یگانه عرب، روزنامه‌نگار: خصوصیت هنر تئاتر به‌شکلی است که در محیط دانشگاهی بهتر از بسیاری دیگر از محیط‌ها، قابلیت توسعه و گسترش دارد. تئاتر کار گروهی و کارگاهی است و تا ابد شکل آموزشی خود را حفظ می‌کند. ماهیتی تجربی و آوانگارد دارد، خصوصیت‌هایی که آن را با فضای دانشجویی و دانشگاهی همخوان می‌کند اما مساله اینجاست که فعالیت تئاتر دانشگاهی و جشنواره تئاتر دانشگاهی با معضلات بسیاری دست به گریبان است و این معضلات قطعا برای اهالی شهرستان‌ها بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از گروه‌های تئاتری در تهران است. دلیل فاحش این امر نیز آن است که گروه‌های دانشجویی تئاتر در شهرستان‌ها معتقدند که تبعیض و نابرابری در حمایت، تخصیص امکانات و منابع و حتی دیده شدن میان آنها با گروه‌های تئاتر دانشجویی در تهران وجود دارد. به اعتقاد آنها گسل این ناعدالتی هر دوره بیشتر از قبل عمق پیدا می‌کند. این تبعیض نه‌تنها در برگزاری جشنواره، تخصیص سالن به اجراها، امکانات فنی و... بلکه در حمایت دانشگاه‌ها از گروه‌های تئاتری در شهرستان‌ها نیز وجود دارد.
همان‌طور که از اسم این جشنواره نمایان است، جشنواره تئاتر دانشگاهی رویدادی متولد از دانشگاه است که تمام عناصر آن از بطن یک محیط فرهیخته به‌وجود آمده است اما همین نهاد مادر که حمایت از دانشجو جزء وظیفه ذاتی او است، به‌گفته گروه‌های تئاتری کمترین حمایت را حداقل در شهرستان‌ها و از گروه‌های تئاتر دانشجویی دارد؛ گروه‌هایی که تنها سودای موفقیت در صحنه تئاتر و شناخته شدن را دارند ولی انگار از کمترین حق خود نیز محروم هستند.
درخشش دانشگاه آزاد اسلامی‌ها در بخش مناطق تئاتر دانشگاهی
بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران با معرفی برگزیدگان حوزه‌های مختلف تیرماه با حضور دانشجویان و جمعی از مسئولان به‌کار خود پایان داد. در اختتامیه این بخش دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی خوش درخشیدند؛ در بخش طراحی نور از علی کوزه‌گر برای طراحی نور نمایش «مکبث» از دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر، در بخش طراحی لباس سارا شیرازی‌نژاد برای طراحی لباس نمایش «لوپوس» از دانشگاه آزاد اسلامی سپیدان، مهسا رهسپار برای طراحی لباس نمایش «مکبث» از دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر دیپلم افتخار و تندیس جشنواره را از آن خود کردند و همچنین رهسپار و قاسم تنگسیرنژاد برای طراحی صحنه نمایش «مکبث» از دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر جایزه نقدی و تقدیر بخش طراحی صحنه را به خود اختصاص دادند. ابوالفضل فرهادی برای نمایشنامه «لوپوس» از دانشگاه آزاد اسلامی سپیدان لوح تقدیر و جایزه نقدی بخش نمایشنامه‌نویسی را دریافت کرد. فرهادی لوح تقدیر و جایزه نقدی بخش بهترین کارگردانی را به‌خود اختصاص داد. هیات داوران در بخش بهترین بازیگری مرد به گروه بازیگران لوپوس از دانشگاه آزاد اسلامی سپیدان لوح تقدیر و جایزه نقدی جشنواره را اهدا کرد. درباره فعالیت بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی، حمایت دانشگاه‌ها از گروه‌های تئاتر شهرستان، انتخاب و برگزیده شدن آثار بخش مناطق، تبعیض و نابرابری میان گروه‌های دانشجویی تئاتر تهران و شهرستان با سجاد یعقوبی معاون بخش مناطق این دوره از جشنواره، ابوالفضل فرهادی و قاسم تنگسیرنژاد دو نفر از برگزیدگان بخش مناطق گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
معاون بخش مناطق جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی:
دانشگاه‌ها برای فعالیت گروه‌های تئاتر بودجه تعیین کنند
سجاد یعقوبی، معاون بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی با بیان ارزیابی کمی و کیفی خود نسبت به برگزاری این دوره از جشنواره گفت: «این دوره از جشنواره قرار بود در شهر دامغان برگزار شود که دوبار به‌دلیل محدودیت‌های کرونایی و بار دیگر به‌دلیل مخالفت ستاد کرونا استان سمنان و دامغان کنسل و گفته شد اگر در روز آخر و فرارسیدن زمان برگزاری بخش مناطق جشنواره، امکان اجرا فراهم بود می‌توانیم بخش مناطق را در دامغان برگزار کنیم اما متاسفانه این‌طور نشد و به‌دلیل بی‌نظمی‌های رخ‌داده، تصمیم گرفتیم بخش مناطق در تهران برگزار شود که از هر نظر بهترین مکان بود.» وی افزود: «درباره کیفیت اجراها نیز باید گفت به این دلیل که آثار بخش مناطق در تهران اجرا رفت، گروه‌های تئاتری دیده شدند، البته از لحاظ اسکان و اقدامات رفاهی برای گروه‌های این بخش با مشکلاتی مواجه شدیم اما یک خوبی برای بچه‌های این بخش داشت؛ اینکه این گروه‌ها توسط کارگردان‌ها دیده شدند، زیرا اگر این اجراها در یک شهر غریب مثل دامغان بر صحنه می‌رفت، به این اندازه دیده نمی‌شد.» معاون بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی با اشاره به اینکه حدود 246 اثر برای دبیرخانه جشنواره ارسال شده است، عنوان کرد: «از این تعداد هفت اثر در بخش مناطق مورد قبول واقع شد. البته در ابتدا به‌دلیل وجود شرایط کرونایی قرار بود چهار اثر در بخش مناطق انتخاب شود که با بررسی‌های مجدد این تعداد به هفت اثر رسید. کیفیت آثار بخش مناطق این دوره از جشنواره نسبت به دوره گذشته از جایگاه بهتری برخوردارند.»
تبعیض میان گروه‌های تئاتر شهرستان و تهران حل‌شدنی نیست
یعقوبی با بیان اینکه گروه‌های تئاتر شهرستانی از تبعیض و نابرابری‌های میان گروه‌های تئاتری پایتخت و خودشان ناراضی هستند، تصریح کرد: «من این اعتراض را صددرصد قبول دارم. تبعیض بین گروه‌های تئاتری شهرستان و تهران حل‌شدنی نیست. گروه‌های شهرستانی در مرکز اعتباری ندارند و این موضوع به اعتقاد من حل نشدنی است؛ چراکه وقتی بنده دبیر جشنواره بودم، قرار بود این جشنواره در دامغان برگزارشود اما متاسفانه با این شهر موافقت نشد و مساعدت‌های لازم به‌عمل نیامد و زمانی که حضوری برای بررسی امور مراجعه کرده بودم، با برخورد بدی از سوی دوستان مواجه شدم، چون من نیز یک شهرستانی بودم.»
گروه تئاتری تهران، تئاتری‌های شهرستان را از خود نمی‌دانند
معاون بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی با تاکید بر اینکه سال‌های‌سال است این تبعیض و نابرابری میان دو گروه را با پوست، گوشت و استخوانم درک کرده‌ام، بیان کرد: «خیلی از گروه‌های فعال فرهنگی در تهران، شهرستانی هستند اما چون در پایتخت سکونت دارند، گروه‌های دیگر شهرستانی را از خود نمی‌دانند؛ حتی این نابرابری در بحث بودجه و اسکان نیز ملموس است. اگرچه باید گفت بحث اسکان در تهران سنگین بوده و هزینه‌های بسیاری دارد اما گروه‌هایی که از تهران انتخاب می‌شوند، به‌دلیل محل استقرار خود خرج کمتری دارند. البته نباید این نکته را نیز فراموش کرد که کشور ما آنقدر فقیر نیست که نتواند هفت گروه تئاتری را به‌مدت هفت شب اسکان دهد و این موضوع از نظر من بهانه‌ای برای کسانی است که نمی‌خواهند اقدامی انجام بدهند.» وی در ادامه گفت: «یکی از آرزوهایم این است که وقتی جشنواره‌ای برگزار می‌شود، صرفا در تهران متمرکز نباشد. شهرهای بسیاری در کشور داریم که هرکدام می‌تواند در هر دوره‌ای میزبان یکی از جشنواره‌های فرهنگی و هنری باشد، شاید این‌گونه تبعیض‌های موجود کمرنگ شوند اما متاسفانه باید این نکته را گوشزد کرد مادامی که این مسابقات در تهران برگزار می‌شود، خود نشان‌دهنده تبعیض است.» به‌نظر یعقوبی یکی از نقاط قوت بخش مناطق در این دوره از جشنواره، برگزاری اجراهای گروه‌های شهرستان در تهران بوده که موجب شناخته شدن گروه‌های برگزیده از نقاط مختلف کشور شد. نکته دیگر حضوری برگزار شدن جشنواره است که واقعا در مقایسه با برگزاری مجازی آن تاثیرات مثبت‌تری برای گروه‌ها و خود جشنواره به‌‌همراه دارد. وی در ادامه با اشاره به نقاط ضعف بیست‌وسومین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی توضیح داد: «در این‌باره باید به ضعف‌هایی در محورهای تامین بودجه جشنواره، بی‌نظمی در بخش مناطق جشنواره که به تعبیر من این بی‌نظمی‌ها به‌دلیل بی‌ارزش بودن آن بخش بود، اشاره کرد.»
محتوای تئاتر دانشجویی معنا و گفتمانی را القا نمی‌کند
یعقوبی افزود: «درمورد آثار نیز باید گفت که چندین سال است تئاتر دانشجویی چه در بخش بین‌الملل و چه در بخش مناطق دارای آثاری خنثی است و هیچ‌گونه معنا و گفتمانی را القا نمی‌کند. این بی‌معنایی یکی از اصلی‌ترین ضعف‌هایی است که در جشنواره با آن روبه‌رو بوده‌ایم.» وی با اشاره به اینکه دانشگاه‌ها تعاملی با گروه‌های تئاتری برای حمایت مادی و معنوی از آنها انجام نداده‌اند، عنوان کرد: «با شروع این دوره از جشنواره موضوع حمایت و افزایش تعامل دانشگاه‌ها با گروه‌های تئاتری را پیگیری کردم اما متاسفانه هیچ ارتباط دوجانبه‌ای از سوی دبیرخانه اصلی جشنواره با دانشگاه‌ها شکل نگرفت. درواقع دانشگاه‌ها با توجه به اینکه بودجه فرهنگی در اختیارشان است، وظیفه دارند بودجه حمایت از گروه‌های فرهنگی برای شرکت در جشنواره‌ها را تامین کنند تا راه برای پیشرفت و توسعه گروه‌های تئاتری مهیا شود.» یعقوبی در پایان سخنانش با تاکید بر اینکه امیدواریم بخش مناطق جشنواره در سال‌های بعد در شهرستان برگزار شود، گفت: «این جشنواره باید در مکانی غیر از پایتخت برگزار شود تا این نابرابری و تبعیض موجود میان گروه‌های تئاتری تهران و شهرستان‌ها از بین برود.»
برگزیده بخش مناطق جشنواره تئاتر دانشگاهی:
گسل تبعیض گروه‌های تئاتر تهران و شهرستان‌ها عمیق‌تر می‌شود
ابوالفضل فرهادی، برگزیده بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی از دانشگاه آزاد اسلامی سپیدان درباره ارزیابی خود از برگزاری این دوره از جشنواره تئاتر دانشگاهی بیان کرد: «بخش مناطق این جشنواره قرار بود ۲۱ فروردین‌ماه برگزار شود و از شب عید که این تاریخ را به ما اعلام کرده‌‌‌‌اند، گروه خود را جمع کرده و با توجه به شرایط کرونا تمرینات خود را شروع کردیم، اما با توجه به محدودیت‌های کرونایی به ما اعلام شد که تمرینات دو هفته به تاخیر خواهد افتاد و متاسفانه این تاخیر آنقدر ادامه داشته است که در تاریخ ۲۹ خردادماه در تهران برگزار شد؛ این مساله باعث شد که گروه تئاتری با توجه به شرایط کرونا سه ماه در استرس و حالت آماده باش بماند.» وی افزود: «یکی دیگر از مشکلاتی که در این دوره از جشنواره با آن دست به گریبان بودیم، اسکان ۲۸ ساعته برای گروه تئاتر دانشجویی شهرستان بود؛ به این معنا که یک روز قبل از اجرا وارد تهران شویم و یک روز پس از اجرا نیز محل اسکان را ترک کنیم. براین اساس، ما ساعت 11 صبح که به تهران رسیدیم، ساعت 5 غروب کارهای پذیرش به هتل‌مان انجام شد و فردا ظهر هم باید محل اسکان را ترک می‌کردیم؛ دقیقا در حالتی بودیم که تمام بچه‌های گروه با ساک و چمدان در مجموعه تئاتر مولوی حضور داشتند و این شرایط دقیقا برای تمام گروه‌های بخش مناطق ایجاد شده بود.» فرهادی اشاره کرد: «در چنین شرایطی یک نفر از گروه به نمایندگی از برگزیدگان جوایز را در روز اختتامیه دریافت کرد. این شرایط میزبانی جشنواره از گروه‌های شهرستانی بسیار جای نقد دارد و تعبیر من از این جشنواره این بوده که مسئولان این جشنواره تنها به فکر برگزار کردن این رویداد بوده‌اند؛ نه چطور برگزار کردن آن. اگر به اسم این جشنواره هم دقت کنیم، نام آن «جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران» است که به زعم بسیاری از بچه‌های تئاتر این جشنواره یکی از معتبرترین جشنواره‌های تئاتری است و از لحاظ کیفیت حتی از جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر ارزش بیشتری دارد.» به گفته برگزیده بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی، هرساله میان گروه‌های تئاتری دانشگاهی تهران و شهرستان نابرابری و تبعیض وجود دارد؛ به‌طوری‌که گسل میان این دو گروه هر دوره عمیق‌تر می‌شود. اجراهای گروه‌های دانشجویی تهرانی یک دور بازبینی شده و کارهایشان پذیرفته شده است و ۱۸ اثر از میان آنها به بخش اصلی راه یافته است، اما در بخش مناطق، از میان ۲۴۶ اثر، ۸۶ اثر به مرحله بازبینی رسید و از میان آن ۷ اثر و در مرحله پایانی از میان این تعداد ۲ اثر برگزیده شد؛ یعنی تنها ۲ اثر نماینده کل ایران در جشنواره است که باید با گروه‌های تئاتر تهران رقابت کند. این موضوع اصل تبعیض میان گروه تئاتر دانشجویی تهران و شهرستان را نشان می‌دهد؛ البته با تمام محدودیت‌های موجود نیز دانشجویان تئاتر شهرستان عملکرد خوبی از خود نشان دادند. وی با اشاره به راهکاری برای حذف یا کاهش تبعیض و نابرابری میان دانشجویان تئاتری شرکت‌کننده در جشنواره عنوان کرد: «اگر قرار بود که برابری میان دو گروه صورت بگیرد، باید حداقل ۷ اثر بخش مناطق در کنار ۱۸ کار برگزیده تهران قرار می‌گرفت و این دو بخش با یکدیگر اجرا می‌رفتند؛ نه اینکه از یکدیگر جدا باشند و این حس در دانشجویان تئاتری شهرستان به‌وجود بیاید که تبعیض میان دانشجویان تئاتری در تهران و شهرستان وجود دارد و این دو بخش نمی‌توانند در کنار یکدیگر رقابت کرده و داوری شوند.»
حمایت جشنواره از گروه‌های تئاتری صرفا محدود به تهران
این دانشجو با اشاره به اینکه فرمت کارهای دانشجویی با کارهای عامه‌پسند متفاوت است، بیان کرد: «هزینه بسیاری برای شرکت در جشنواره تئاتر دانشگاهی متقبل شده‌ایم، ای کاش جشنواره، گروه‌های تئاتر شهرستانی را حمایت می‌کرد یا حداقل این امکان را ایجاد می‌کرد که گروه‌های برگزیده به‌مدت ۱۵ شب در تالار مولوی اجرا کنند، امکانی که برای تمام گروه‌های تئاتری در تهران وجود دارد و این جریان موجب پیشرفت و توسعه فعالیت گروه‌های تئاتر در تهران می‌شود؛ اما برای دانشجویان تئاتری شهرستان دیگر امکانی وجود ندارد تا سال آینده و در جشنواره بعد.» به‌گفته وی، دانشگاه هیچ حمایتی برای شرکت از گروه تئاتری ما که با اسم دانشگاه در این رویداد به موفقیت رسیده‌ایم، نکرده است و همگی بابت این جریان ناراحت بودیم، حتی از طرف دانشگاه اعلام شد که به چه دلیلی در جشنواره تئاتر دانشگاهی شرکت کردیم و این مساله بسیار تعجب‌برانگیز بود. حتی با ریاست دانشگاه تماس گرفتم و برای دریافت حمایت مالی و حداقل کمک هزینه‌ای برای شرکت در دانشگاه صحبت کردم، اما حتی پس از بازگشت از جشنواره نیز هیچ تماس و ارتباطی با ما نگرفتند.»
مهر سکوت بر لبان دانشجویان تئاتر شهرستان
فرهادی در ادامه توضیح داد: «معتقدم که جشنواره تئاتر دانشگاهی اساسا یک جریان پیش‌رو در تئاتر کشور است و در تمام این سال‌ها اشخاصی را در بدنه تئاتر دیدیم که از دانشجویان خوب دانشگاه بوده‌اند، اما این میزان از بی‌توجهی و کم‌کاری در برگزاری جشنواره نسبت به دانشجویان با‌انگیزه عجیب است. البته صدای اعتراض خیلی از دانشجویان تئاتر بلند نمی‌شود؛ چراکه آنها تمام این زجرها و زحمت‌ها را به جان خریده‌اند و امیدوارند که از طریق این جشنواره در آینده بتوانند پیشرفت کنند و به دنیای بزرگ تئاتر در کشور معرفی شوند.» وی در پایان گفت: «متاسفانه جشنواره تئاتر دانشگاهی برخلاف آنچه که نامش است، برگزار نمی‌شود و امیدوارم که وزارت علوم با تمام زحماتی که می‌کشد بودجه جداگانه‌ای برای این جشنواره فراهم کند. هنوز به‌عنوان شرکت‌کننده نمی‌دانیم بودجه‌ای که باید به بخش مناطق تعلق بگیرد، چقدر است. امیدوارم این جشنواره در آینده شرایط بهتری را پیش‌روی دانشجویان تئاتری قرار بدهد و دانشگاه‌ها نیز به‌عنوان نهاد مادر حمایت‌های لازمه را انجام بدهند.»
برگزیده بخش مناطق جشنواره تئاتر دانشگاهی مطرح کرد
تبعیض در جشنواره تئاتر دانشگاهی تمامی ندارد؛ تهران ۱۸ اثر و تمام ایران ۲ اثر
قاسم تنگسیرنژاد، برگزیده بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی از دانشگاه آزاد اسلامی بوشهر نیز با اشاره به اینکه بیست‌وسومین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی از لحاظ سطح کیفی آثار، شکل اجرای کار و میزبانی به‌هیچ عنوان قابل قیاس با دوره‌های گذشته نبود، بیان کرد: «در این دوره هیچ اتفاق خوبی رخ نداد و کرونا نیز مزید بر علت این جریان شد.» وی افزود: «خیلی کوتاه بخواهم بگویم، این دوره از جشنواره بسیار پایین‌تر از دیگر دوره‌ها بود و اکثر گروه‌ها نیز بر این نظر متفق‌القول هستند. انتظار داشتیم با توجه به اینکه جشنواره در تهران برگزار می‌شود؛ اتفاقات بهتری برای جشنواره و گروه‌های شرکت‌کننده در آن رقم بخورد که متاسفانه پیشرفتی که دیده نشد هیچ؛ سطح برگزاری هم افت شدیدی داشت.»
برگزاری جشنواره در تهران، تاثیری بر دیده شدن دانشجویان ندارد
تنگسیرنژاد با بیان اینکه برگزاری بخش مناطق جشنواره در تهران هیچ تاثیری در دیده شدن و شناخته شدن آثار گروه‌های شهرستانی ندارد، بیان کرد: «این نظر را قبول ندارد؛ چراکه گروه‌های تئاتری شهرستان به‌اندازه کافی در شهرهای خود شناخته شده هستند، اما نکته قابل توجه این است که برای مثال 7 اثر منتخب بخش مناطق جشنواره در یک سالن اجرا رفتند و این درحالی بود که بخش دانشگاهی جشنواره در چند سالن مختلف اجرا شد.» به‌گفته برگزیده بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی، این فشردگی برای گروه‌های تئاتر شهرستان موجب شد تا اجرای این آثار فشار بسیاری را بر گروه‌های بخش مناطق تحمیل کند و امکان تماشای آثار هم‌گروهی‌هایمان را از ما بگیرد و جملگی این اقدامات باعث شد تا اجراهای گروه‌های شهرستانی دیده نشود.» وی ادامه داد: «سوالی که این مدت خیلی ذهن گروه‌های تئاتر شهرستانی را به خود مشغول کرده بود، این بود که چرا باید از میان ۲۴۶ کار در کل کشور تنها ۷ کار برای بخش مناطق انتخاب شود؛ درحالی که از تهران ۱۸ کار به بخش اصلی جشنواره تئاتر دانشگاهی راه پیدا کند؟ یعنی از تهران ۱۸ نمایش و از کل کشور تنها ۲ نمایش؟! این جریان و وجود تبعیض فاحشی که میان گروه‌های تئاتر تهران و شهرستان وجود دارد، را نشان می‌دهد که اصلا درست نیست.»
شعاردادن مدیران در جشنواره‌ها، چاره‌ساز نیست
این برگزیده بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره تئاتر دانشگاهی با اشاره به راه‌حل‌های موجود برای مرتفع کردن این معضل و نابرابری بین گروه‌های تئاتری پایتخت و دیگر استان‌ها گفت: «در وهله اول خود مدیران جشنواره باید بخواهند که این مشکل برطرف شود. شعار دادن هیچ‌گاه تنها چاره ساز نیست. سال گذشته یکی از آثارم در جشنواره مناطق برگزیده شد؛ اما در بخش اصلی با استقبالی روبه‌رو نشد و حتی دیده هم نشد، اما همین اثر در جشنواره‌ای در ارمنستان، روسیه و سریلانکا با استقبال روبه‌رو شد و برای اجرا در تور اروپا دعوت شد.»
به‌گفته این دانشجو، یعنی سطح جشنواره دانشگاهی با جشنواره‌های بین‌المللی آنقدر متفاوت است یا دوباره بحث تبعیض مطرح می‌شود؟ آیا واقعا بخش شهرستان آنقدر ضعیف است؟
نگاه حمایت‌گرانه دانشگاه باید همراه دانشجویان تئاتر شهرستان‌ها باشد
وی بیان کرد: «نهاد دانشگاه از جشنواره‌ای که خود دانشگاهی است و گروه‌های تئاتری آن با اسم دانشگاه در این رویداد شرکت می‌کنند و جوایزی را کسب می‌کنند، حمایت نمی‌کند و حتی گاهی با برخوردهایی تشرآمیز با گروه‌ها رفتار می‌کند؛ درصورتی‌که باید از چنین رویدادی که از دل دانشگاه برخاسته است، نهایت حمایت مادی و معنوی خود را انجام بدهد. وقتی نگاه حمایتگری دانشگاه همراه با گروهش نباشد، قطعا راه پیشرفت برای آن گروه‌های فرهنگی باز نخواهد شد.»
تنگسیرنژاد افزود: «برای شرکت در این جشنواره هیچ‌گونه حمایتی از جانب دانشگاه‌ها از گروه تئاتر صورت نگرفت و من نیز تصمیم گرفته‌ام که دیگر در جشنواره تئاتر دانشگاهی شرکت نکنم؛ چراکه دیگر نمی‌خواهم شاهد چنین روال توزیع ناعادلانه‌ای باشم.»
برگزیده بخش مناطق بیست‌وسومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی با بیان اینکه نمی‌دانم که این کار، اقدام مثبت و موثری در کاهش این ناعدالتی‌ها هست یا خیر، اشاره کرد: «واقعا نمی‌دانم چگونه باید این نارضایتی را اعلام کنم و درواقع اگر بر همین منوال پیش برویم سطح تئاتر شهرستان‌ها نه‌تنها هیچ‌گاه پیشرفت نخواهد کرد، بلکه شاهد انزوال و بی‌انگیزگی این گروه‌های تئاتری پرشور نیز خواهیم بود. تا حمایت نباشد، شاهد بهبود کیفیتی نخواهیم بود.»
نگاه مدیران جشنواره به بخش مناطق، نگاه دست‌گرمی است
تنگسیرنژاد با بیان اینکه نگاهی که مدیران جشنواره به بخش مناطق دارند، یک نگاه دست‌گرمی است، عنوان کرد: «این نوع نگاه را می‌توانید از شکل برگزاری جشنواره هم ببینید، هرچند نگاه غلط و تبعیض‌آمیزی است اما خب این نگاه همیشه وجود داشته و دارد. اجراهایی که از شهرهای مختلف وارد جشنواره تئاتر دانشگاهی می‌شوند، خودشان در شهرهایشان جزء بهترین و حرفه‌ای‌ترین کارها هستند، اما این‌طور به آنها نگاه می‌شود که باید در تهران اجرا شوند تا مورد توجه قرار بگیرند.»
وی در پایان به این نکته اشاره کرد که از یک جایی به بعد متاسفانه زور امکانات و پول به عشق و انگیزه می‌چربد تا یک تئاتری علاقه‌مند برای ادامه کار کم بیاورد؛ پس لطفا مسئولان و هرکسی که نقشی در این جریان دارد تا کم نیاورده‌ایم، ما را دریابید.