با توجه به مصادیق گل‌درشتی که در سال‌های اخیر شاهد بوده و هستیم، دیگر این ادعای گزافی است که گفته شود جشنواره‌ها و رویدادهای سینمایی جهان، با نگاهی صرفا هنری و عاری از سویه‌های سیاسی جایزه می‌دهند. دیگر تشت رسوایی جشنواره‌های جهانی بدجور به زمین افتاده است. نمونه اخیرش همین اعلام نامزدی بهترین سریال دراما جایزه امی برای یک سریال اسرائیلی است. سریالی به نام «تهران» درحالی به‌عنوان نامزد دریافت جایزه دراما معرفی شده است که بخش مهمی از مخاطبان این سریال، نسبت به فضای کاریکاتوریزه شده این کار انتقاد داشتند. سریال «تهران» به‌قدری از نظر فنی ضعیف و پرتناقض است که اگر روی موضوع حساسی دست نگذاشته بود، نه‌تنها کوچک‌ترین توجهی به آن نمی‌شد، بلکه بعید بود در بخش نامزدهای جایزه امی قرار بگیرد.

برخی مدعی‌اند که اعلام این نامزدی بیشتر برای جلب توجه به یک اثر کنجکاوبرانگیزی است، چون رژیم‌صهیونیستی مجموعه‌ای راجع‌به یک عملیات جاسوسی در ایران ساخته و همین یک جمله ممکن است خیلی‌ها را درمورد این قضیه کنجکاو کند. اما واقعیت امر این است که این سریال در بازنمایی تصویر ایران، حتی از نمونه‌های ضدایرانی خودش هم ضعیف‌تر است. صحنه‌های این فیلم در شهر آتن یونان بازسازی شده است و به‌نظر می‌رسد که فیلمسازان اسرائیلی، به‌شدت از ساختن و پرداختن محیط ایران چه محیط قدیمی و چه فضای معاصر، عاجز هستند. بخشی از این ناتوانی به‌خاطر همان ترس قدیمی است که از نمایش ایران با تمام مختصات واقعیش دارند و بخش دیگر هم به‌خاطر این است که آثار تولیدی‌شان به شدت محتوا زده و گرفتار سفارش‌های سیاسی است. اما این مساله زمانی مضحک می‌شود که می‌بینیم، سازندگان سریال حتی نمی‌توانند در فضاسازی سریال، بین ایران و کشورهای عربی تفکیکی قائل شوند. مثلا دوربین وارد تهران می‌شود و این پس از یک موزیک عربی است که در تیتراژ فیلم آمده و ابتدای هرقسمت از مجموعه به‌عنوان مدخلی بر سریالی که راجع‌به شهر تهران است، شنیده می‌شود تا حال‌وهوای این مکان جغرافیایی را تداعی کند. سوال اینجاست اگر نام سریال تهران است، پس چرا موزیک آن عربی است؟! این یکی از نمونه‌های آشکاری است که نشان می‌دهد سازندگان این مجموعه نسبت به منطقه‌ای که درباره‌اش فیلم ساختند، هیچ آگاهی و اشرافی ندارند.

افتخار به تجاوز!

بر اساس ادعای رسانه‌های اسرائیلی، مجموعه «تهران» با الهام از رویدادهای واقعی ساخته شده و عجیب‌تر اینکه سریال ماجراهای یک هکر اسرائیلی سازمان موساد در تهران را به تصویر می‌کشد که می‌خواهد موقعیتی را برای حمله جنگنده‌های اسرائیلی به مراکز هسته‌ای ایران فراهم کند. به عبارتی می‌توان گفت که صهیونیست‌ها با ساخت این سریال، مسئولیت جنگ سایبری علیه ایران را برعهده گرفتند. معمولا طراحی جنگ‌های سایبری برای نفوذ به شبکه‌ها، سرقت یا خرابکاری اطلاعات و تلاش برای فلج کردن سیستم‌های نظامی و دولتی است و اعلان پذیرش و مسئولیت حمله سایبری از سوی افراد یا دولت‌ها صورت نمی‌گیرد؛ چون اثرات وقوع این نوع از جنگ‌ها، فقط محدود به داده‌ها و اطلاعات یک سیستم مورد هدف نیست و می‌تواند تاثیرات مخربی بر جان انسان‌ها و حتی محیط‌زیست یک کشور داشته باشد. برای همین است که پذیرش حملات سایبری از سوی دولت‌ها یا سازمان‌های مهاجم اعلان رسمی نمی‌شود، چه برسد که بخواهند به آن افتخار کنند یا برایش سریال بسازند. اعترافی که در سریال «تهران» انجام می‌شود و صهیونیست‌ها علنا به این تهاجم انسانی افتخار می‌کنند، خودش می‌تواند در مجامع بین‌الملل مورد بازخواست قرار بگیرد.

اعلام نامزدی این سریال برای دریافت جایزه امی علاوه‌بر اینکه جنبه سیاسی دارد، ناشی از تلاش‌هایی است که تهیه‌کنندگان سریال برای شهرت این مجموعه ترتیب می‌دهند. «اپل تی‌وی» که در فصل اول این سریال، فقط حق‌پخش جهانی سریال را خریده بود، حالا به‌عنوان یکی از تهیه‌کنندگان‌ فصل دوم قرار است که بودجه قابل توجهی را صرف تولید فصل دوم کند. فصل نخست سریال «تهران» ابتدا در اسرائیل پخش شد و پس از مدتی از طریق شبکه پخش اینترنتی «اپل تی‌وی» در سراسر جهان در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت. گفته می‌شود که فصل دوم سریال هم در یونان درحال فیلمبرداری است. این را هم باید یادآوری کنیم که جایزه امی، یک جایزه مهم آمریکایی برای تولیدات تلویزیونی است که عموما به‌عنوان معادل اسکار برای تلویزیون درنظر می‌گیرند. مراسم اهدای جوایز امی بین‌المللی ۲۲ نوامبر در شهر نیویورک برگزار می‌شود.