسوادی کشور از ۴۷.۵ به حدود ۶۱.۸ درصد رسید. لیکن به علل گوناگون و از جمله رشد سریع جمعیت و فقدان امکانات آموزشی برای همه خردسالان در آن سال قدر مطلق بی سوادی نه تنها کاهش نیافته بلکه حدود ۶۰۰ هزار نفر نیز افزایش داشته است.
وی ادامه داد: با اجرای طرح بسیج عمومی سوادآموزی در سال ۱۳۶۹ و آموزش بیش از ۴.۱ میلیون نفر بی سواد مطلق در طول یک دهه، در سال ۱۳۷۵ نرخ باسوادی در ایران به ۷۹.۵درصد رسید(۱۸درصد افزایش). این افزایش در سرشماری ۱۳۸۵، ۹۰ و ۱۳۹۵ به ترتیب به ۸۴.۶درصد، ۸۴.۸درصد و ۸۷.۶ درصد ادامه پیدا کرد و در برآوردسال ۱۴۰۰ این رقم به ۹۰.۵ درصد افزایش یافته است. اما متأسفانه هنوز جامعه ما با حدود ۷.۵ میلیون بی‌سواد روبروست.
* امیر حسین سلیمیان