نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار: بالاخره المپیک توکیو با وجود نارضایتی مردم ژاپن از برگزاری بازی‌ها به‌دلیل درگیری کووید-19 در دهکده المپیک به پایان رسید تا اعتراض مردم این کشور در میان هیاهوی المپیکی که کم هم کرونایی نداشت، گم شود. توکیو برای ایرانی‌ها در سالی که به‌خاطر کووید-19 سراسر دنیا از ورزش حرفه‌ای و رویدادهای بزرگ و آماده‌سازی‌ها دور بودند خوب شروع شد، سهمیه‌ها از 14 رشته ورزشی به 16 رشته ورزشی ارتقا پیدا کرد و رکورد بیشترین سهمیه کاروان هم در بخش زنان و هم مردان شکسته شد، حتی بعضی از رشته‌ها برای اولین‌بار یا بعد از سال‌ها توانستند المپیک را تجربه کنند، ولی جان کلام در جان ورزش پیداست، این ورزش کم‌جان برای خیلی از رشته‌ها تا رسیدن به خانه المپیک رمق دارد.
معجزه با دستان خالی
در این دوره در خیلی از رشته‌ها توفیقی نداشتیم و کمتر از حد انتظار ظاهر شدیم؛ از تکواندو و والیبال گرفته تا کشتی آزاد و حتی وزنه‌برداری که می‌شد با حضور سهراب مرادی طلا هم بگیریم. شمشیربازی هم طلسم شکن نشد. از اتفاقات خوب ولی نگذریم، از معجزه‌هایی که خواستن بی‌حد ورزشکاران باعثش شد، از طلای فروغی با آن همه سروصدای بعدش، طلای محمدرضا گرایی که خیلی از کارشناسان کشتی را حیرت‌زده کرد تا طلای سجاد گنج‌زاده که حق را به حق‌دار رساند. المپیک توکیو با تمام بی‌رحمی‌هایش برای ورزش ایران شیرین هم بود تا نگاه امیدوارمان را به این سه سال تا پاریس بدوزیم و فکر کنیم در دولت جدید حمایت از ورزش در خور ورزش و ورزشکاران خواهد بود؟
بدمینتون، بوکس
«ثریا آقایی» با وجود شرایط سخت، در اولین تجربه خود که اتفاقی تاریخی برای بدمینتون کشور هم بود، توانست اولین برد بدمینتون تاریخ ایران در المپیک را به‌دست بیاورد ولی در بازی دوم مغلوب شد، شیرینی این پیروزی زیر زبان بدمینتون ایران خواهد ماند و نشان داد اگر برنامه‌ریزی درستی باشد روی این رشته می‌توان حساب کرد. چهاردهمین سال حضور بوکس در المپیک و دست خالی این رشته چیزی نیست که پای کم‌تجربه بودن در المپیک دانست، علاقه‌مندان به بوکس امیدوار بودند با این تیم بتوانند بی‌مدالی در 13 سال گذشته را جبران کنند، اما با ناکامی موسوی و دیسکالیفه پزشکی و شه‌بخش شاید کمی بدشانسی هم دست بوکس ایران را گرفت و بی‌مدال راهی ایران کرد.
بسکتبال
صمد نیکخواه‌بهرامی که پرچمدار المپیک هم بود قبل از شروع بازی‌ها به «فرهیختگان» گفته بود رفتن ما به المپیک خودش مانند کسب مدال و موفق شدن در این رویداد که فقط 12 تیم از بهترین‌های دنیا حضور دارند، مانند معجزه است. همین‌طور هم شد، با وجود درخشش بازیکنان و توپ‌گیری‌ها روی دست بازیکنان بزرگ بسکتبال دنیا، تنها چیزی که برای آسمان‌خراش‌های ایران ماند افتخار حضور در المپیک و عکس‌ها و فیلم‌های توپ‌گیری‌ها و توپ زدن روی دست بازیکن‌های بزرگ دنیا بود. باید دید حالا که پای خداحافظی حامد حدادی و صمد نیکخواه‌بهرامی از بسکتبال در میان است، تیم ملی ایران با از دست دادن ستاره‌هایش می‌تواند سه سال دیگر هم حضوری در المپیک داشته باشد؟
تکواندو
روند تکواندو نزولی است و این را می‌توان المپیک به المپیک در تیم ملی تکواندو دید، تکواندویی که زمانی میان ورزشکارانش برای رسیدن به مدال المپیک رقابت نزدیکی بود و با قدرت‌هایی چون هادی ساعی و یوسف کرمی در المپیک بزرگی می‌کرد و حالا به برهوت بی‌مدالی رسیده است. تکواندو با سه ورزشکارش دست‌خالی از توکیو به خانه برگشت، انگار با رفتن ستاره‌ها قدرت هم از تکواندو رفت. آیا این را می‌توان به بی‌توجهی به رده‌های سنی پایه و نداشتن پشتوانه ربط داد؟ آن هم وقتی که ایران در اولین دوره رسمی حضور تکواندو در المپیک یعنی همان سال معروف 2000 سیدنی برنز گرفت و 4 سال بعدش در آتن یک طلا و برنز گرفت، ولی بعد از طلای پکن، سهم‌مان از تکواندو یک نقره در 2012 و یک برنز 2016 بود و درست وقتی که فکر می‌کردیم تکواندو در بخش خانم‌ها هم قرار است جان بگیرد توکیو برای تکواندو و علاقه‌مندان، جهنمی ساخت که تا پاریس باید این آتش خاموش و تکه‌های تکواندو جمع شود تا بتوانیم آنچه شایسته تکواندو ایران است را در پاریس بیابیم.
تنیس روی میز، دوچرخه سواری
تنیس روی میز برای ایران با همان عصبانیت نیما عالمیان و کوبیدن راکت به‌خاطر از دست دادن تمرکز و عدم‌کنترل عصبانیتش به پایان رسید. دوچرخه‌سوار ایران در توکیو هم مانند هم رکابانش در المپیک لندن و ریو نتوانست به پایان خط برسد. سعید صفرزاده قبل از المپیک هدف‌گذاری‌اش را رسیدن به خط پایان عنوان کرده بود.
تیراندازی، تیراندازی با کمان
تیراندازی شیرین‌ترین و تلخ‌ترین لحظه‌ها را برای ایران در توکیو به ثبت رساند. آن جا که نجمه خدمتی از طلای فروغی اشک شوق ریخت تا باخت و اشک‌های ناراحت‌کننده از وضعیتی که دلیل باختش را عنوان کرد. اشک‌های تلخ و شیرین نجمه و شادی طلای جواد فروغی در ویترین خاطرات 2020 ثبت می‌شود. در تیراندازی با کمان هم شعبانی بهار از نتیجه این رشته در المپیک ناراضی است، سرمربی تیم ملی هم معتقد است که باید دل به نسل جدید این رشته بست ولی چیزی که وجود دارد دو دوره حضور میلاد وزیری در المپیکی است که گرفتن سهمیه‌اش هم کار سختی است. البته صرف حضور داشتن در المپیک نه دغدغه ورزش ایران است و نه خود میلاد وزیری. حالا باید اهالی فن در تیراندازی با کمان برای آینده این رشته که دست پرتوانی مانند میلاد وزیری را در اختیار دارد، برنامه‌ریزی کنند تا از رتبه‌های پایین جدول در المپیک بکنند. حتما اگر مسئولان اول در برنامه‌ها و امکانات خود جست‌وجو کنند به موانعی می‌رسند که می‌توانند راه را برای نتیجه بهتر کمانداران در المپیک هموارتر کنند.
دو و میدانی
همان اول که تست کرونای مهدی پیرجهان مثبت اعلام شد انگار سرنوشت دو و میدانی ایران را به تصویر کشید، احسان حدادی با وجود اردوی چند ماهه در آمریکا و هزینه زیادی که برایش شد، با مصدومیت راهی المپیک شد و نتیجه‌ای که از او انتظار می‌رفت برآورده نشد، حسن تفتیان هم که اردو چندماهه را در فرانسه پشت‌سر گذاشت با دو صدم ثانیه اختلاف نتوانست به نیمه‌نهایی برسد که البته شاید این را می‌توان به کرونایی که قبل از المپیک پشت‌سر گذاشته و ضعیف شده بود، ربط داد. اما فرزانه فصیحی که در آخرین لحظات با سهمیه یونیورسالیتی راهی توکیو شد، دور اول رقابت خود را به پیروزی رساند، ولی در دور دوم از ادامه رقابت‌ها باز ماند. مشت گره کرده او و پرچم ایران روی دستبندش از عکس‌های زیبایی بود که از او در المپیک به یادگار ماند.
رویینگ، کانو
نازنین ملایی چیزی فراتر از شگفتی خلق کرد و با وجود کمبود مشخص امکانات و تجهیزات توانست در اولین حضور خود در المپیک در فینال A رقابت‌ها پارو بزند که این برای قایقرانی ایران شگفتانه بود و از ملایی قهرمان ساخت. علی آقا‌میرزایی دنبال بهانه نبود، ولی قایق مسابقه‌اش فراتر از قایق تمرینش بود، او که با هدف رسیدن به فینال a و b پا به توکیو گذاشته بود به‌رغم تلاشش به نیمه‌نهایی نرسید.
شمشیربازی
تیم شمشیربازی ایران که امید کسب مدال در انفرادی و تیمی به شمار می‌رفت با وجود تلاش ورزشکارانش از کسب مدال بازماند. از جان مایه گذاشتن علی پاکدامن و تلاش مجتبی عابدینی با درد قدیمی آسیب‌دیدگی‌اش در این مسابقات چیزی نیست که به‌راحتی فراموش شود. البته که داوری ضعیف در مسابقه ایرانی‌ها بی‌تاثیر نبود و متاسفانه در حذف ایرانی‌ها نقش داشت، ولی چیزی که مشخص است با تمام توان جنگیدن شمشیربازان در این رویداد بود.
شنا
متین بالسینی با استخری از مشکلات در استخر بزرگ المپیک شیرجه زد که برای اولین حضور او انتظار زیادی از این شناگر نمی‌رفت، ولی با این حال توانست رکورد جدید را برای ایران به ثبت برساند و شاید اگر مربی‌اش همراهش بود می‌شد نتیجه بهتری را نیز از این جوان شناگر متصور شد.
کاراته
امید به مدال در این رشته زیاد بود، مثبت شدن تست دوپینگ غیرعمد بهمن عسگری شوک بزرگی برای کاروان ورزش ایران بود. با این حال آخرین مدال کاروان ایران با طلای کاراته مزین شد و سجاد گنج‌زاده طلای المپیک را از اولین مسابقه رسمی کاراته در المپیک به‌دست آورد. هرچند سارا بهمنیار و حمیده عباسعلی نتوانستند بهترین عملکرد خودشان را داشته باشند و از دور مسابقات کنار رفتند. سجاد گنج‌زاده جان‌مان را از ترس به خطر افتادن سلامتی‌اش به لب رساند، ولی خبر خوش سلامتی و طلایش پرونده المپیک را برای ایران به خوشی بست.
کشتی
4 مدال از 11 کشتی‌گیر اعزامی به المپیک کمترین توقع از کشتی بود. با این حال محمدرضا گرایی و هادی ساروی در فرنگی طلا و برنز گرفتند و حسن یزدانی و امیرحسین زارع با یک نقره و یک برنز المپیک را به پایان رساندند. المپیکی که برای کشتی‌گیران ایران شبیه یک تراژدی هم بود. رقابت حسن یزدانی با تیلور تا اولین حضور زارع در رده سنی بزرگسالان و کسب برنزش، حذف ناباورانه محمدعلی گرایی با فن‌های ابتکاری‌اش روی تشک و شگفتانه کاکو کوچک‌تر گرایی در فرنگی یک سناریو تلخ و شیرین را برای کشتی ایران به یادگار گذاشت.
والیبال
وداع والیبالی‌ها در مرحله مقدماتی بازی‌ها از المپیک با خداحافظی زبانی سعید معروف همراه شد که پایان تلخی را شاید برای نسل ستارگان والیبال به‌جا گذاشت. مسئولان فدراسیون می‌گفتند هدف، رفتن روی سکو است، اما شاگردان آلکنو از مرحله گروهی هم بالاتر نرفتند!
وزنه‌برداری
علی داوودی در فوق‌سنگین نقره گرفت تا منتظر تولد نابغه‌ای دیگر در وزنه‌برداری سنگین وزن باشیم البته اگر آسیب‌دیدگی‌اش مانع از اوج گرفتنش نشود. ولی حضور علی هاشمی که با آسیب‌دیدگی و رکورد پایین راهی مسابقات شده بود واکنش‌های طرفداران این رشته و اهالی ورزش را نسبت به اعزام نشدن سهراب مرادی و کسب نتیجه بد در این وزن به همراه داشت.
چهارم در آسیا، پرچمدار خاورمیانه
کاروان ورزشی ایران با وجود اینکه در خیلی از رشته‌ها توقعات را برآورده نکرد، ولی توانست در جدول رنکینگ دنیا بالاتر از کشورهای عربی و رتبه چهارم آسیا بایستد، این درحالی است که کاروان ورزشی ترکیه پایین‌تر از ایران قرار گرفت تا بهترین رتبه در خاورمیانه به ایران برسد. ایران با 3 طلا، 2 نقره و 2 برنز و کسب بهترین عملکرد بعد از المپیک لندن، در رتبه 27 دنیا قرار گرفت و شاید جالب باشد که بدانیم کاروان رژیم‌صهیونیستی با 10 پله پایین‌تر در رتبه 37 دنیا ایستاد.