احسان زیورعالم، روزنامه‌نگار: تاریخ سینمای ایران سرشار از نقاط جذابی است که تأثیر ویژه‌ای بر روند فکری و حتی فرهنگی زمانه خود می‌گذارند. فیلم «مهاجر» در چنین شرایطی ساخته می‌شود. در زمانه‌ای که فیلم‌های جنگی با افول همراه می‌شوند و فرصت برای منتقدان سینمای جنگ فراهم می‌شود، ابراهیم حاتمی‌کیا با اندوخته «دیده‌بان» فیلمی می‌سازد که هم یادآور آثار اکشن سیف‌الله داد و ساموئل خاچیکیان است و هم حاوی آن چیزی است که مرتضی آوینی در منشور هنر به‌دنبال آن بود؛ هنر متعهد. فیلمی با رگه‌های قوی دینی که می‌تواند دلیل جنگیدن را مستدل کند. «مهاجر» نقطه‌ای می‌شود برای اتفاق‌نظر دو جریان فکری آن زمان در حوزه سینما، هرچند سال‌ها بعد حاتمی‌کیا خود محل افتراق می‌شود.
در همین رابطه مطالب زیر را بخوانید:
مروری بر نقد تهماسب صلح‌جو بر فیلم مهاجر در شماره 84 مجله فیلم/ دوگانه خشونت و عرفان در سینمای جنگ؛ مهاجر کجا ایستاده است؟ (لینک)