یگانه عرب، روزنامه‌نگار: غلامرضا معدنی‌پور، مدرس سینما، نویسنده و دکتری فلسفه هنر با اشاره به چالش‌ها و معضلات دانشجویان رشته سینما در دانشگاه‌ها به‌ویژه در ایام کرونا و آموزش مجازی بیان کرد: «خیلی از چالش‌ها و دغدغه‌ها به محیط آموزش، دانشگاه و موسسات آموزشی که دانشجویان هنر به‌ویژه سینما می‌خوانند، ارتباط دارد که موجب سرخوردگی دانشجویان در تمامی مقاطع تحصیلی‌شان می‌شود؛ حتی دانشجویان دوره دکتری. حال چه برسد به دانشجوی هنری به‌ویژه سینما که مدت‌ها درس خوانده، وارد دانشگاه شده و می‌بیند که کلمه کلیشه‌ای «روابط» در همه بخش‌های دانشگاهی حاکم است.»
وی افزود: «به این معنا که اگر در هیچ بخش این جریان رابطه نداشته باشی، نه می‌توانی سر صحنه فیلم بروی، نه کار خودت را راه بیندازی. این نکته را گفتم که به این نتیجه برسم؛ خیلی از معضلاتی که دانشجویان رشته سینما به‌نوعی با آن دست به‌گریبان هستند و بیان می‌کنند، یک‌جور فرافکنی است. به‌عنوان یک دانشجوی رشته سینما، باید این نکته را مدنظر قرار داد که یک دانشجو باید مسائلی(استعدادها)، را در درون خود بیابد؛ چراکه همه کاستی‌ها از محیط بیرونی نیست.»
دانشگاه از دانشجوی رشته سینما، سینماگر نمی‌سازد
معدنی‌پور اشاره کرد: «دانشجویان این رشته فکر می‌کنند که وقتی وارد دانشگاه شدند، یعنی دیگر هنرمند شده‌اند؛ هنرمندشدن، صرفا ربطی به تحصیلات آکادمیک ندارد؛ بنابراین الهه هنر یا ذوق هنری در خیلی از دانشجویان وجود ندارد، وقتی چنین چیزی در دانشجویان وجود ندارد، پس دیگر نیازی به فرافکنی وجود ندارد که محیط آموزش و تدریس مشکل دارد یا استادان از نظر علمی در جایگاه علمی خوبی قرار ندارند؛ باوجود این، چند نفر از دانشجویان این رشته به وجود خودشان رجوع می‌کنند که پنداشت و سلیقه هنری دارند یا خیر.»
این استاد دانشگاه رشته سینما در ادامه توضیح داد: «هنر کار نیست، بلکه جنون هنری است که باید وجود دانشجوی این رشته را تکان بدهد و اگر این اتفاق بیفتد، دانشجویان در سخت‌ترین و بدترین شرایط امکانات، ابزار، محیط آموزشی و... می‌توانند کار خود را انجام بدهند. دانشجویان رشته هنر به‌ویژه سینما باید جنون شاعرانه یا جنون هنر را در خود داشته باشند و کسی هم نمی‌تواند این جنون را در آنها ایجاد کند.»
محیط آموزشی باید خود را با فعالیت هنری دانشجو همراه کند
وی افزود: «به‌عنوان کسی که در محیط آموزشی دانشگاه حضور داشته است، باید بگویم که محیط آموزشی، یک محیط دلگیر است و به‌نوعی ما این محیط آموزشی معبد را استعدادهای افسرده می‌خواندیم؛ پس یکی از سخت‌افزارهایی که برای هنر لازم است، خود ساختمان دانشگاه و محیط هنری دانشجویان این رشته است. اکثر دانشگاه‌های ما برای کاربرد هنری ساخته نشده‌اند، به‌غیر از دانشکده هنرهای زیبا که با سلایق دانشجویان هنر ساخته شده است.»
معدنی‌پور بیان کرد: «محیط آموزش مجازی در شرایط کرونا برای دانشجویان رشته سینما هیچ کاربرد و فایده‌ای ندارد. اکثر دانشگاه‌های هنری جهان مخلوط هفت هنر مجسمه‌سازی، عکاسی، سینمایی، تئاتر و... را دارند و این‌گونه می‌شود که کسی که رشته سینما می‌خواند، چون با دیگر دانشجویان رشته‌ها در ارتباط است، تمام ابعاد هنری آن دانشجو برانگیخته می‌شود؛ اما نکته قابل‌توجه این است که چند دانشگاه ما به این جریان توجه کرده‌اند؟»
وی اشاره کرد: «از زمانی که شرایط کرونا حاکم شد و آموزش حضوری جای خود را به آموزش مجازی داد، خیلی از امتیازهایی را که دانشجویان رشته سینما در زمان برگزاری حضوری کلاس‌ها در اختیار داشتند، از دست دادند و به تبع آن، تاثیرگذاری دروس کمتر شد. وقتی تحصیل مجازی می‌شود، خیلی از ابزارها در اختیار دانشجو قرار ندارد؛ فرض کنید دانشجوی رشته سینما می‌خواهد کارگردانی، آشنایی با سبک‌های سینمایی را بخواند اما با کدام امکانات؟»
دانشگاه‌ها نباید از برگزاری کلاس‌های علمی دانشجویان هنر(سینما) غافل شوند
این مدرس دانشگاهی در ادامه توضیح داد: «پس آموزش مجازی، چه تاثیری دارد، جز یک‌سری حرف که می‌توان آنها را از کتاب‌ها نیز بیرون کشید؟ پس چرا دانشجو این رنج را به خود می‌دهد تا در رشته سینمای دانشگاه تحصیل کند؟ به این دلیل که می‌خواهد از ابزار به‌وسیله استاد بهره‌مند شود. ما قدیمی‌ها اصطلاحی داریم که اگر کسی به جایی می‌رسید، می‌گفتند: «تو محضر کدام استاد را درک کرده‌ای»، یعنی یک علامه و هنرمند را از روی استادان آن می‌شناختند. وقتی دانشجویان رشته سینما در محیط آموزش آنلاین به‌صورت عملی کار با ابزار و تجهیزات لازمه این رشته را یاد نگرفته‌اند، پس چطور باید بر رشته خود مسلط باشند؟ کدام دانشجوی سینما می‌تواند درس عکاسی را از آموزش آنلاین یا آفلاین بیاموزد؟ بر فرض که آموخت، چطور باید به استاد ارائه کند تا نقص‌هایش را برطرف کند؟»
معدنی‌پور عنوان کرد: «پیشنهاد من به مسئولان و دانشگاهیان این است در شرایطی که مجبور به رعایت اجبار آموزش آنلاین هستیم، حداقل می‌توانیم هر ۴ یا ۵ جلسه یک‌بار جلسه‌ای به‌صورت حضوری برای رفع ایرادات کار دانشجویان و دیدار استاد با دانشجو برگزار کنیم، همچون دانشگاه پیام‌‌نور که حداقل در طول ترم سه‌بار حضوری دیداری میان استاد و دانشجو شکل بگیرد. دانشگاه باید در پویایی دانشجویی به دانشجو کمک کند، وگرنه دانشگاه از لحاظ تدریس به دانشجو کمکی نمی‌کند، مگر آن‌که دانشجو روحیه و پویایی داشته باشد؛ حال این پویایی چطور ایجاد می‌شود؟ زمانی که دیداری میان دانشجویان و استاد شکل بگیرد، گپ‌‌وگفت، تبادل افکار و... صورت بگیرد. مگر می‌شود دانشجو، دانشجو یا استاد را نبیند و به این پویایی برسد؟»