سمیرا افتخاری، روزنامه‌نگار: یکی از مسائلی که همواره فیلم‌بین‌های حرفه‌ای مطرح می‌کنند، آیین فیلم دیدن در سالن تاریک سینما به شکل گروهی است که باعث جذابیت و هیجان تماشای یک اثر سینمایی می‌شود. به همین دلیل نیز بسیاری از علاقه‌مندان به سینما دوست دارند فیلم را در فضای تاریک سالن‌های سینمایی به شکل گروهی ببینند و پس از آن باهم به گفت‌وگو بپردازند و بتوانند درباره آن اثر سینمایی صحبت کنند. بر همین اساس امروز در کشورهای مختلف سالن‌های سینمایی چندمنظوره شده‌اند و مدیران تلاش کرده‌اند آنچه را برای مخاطب سینما نیاز است، در یک جا فراهم کنند. یعنی با شکل‌گیری پردیس‌های سینمایی علاوه‌بر اینکه مخاطب حق انتخاب یک یا چند اثر را برحسب علاقه‌مندی دارد، می‌تواند پس از تماشای فیلم در کافه‌ای نشسته و درباره آنچه دیده است، با مخاطبان خود به صحبت بنشیند و درکنار اینکه فضایی برای تبادل اطلاعات شکل گرفته است، تفریحی نیز داشته باشد. همچنین ایجاد فضاها و غرفه‌هایی برای خرید کتاب، موسیقی و ابزار دیگر باعث شده پردیس‌ها هرآنچه را یک علاقه‌مند به سینما نیاز دارد، در‌دسترس او قرار دهند.» در کشور ما نیز یکی از معضلاتی که همواره درباره سینمای ایران مطرح بوده، بحث نگهداشت سینماهای قدیمی و ضرورت بازسازی و توسعه آنها همزمان با پیشرفت صنعت تولید و ارتقای کیفی آثار ایرانی بود. کم نبودند آثار سینمایی باکیفیت همراه با دستاوردهای فنی فوق‌العاده طی سال‌های اخیر که به‌دلیل محرومیت بسیاری از سینماهای سطح کشور، روی پرده کم‌رمق و کم‌نور قدیمی با صدای خفیف و بی‌کیفیت ذبح شده و هیچ‌گاه آن تجربه فوق‌العاده واقعی را برای مخاطب خود محقق نکردند. این انرژی‌های تلف‌شده اگر روی پرده باکیفیت، مدرن و مجهز آزاد می‌شد، شاید می‌توانست جان تازه‌ای به گیشه کم‌رمق سینمای ایران بدهد و هنوز هم سینما رفتن را به تجربه‌ا‌ی بی‌همتا در رقابت با تکنولوژی‌های نمایشی خانگی تبدیل کند.
این اتفاقات درحالی رخ داده که طی دوسال اخیر با شیوع پاندمی کرونا و تعطیلی سالن‌های سینمایی، شبکه نمایش خانگی هر روز بر قدرتش افزوده شد و شکل فیلم دیدن مخاطبان عام سینما نیز تغییر کرده است و شاید چندان تمایلی به حضور در سالن‌های سینمایی نداشته باشند. در چنین شرایطی باید برای فراموش نشدن این آیین تلاش‌های مضاعفی انجام می‌شد که حوزه هنری به‌عنوان بزرگ‌ترین متولی سینماداری در ایران با بیش از 100 پرده نمایش فعال و عمدتا شهرستانی در کشور، قطعا نقش عمده‌ای در این مسئولیت داشته و دارد. این نهاد از نیمه دوم سال 98 در این مسیر طرح توسعه سینماهای خود را در سه فاز آغاز کرد. این طرح درواقع تبدیل سالن‌های تک‌پرده و فرسوده قدیمی به پردیس‌های سینمایی چندپرده و اضافه‌شدن سالن‌های مجهز و جدید در شهرهای فاقد سینما بود تا امکان نمایش بهتر و بیشتر آثار فراهم شود. افزایش سرانه فرهنگی استان‌ها، توزیع عادلانه سینما در کشور، امکان نمایش همزمان چند فیلم و پوشش سلایق مختلف، جلوگیری از پدیده «فیلم‌سوزی» به‌علت کمبود سالن، افزایش مخاطب و درنهایت افزایش فروش گیشه از اهداف این طرح بود. طبق گفته مدیران حوزه هنری بناست در انتهای اجرای این طرح ،این نهاد به ۴۰۰ پرده نمایش در کشور برسد. درواقع در فاز اول این پروژه ۶۵ سالن به مجموعه سالن‌های سینمایی افزوده شد تا درمجموع به عدد ۱۸۰ پرده برسد. این سالن‌ها که طی آن ۱۰ هزار و ۹۴۵ صندلی مورد بازسازی و احداث قرار گرفتند، جز یک سینما، تماما در شهرستان‌ها واقع شده‌اند. توسعه سینماهای بهمن تهران، ایران ارومیه، مهتاب اصفهان، بهمن کاشان، بهار گز، بهمن اصفهان، سپهر ساری، سپاهان اصفهان، اکسین اهواز، آزادی آبادان، مهر سقز، آزادی بیجار، بهمن سنندج، بهمن شهرکرد، آزادی کرمانشاه، آفریقا مشهد، عصر جدید گرگان، بهمن زنجان، فلسطین همدان و بهمن ملایر ازجمله سینماهای فاز نخست طرح توسعه سینماهای حوزه هنری بودند.» با شکل‌گیری و افزایش این سالن‌ها که بهره‌برداری از آنها عمدتا به دوران پس از کرونا خواهد رسید، باید دید تا چه میزان موجب بازگشت مخاطبان به سینما و احیای دوباره چرخه اکران خواهد شد.