میرزا محمدعلی صائب‌تبریزی‌اصفهانی، زاده ۱۰۰۰هجری قمری و درگذشته ۱۰۸۰هجری قمری، بزرگ‌ترین غزل‌سرای سده یازدهم هجری و نامدارترین شاعر زمان صفویه است. او در دربار صفوی به‌ عنوان ملک‌الشعرایی رسید. صائب‌تبریزی را شاعر سبک هندی نیز می‌گویند.  او در اشعارش به اصالت خود که تبریز است اشاره می‌کند و می‌گوید:

‌از آن با عشقباز شمس تبریزی سخن دارم
ز خاک پاک تبریزست صائب مولد پاکم
همت سعدی گر از گل شیراز
صائب از خاک پاک‌ تبریز است‌

از طرف دیگر‌ به موضوع وطن بسیار می‌پردازد و زمانی که در سفر اجباری  به هند رفته بود، بیتی سرود که می‌گوید:

غربت مپسندید که افتید به زندان
بیرون ز وطن پا مگذارید که چاه است    
او در شعری دیگر‌ درمورد وطن می‌گوید:
‌گرد غم فرش است دائم در غم‌آباد وطن
در غریبی نیست مکروهی به جز یاد وطن
ای‌بسا نعمت که یادش به ز ادراکش بود
از وطن می‌ساختم ‌ای کاش با یاد وطن
مرهمش خاکستر شام غریبان است و بس
هرکه را بر دل بود زخمی ز بیداد وطن
از دل و جان بنده غربت نگردد، چون کند؟
آنچه یوسف دید از اخوان در غم‌آباد وطن
من که در غربت چو لعل از سیم دارم خانه‌ها
سنگ بر دل تا به کی بندم ز بیداد وطن؟
گر غبار دل نمی‌گردید سد راه اشک
 می‌رسانیدم به آب از گریه بنیاد وطن
این زمان صائب دل از یاد غریبی خوش کنم
من که دل‌خوش کردمی پیوسته از یاد وطن‌