سیدمحمدحسین حسینی، فعال دانشجویی: نزدیک به دو ماه می‌شود که اخبار متعددی از بازگشایی دانشگاه‌ها و مراکز عالی آموزشی، بین دانشجویان دست‌به‌دست می‌شود. این درحالی است که هنوز زیرساخت‌های لازم برای بازگشایی دانشگاه‌ها فراهم نشده است، اما شاهد تاکید خاص و ویژه‌ای ازسوی وزارت و به‌ویژه وزیر محترم علوم هستیم. اینکه نیاز آموزشی کشور، به بازگشایی دانشگاه‌ها است، امری قابل‌پذیرش است. اما آیا می‌توان صرفا براساس شعار و نمایش تبلیغاتی اقدام به بازگشایی کرد؟
وزیر جدید علوم اولین اقدام خود را فعال کردن چرخ خاموش‌شده دانشگاه‌ها تعیین کرد و با حرکتی کاملا نمایشی وعده بازگشایی در 15 آبان‌ماه را داد. اما سوال اینجاست که با چه پیش‌زمینه‌ای چنین وعده‌هایی داده می‌شود؟
از زمان شیوع ویروس کرونا علاوه‌بر تهدید سلامت جسم مردم جهان، سلامت روان آنها نیز تحت شدیدترین خطرات قرار گرفته است. انواع اختلالات وسواسی فکری عملی، اختلالات اضطرابی، اختلال اضطراب بیماری «هیپوکندریا»، سندروم تورت «تیک» و... ازجمله موارد شایع درگیری‌های تنش‌زا در روان است. با این اوصاف وزارت علوم درحالی خبر از بازگشایی می‌دهد که بیم آن می‌رود پیک بعدی کرونا آماده ضربه فنی باشد.
آنچه نیاز است، برآورده کردن نیازهای اولیه برای شروع مجدد حضور دانشجویان در دانشگاه‌هاست و سپس بازگشایی مجدد، که این خود، حداقل به یک بازه زمانی یک‌ساله نیازمند است و نمی‌شود در کمتر از دوماه این اوضاع را به سامان رساند. مدیریت ظرفیت خوابگاه‌ها و افزایش آنها، کیفیت ازکارافتاده دروس گذرانده‌شده، رفت‌وآمد و مدیریت کرونا در شهرها، سلامت دانشجویان، بهداشت و سلف‌سرویس و... همگی از چالش‌های جدی پیش‌رو به‌شمار می‌رود. بخش قابل‌توجهی از دانشجویان همچنان واکسینه نشده‌اند. آیا می‌توان صرفا برای عده‌ای دانشگاه‌ها را گشود و هزینه‌های هنگفت مالی و جانی کرد؟
از جناب وزیر علوم انتظار می‌رود از جریان شوآف و نمایشی بودن خارج شده و به فکر عمق ماجرا باشد. همچنان که سلامت جسم مهم است، سلامت روان نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. می‌طلبد که یک تصمیم درست در این رابطه گرفته شود.
آنچه به‌عنوان سیاست کلی به تصویب می‌رسد و ابلاغ می‌شود، با آنچه در دانشگاه‌ها اجرا می‌شود بعضا بسیار تفاوت دارد. اینکه با این شرایط و عدم آمادگی زیرساخت‌ها، دانشگاه‌ها باز شوند و فقط عده‌ای با شرایط خاص بروند و عده‌ای خانه‌نشین باشند، تعالی آموزشی را زیر سوال می‌برد. شکاف ایجادشده در این بین، اساتید و دانشجویان را کلافه می‌کند. نکته مهم‌تر اینکه دانشجویان تا با محیط و شرایط کلاس حضوری مانوس شوند، زمان زیادی را سپری می‌کنند که این به‌خودی خود، فرآیند یادگیری و سپس خروجی آنها در امتحانات را زیرسوال می‌برد.
مجموعه این مشکلات به‌همراه مسائل مالی، تامین مخارج رفت‌وآمد، هزینه خوابگاه، شهریه‌های گزاف و...، یک کیس اختلال روانی تحویل جامعه می‌دهد! وزارت علوم با این عمل عجولانه، سلامت روان و جسم را وارد یک دوئل سراسر ضرر می‌کند. با اوضاع کنونی، بازگشایی مجدد دانشگاه‌ها عملی نامطمئن و نه‌چندان درست به‌نظر می‌رسد؛ چراکه هنوز الزامات این کار فراهم نشده و بیشتر جنبه نمایش یک کارنامه مثبت از وزارت علوم در مدیریت وزیر جدید آن است. لطفا به سلامت روان دانشجویان هم اهمیت دهید.