نسیم شیرازی، روزنامه‌نگار: عنوان شگفتی‌ساز، همین الان هم برازنده بانوی قایقران ایران است، او و مربی‌اش برای بهترین عملکرد در آب‌های توکیو تلاش کردند و به حق تا اینجا توانستند به خوبی از عهده آن بربیایند. حالا باید ببینیم او پنجشنبه در فینال a و b رقابت‌های المپیک می‌تواند از پس امکانات و ورزشکاران حرفه‌ای سنگین وزن رویینگ بربیاید و شگفتی‌اش را دوچندان کند یا تسلیم امکانات و تجهیزات به‌روز دیگر کشورها خواهد شد. ملی‌پوش رویینگ ایران که به جای جلیقه یخ، با حوله خیس گرمازدایی می‌کند چشمانش را روی امکانات نداشته‌اش بسته است و با همان حوله خیس تا اینجا از پسش برآمده است و گرچه می‌داند بین 12 نفر برتر دنیا قرار گرفتن و رقابت کردن چقدر سخت و طاقت‌فرساست ولی می‌خواهد پنجشنبه باز هم بهترین عملکرد خودش را بی‌توجه به داشته‌های حریفانش انجام دهد. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با نازنین ملایی را در ادامه می‌خوانید.
رقابت با سنگین وزن‌ها تا اینجا چطور گذشت؟
راستش آنقدر که همه می‌گفتند سخت نبود، سنگین بود ولی غیرممکن نبود، امیدوارم توانسته باشم به تمام آنهایی که می‌گفتند امکان ندارد موفق شوی این را ثابت کرده باشم که هیچ چیزی نیست که امکان نداشته و غیرممکن باشد. غیرممکن‌ها در ذهن ما محدود شده‌اند.
داشته‌های دیگر تیم‌ها به لحاظ امکانات باز هم متعجب‌تان کرد؟
از نظر امکانات ما نسبت به کشورهای دیگر خیلی کم و خیلی سطح‌مان پایین‌تر است اما توانستیم با حداقل امکانات‌مان نشان بدهیم که نتایج خوبی را می‌توانیم به دست آوریم، توانستیم به بقیه تیم‌ها ثابت کنیم که با وجود امکانات کمی که داریم بهترین نتایج را به دست می‌آوریم اما خب این را باید بدانیم که اگر امکانات ما مانند بقیه کشورهای صاحب‌نام در رویینگ که نتایج خوبی را می‌گیرند باشد، می‌توانیم نتایج خیلی خوب و شگفت‌آوری را خلق کنیم.
هدفت صعود به فینال c بود ولی این هدف را ارتقا دادی، خودت را دست‌کم گرفته بودی یا اتفاق خاصی در پیشرفتت افتاد؟
واقعیت امر این است که ما نسبت به امکانات و با توجه به شرایطی که من در پیست هزار متر مجبور به تمرین بودم و از طرفی آسیب کمرم که حتی قبل از مسابقات کسب سهمیه و بعد از آن هم به خاطر آسیبم نمی‌توانستم خوب تمرین کنم واقعیت این است که ما هدف‌گذاری‌مان را برمبنای چیزی که امکانش بود گذاشتیم، اما این هدف‌گذاری‌مان یک مقدار قبل از آمدن‌مان تغییر کرده بود ولی چون مطمئن نبودیم حرفی درباره‌اش نزدیم. دو روز آخر قبل از ورود به دهکده بازی‌ها در تهران آقای فرزام تست‌گیری‌هایی انجام دادند و در آن تست‌گیری‌ها من رکوردهای خیلی خوبی زدم، رکوردهایی که به مبنای آن حدس‌مان بر تغییر نتایجی که فکر می‌کردیم بود و به خاطر همان تست‌گیری‌ها هم بود که وقتی به توکیو آمدم ساعد دست من به محض ورودم درد و آسیبی که دیده بود را نشان داد؛ چراکه در آن تست‌گیری‌ها خیلی فشار آوردم و رکورد خوبی را جا‌به‌جا کردم؛ بعد از ثبت آن رکورد ما انتظار این اتفاق را داشتیم ولی تا اتفاق نمی‌افتاد و تا وارد خط نمی‌شدیم نمی‌خواستیم صحبتی درباره‌اش بکنیم؛ چراکه من در پیست هزار متر تمرین می‌کردم و تست‌گیری‌ها هم همانجا انجام شد و تا زمانی که وارد مسافت دو کیلومتر نمی‌شدم نمی‌توانستم مطمئن درباره موفقیت باشم. واقعیت این بود که من پیشرفت خوبی داشتم و بعد از دو کیلومتر اول آقای فرزام مطمئن شدند که آن تست‌گیری‌ها درست بود و ربطی به مسافت نداشت. من توانستم آن هزار متر را با تمریناتی که آقای فرزام به من روی ارگومتر در تهران می‌دادند جبران کنم و حتی تست‌گیری‌های ارگومتری هم داشتیم که رکورد زده بودم و بعد از آن برنامه‌ریزی‌مان تغییر کرد و سعی کردیم به نتایج بالاتری فکر کنیم.
با این تست‌ها شگفتی‌ساز بودی، منتظر سورپرایز نازنین ایران باشیم؟
دو دوره پشت المپیک ماندم، مسابقات المپیک 2012 و 2016 برزیل و من در هر دو دوره در مسابقات کسب سهمیه قایق دو نفره شرکت کردم و نتوانستم کسب سهمیه کنم. از المپیک 2016 ریو تصمیم گرفتم به قایق تک نفره بروم و برای بهترین نتیجه‌ام بجنگم و هیچ‌وقت این شانس را از خودم نگیرم و وقتی وارد قایق تک نفره شدم همه می‌گفتند سبک وزنم و نمی‌توانم سنگین وزن تک نفره المپیک، پارو بزنم. دلیل اینکه همیشه از تک نفره سنگین وزن فرار می‌کردم به خاطر این بود که به من می‌گفتند لایت فیت هستم و برای سهمیه‌های دو دوره قبل هم می‌گفتند سبک وزن هستی و من هم دبل سبک وزن می‌نشستم. بعد از این تصمیم گرفتم به چیزی توجه نکنم و فقط به هدف مستقلم نگاه کرده و راهم را ادامه بدهم، با آقای فرزام صحبت کردم و گفتم می‌خواهم تک نفره بزنم و آقای فرزام هم شرایطش را ایجاد کرد و این اعتمادبه‌نفس را به من داد تا برای تک نفره پارو بزنم، بعد از نشستن در این قایق سعی کردم بهترین نتیجه را کسب کنم، نمی‌دانم به اینجا رسیدن شگفتی‌سازی است یا نه ولی باید قدمی را برمی‌داشتم که از نظر خیلی‌ها امکان‌پذیر نبود و نشان دادم که هیچ چیزی غیرممکن نیست.
میزبانی تا اینجا چطور بود؟ امکانات رفاهی ورزشکاران مهیا بود؟
میزبانی خوب بود، نسبت به شرایط کرونایی که وجود داشت خیلی خوب سعی کردند انجام دهند و امکانات‌شان هم بد نبود. نسبت به اینکه ما منتظر بودیم المپیک اصلا برگزار نشود یا خیلی بد برگزار شود، راضی‌کننده بود.
جدی‌ترین رقبایت در فینال از کدام کشورها هستند؟
واقعیتش این است که در فینال a و b می‌توانم بگویم رقبایی در جدول من هستند که برای فینال a و کسب مدال آمدند. در این کسب مدال می‌توانیم اسم همین نفرات و کشورها را ببینید که حضور دارند و حداقل 4 نفر از آنهایی که در بخش من هستند می‌خواهند در فینال a حضور داشته باشند که متاسفانه فقط سه نفر می‌توانند حضور داشته باشند چون سه نفر برتر مستقیم به این فینال می‌روند.