نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار: امیر جعفری، در وزن 65 کیلوگرم پاراوزنه‌برداری اولین مدال کاروان اعزامی به توکیو را در روز سوم این بازی‌ها گرفت تا نامش را به‌عنوان دارنده اولین مدال پارالمپیک توکیو برای ایران ثبت کند. اعضای تیم پاراوزنه‌برداری ایران که در این مسابقات بدون «سیامند رحمان» در پارالمپیک حضور پیدا کرده، انگار برای گرفتن مدال روحیه جنگیده‌شان را حفظ کردند و همدل با هم برای کسب سکو تلاش می‌کنند. رشته‌ای انفرادی که وزنه‌برداران برای بهترین نتیجه‌شان کنار هم سخت تلاش می‌کنند.
امیر جعفری یکی از آنها است که باوجود پیش‌بینی کمیته ملی پارالمپیک برای کسب مدال برنزش طوری تمرین کرد و خودش را بالا کشید که زیر وزنه‌های سنگین توکیو حتی انتظار اهالی ورزش و مردم را برای گرفتن طلا هم بالا برد. انتظاری که خودش هم از خودش داشت و شاید این انتظار را سه سال دیگر هم در پارالمپیک 2024 برای خودش و مردم برآورده کند. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با جعفری را در ادامه می‌خوانید.
چراغ اول مدال‌ها را شما روشن کردید و نقره پارالمپیک را گرفتید. برای سکو آماده بودید؟
بله، طی یک‌سال گذشته روند تمریناتم و پیشرفت رکوردهایم طوری بود که برای مدال طلا خودم را آماده کرده بودم، اما خب روند و جریان مسابقه به‌طور مطلوبی پیش نرفت و به مدال نقره رسیدم که البته این مدال هم برای من رضایت‌بخش است.
کمیته ملی پارالمپیک مدال نقره را برای شما متصور نبود، ولی شما با عملکردی تماشایی حتی امید طلا هم شدید. چطور عملکردتان فراتر از پیش‌بینی‌ها بود؟
تمرینات مداوم، تغذیه صحیح و البته تلاش برای زندگی حرفه‌ای در این مدت سبب شد از پیش‌بینی‌ها بهتر عمل کنم.
همیشه وزنه‌برداری در پارالمپیک عملکرد قابل‌اطمینانی را به نمایش گذاشته است. دلیل این اطمینان و اعتماد حتی مردم به کسب مدال وزنه‌برداری نتیجه چیست؟
باعث خوشحالی است که دوستان قدرتمندی در تیم دارم که موجب و مایه امیدواری و دلگرمی مردم ایران هستند. واقعا تیم سختکوشی هستیم و به‌رغم انفرادی بودن رشته تمام بچه‌های وزنه‌برداری باهم بسیار یکدل و همراه هم هستیم. شاید همین مساله باعث شده تیم به‌لحاظ عملکرد تیم موفقی باشد.
از شروع برای مدال 2020 بگویید، از مسیر و سختی‌هایی که داشتید.
برای رسیدن به توکیو ۲۰۲۰ پنج سال پیاپی کسب سهمیه کردم و فرازونشیب، آسیب، دوری از خانواده و رنج تمرینات سنگین را تحمل کردم تا به مدال پارالمپیک برسم، البته شاید اگر حمایت همسرم نبود این اتفاق پیش نمی‌آمد و من از او بی‌نهایت ممنونم که پابه‌پای من در این مسیر سخت همراه بود.
پاراوزنه‌برداران برای ادامه مسیر و پارالمپیک پاریس به چه چیزهایی احتیاج دارند؟
تیم ما بسیار قدرتمند است، ولی مشکلاتی داریم که می‌توان آنها را حل کرد. مسیر کسب سهمیه تا پاریس مسیر سختی است. به این تیم قطعا نفرات جدیدی اضافه خواهند شد که درصورت حمایت از آنها در پاریس تیم کاملی اعزام می‌شود.
حالا که کسب مدال نقره توکیو برای شما رخ داده است، از حس‌وحال الان‌تان بگویید.
احساس بی‌نظیر، مثل کشتی توفان‌زده‌ای هستم که درکنار یک جزیره ناشناخته، با آرامش پهلو گرفته است. می‌توانم نفس راحتی بکشم.
از مسابقه و حریفان‌تان بگویید. ارزیابی‌های شما از حریفان درست بود؟
نزدیک‌ترین حریفانی که داشتم، وزنه‌بردارانی از کشورهای چین، الجزایر و شیلی بودند که تقریبا ۹۰ درصد ارزیابی‌های ما درست پیش رفت و اگر یک‌سری مشکلات فنی پیش نمی‌آمد، قطعا در گام آخر به مدال طلا می‌رسیدم.
می‌دانیم که به‌خاطر فشردگی تمرینات امکان حضور در شغل دیگری را هم ندارید. کاری برای این موضوع انجام شده یا امیدی به ورزشکاران داده شده است؟
ورزشکاری که بیش از یک‌دهه در تیم‌ملی سختی کشیده و تمرین کرده، واقعا نباید مشکلات اقتصادی داشته باشد. او یک سرباز بوده که جنگیده، آسیب دیده و افتخار آفریده است. امیدوارم وزارت ورزش و صندوق حمایت از قهرمانان این مشکل را که دغدغه بخصوص ورزشکاران حرفه‌ای است، حل کنند.
برنامه آینده ورزشی شما چیست؟
به‌زودی برای مسابقات جهانی که آذرماه برگزار می‌شود آماده می‌شوم و به امید خدا سال آینده بازی‌های آسیایی را خواهیم داشت که تمام تلاشم کسب نتایج مطلوب در این دو مسابقه هست و ان‌شاءالله بعد از این دو مسابقه و درصورت آمادگی خودم را برای پاریس 2024 آماده خواهم کرد.
حرفی هست که بخواهید درباره‌اش صحبت کنید؟
بله، از مادرم سپاسگزارم که زحمات زیادی برای من کشیدند، از برادرانم تشکر می‌کنم و همیشه مدیون حمایت‌های همسرم هستم. همین‌طور دوست دارم از مربیانی که طی سال‌های گذشته درکنار من بودند تشکر کنم، از حمایت‌های کمیته پارالمپیک و فدراسیون سپاسگزارم و از مردم صبور و بزرگ ایران صمیمانه تشکر می‌کنم که لطف و محبت‌شان را از من دریغ نکردند.