به گزارش «فرهیختگان»: روزهای خوش پیرمرد هلندی روی نیمکت تیم ملی عراق خیلی طول نکشید. او که با برتری تیمش برابر کره‌جنوبی شروعی موفق روی نیمکت عراقی‌ها داشت، تنها چند روز بعد یکی از سنگین‌ترین شکست‌های تاریخ این کشور برابر ایران را تجربه کرد تا مشخص شود راه درازی برای رساندن این تیم به جام‌جهانی دارد. او در ۷۳سالگی به فکر روزهای بازنشستگی خود بود اما وقتی پیشنهاد فدراسیون فوتبال عراق را دریافت کرد، ترجیح داد بازنشستگی‌اش را یک‌سال دیگر به تعویق انداخته و راهی این کشور شود. ماموریت او رساندن تیم ملی عراق به دومین جام‌جهانی تاریخ خود است.
فاصله کوتاه بین خوشی و ناراحتی
میکو گوکا، خبرنگار روزنامه «دستنتور» هلند به همراه تیم ملی عراق در دوحه قطر حضور داشت تا از نزدیک شاهد عملکرد ادووکات روی نیمکت عراقی‌ها باشد. او در گزارشی از روزهایی که درکنار این تیم بوده، می‌نویسد: «عدنان درجال، وزیر ورزش عراق در استادیوم خلیفه دوحه قدم می‌زد و مشخص بود از نتیجه تیمش راضی نیست. ایران که رقابتی دیرینه با عراق دارد در نیمه نخست با برتری زمین مسابقه را ترک کرد. درجال برای حضور در رختکن تیم راهی می‌شود اما در قطر قواعد و پروتکل‌های بهداشتی به دقت رعایت می‌شود و هیچ‌کس حتی وزیر ورزش نمی‌تواند به بازیکنانی که چند روز در قرنطینه و در حفاظ بهداشتی قرار داشتند نزدیک شود. او که چند روز پیش بسیار خوشحال بود و به تمجید از کادر فنی تیمش می‌پرداخت، حالا نگران ناکامی این تیم برابر ایران است. عراق در بازی افتتاحیه خود در این گروه برابر کره‌جنوبی به تساوی بدون گل رسید این نتیجه عراقی‌ها و درجال را بسیار خوشحال کرده بود و آنها چند روز خوب را سپری کردند. عراقی‌ها به‌خوبی می‌دانند که تیم ملی آنها جزء تیم‌های مدعی در فوتبال دنیا و حتی آسیا نیست اما تیمی که بتواند هونگ میون سون و یارانش را در سئول متوقف کند می‌تواند آینده خوبی داشته باشد و به همین دلیل آنها به موفقیت برابر ایران امیدوار بودند اما اوضاع به‌گونه‌ای دیگر رقم خورد. یک ساعت بعد ادووکات از راهروهای ورزشگاه خلیفه به سمت اتاق کنفرانس می‌رفت و صدای جشن و شادی بازیکنان ایران در رختکن را به‌خوبی می‌شنید. ادووکات به خبرنگاران گفت: «ما هیچ شانسی نداشتیم. ایران در همه زمینه‌ها از ما بهتر بود اما باید در نظر داشت هنوز هشت بازی دیگر باقی مانده است.» حالا این سوال مطرح است که آیا ادووکات شخصا برای دیدارهای ماه آینده خود برابر لبنان و امارات راهی عراق خواهد شد تا از نزدیک با بازیکنان شاغل در لیگ این کشور را ببیند یا نه. این مربی ۷۳ ساله که در لاهه زندگی می‌کند بلافاصله می‌گوید نه. او به نظر نمی‌آید در بغداد، موصل، کرکوک یا تکریت جایی که صدام حسین دیکتاتور در آن بزرگ شده است هرگز حضور پیدا کند و طبق قرارداد یکی از دستیارانش را برای تماشای بازی‌های داخلی لیگ عراق راهی آنجا خواهد کرد و خودش به تماشای بازی لژیونرها می‌نشیند. عراقی‌ها پس از این دیدار به هتل العزیزیه برمی‌گردند جایی که بازیکنان دو تیم ایران و عراق در آن سکونت دارند و هیچ‌کس به هیچ‌وجه اجازه ورود به هتل را ندارد و بدتر از آن خروج از این هتل فقط برای انجام بازی یک جلسه تمرینی از پیش تعیین‌شده مجاز است. فردای آن روز در فرودگاه بین‌المللی حمد دوحه دو اتوبوس به سمت پرواز بوئینگ ۷۷۷ هواپیمایی قطر حرکت می‌کنند. اتوبوس اول که مخصوص مسافران اکونومی است و در اتوبوس دوم فقط دومسافر که بلیت بیزینس کلاس دارند، حضور دارند. ادووکات و وکیلش برای بازگشت به هلند سوار این پرواز می‌شوند. ادووکات در پرواز خود نشسته و دوباره علیرضا جهانبخش مهاجم فاینورد را ملاقات می‌کند. بازیکنی که زننده نخستین گل ایران در این دیدار بود. وکیل او می‌گوید: «او فکر می‌کرد عراق تیمی ناشناخته و مرموز است. انتظارات پس از تساوی بدون گل در کره‌جنوبی ناگهان بسیار زیاد شد و ما نمی‌توانستیم آنها را برآورده کنیم کاملا مشخص بود.» البته این انتظارات به‌زودی افول کرد؛ چراکه هرکسی که بازی عراق در دوحه را دیده بود نمی‌توانست تصور کند که از ادووکات و شاگردانش در پایان این مرحله بتوانند بلیت جام‌جهانی را دریافت کنند. ۳۵میلیون عراقی روبه‌روی تلویزیون‌های خود نشسته و منتظر بودند تا تیم ملی کشورشان را مجددا در جام‌جهانی ببینند. مکزیک ۱۹۸۶ اولین و البته آخرین‌باری بود که عراق توانست در جمع بزرگان فوتبال در جام‌جهانی حاضر شود. البته آنها در بازی‌های مرحله گروهی خود هر سه مسابقه را به پاراگوئه بلژیک و مکزیک باختند. ادووکات می‌گوید: «من ناامیدی مردم عراق پس از شکست ۳ بر صفر را درک می‌کنم و خودم هم ناامید شدم. آنها تنها یک‌بار توانسته‌اند به جام‌جهانی برسد اما با این حال فشار زیادی برای حضور این تیم در جام‌جهانی وجود دارد.» این انتظارات برای بازیکنان و کادر فنی تیم بسیار زیاد است و باعث می‌شود نتوانند عملکرد خوب خود را داشته باشند.»
امید به آینده
این خبرنگار هلندی در ادامه می‌نویسد: «این انتظارات بالا می‌تواند برای بازیکنان بسیار مشکل‌ساز باشد. ویم جانسن، مربی هلندی زمانی برای مقایسه شرایط یک بازیکن حرفه‌ای با یک فوتبالیست متوسط یا آماتور مثال جالبی زد. او به‌عنوان استعاره می‌گفت پنالتی‌زدن مانند یک‌میله‌ای روی دو صندلی می‌ماند و هرکسی می‌تواند روی آن راه برود و معمولا زمین نمی‌خورد اما اگر این میله در ارتفاع ۲۰متری قرار داشته باشد چه؟ آن وقت هرکسی نمی‌تواند این کار را انجام دهد و عملی بسیار سخت و دشوار به نظر می‌رسد. این همان تفاوت پنالتی‌زدن در یک دیدار دسته‌چندمی فوتبال با زدن این ضربه در فینال جام‌جهانی است. در عراق و در دهه ۸۰ میلادی فشار به‌مراتب بیشتری روی شانه‌های بازیکنان حس می‌شد. عدی حسین، پسر دیکتاتور ظالم عراقی در آن سال‌ها در ورزش این کشور فرمانروایی می‌کرد و ورزشکارانی که از نظر او انتظارات را برآورده نمی‌کردند به‌معنای واقعی کلمه مورد بی‌رحمی قرار می‌گرفتند. شاید در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی بازیکنان فوتبال عراق یکی از سخت‌ترین دوران‌ها را پشت‌سر گذاشتند. آنها درصورتی‌که در دیدارهای ملی ناکام می‌شدند حتی با سیم برق تنبیه شده و مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتند. پسر جوان صدام حتی پس از جام‌جهانی ۱۹۸۶ بازیکنانی که عملکرد مطلوبی نداشتند را به جبهه‌های جنگ هشت‌ساله با ایران فرستاد. ادووکات البته این داستان‌های هولناک را می‌داند اما ترجیح می‌دهد بیشتر روی عملکرد و نمایش تیمش تمرکز کند و می‌گوید: «من اینجا هستم تا ببینم آیا می‌توانیم جواز صعود به جام‌جهانی را دریافت کنیم یا نه، این مهم‌ترین چیزی است که روی آن تمرکز کرده‌ام. البته من داستان‌های زیادی از آن اتفاقات وحشتناک شنیده‌ام.» در کره‌جنوبی هم قوانین کرونا بسیار سختگیرانه بود. اتاق‌های کوچک هتل، تشک‌هایی که روی زمین قرار داشتند و صندلی‌هایی که برداشته شده بود تا تماس بین بازیکنان و مربیان به حداقل برسد. ادووکات می‌گوید: «ما نمی‌توانستیم کاری در این زمینه انجام دهیم، ما در کشور آنها بودیم و باید به قوانین آنها احترام می‌گذاشتیم و البته در این میان کور پات (دستیار او در تیم ملی) کمی عصبانی شده بود.» او از بیماری کلاستروفوبیا (ترس از فضای بسته) رنج می‌برد و این امر را چندین‌بار در سئول گفته بود. در دوحه شرایط کمی بهتر شده بود اما هنوز هم سختگیری‌های زیادی وجود داشت. ادووکات با وجود همه این شرایط در تلاش است تا بتواند تیمش را به جام‌جهانی برساند و می‌گوید: «اینجا تفاوت زیادی با هلند دارد. با این حال ما تمرکز خود را روی رسیدن به جام‌جهانی گذاشتیم. شکست 3 بر صفر برابر ایران نتیجه خوبی نیست اما ما تسلیم نمی‌شویم و می‌خواهیم به تلاش خود ادامه دهید.» این مربی که ماه آینده میلادی ۷۴ساله می‌شود، بازنشستگی خود را به تعویق انداخته تا چالش جدید را در عراق تجربه کند و ادامه می‌دهد: «خط حمله ایران در این دیدار بازیکنان تیم‌های پورتو، زنیت و فاینورد را در اختیار داشت. ما می‌دانستیم که رویارویی با آنها اصلا ساده نخواهد بود. درعین‌حال شما به‌عنوان یک مربی همیشه امیدوار هستید که تاکتیک‌هایتان جواب بدهد. گاهی اوقات اتفاق‌هایی می‌افتد و گاهی هم نمی‌توانید به اهداف خود برسید.» درست مثل اتفاقی که برایش در فاینورد افتاد در ابتدا شاید به نظر می‌رسید او نمی‌تواند تیم را به شرایط خوبی برساند اما ۳۰ مسابقه بدون شکست باعث شد هواداران به آینده تیم خود امیدوار شوند، با این حال در اواخر فصل همه‌چیز دوباره بد شد و روتردامی‌ها پنجم شدند.»