به گزارش «فرهیختگان»، احمد درویشی، کارشناسی‌ارشدش را در زمینه مدیریت رسانه گرفته و حالا هم دکتری تاریخ می‌خواند برای پایان‌نامه‌اش موضوع سریال‌های تاریخی تلویزیون را انتخاب کرده و همین مساله باعث شده تحقیقاتی هم در مورد این مساله داشته باشد. به‌بهانه این صفحه سراغش رفتیم تا برایمان از ساخت این مدل سریال‌ها بگوید و اینکه چرا مردم همچنان دوست دارند قصه‌هایی را در دل تاریخ ببینند.
درویشی در مورد ساخت سریال تاریخی در دهه‌ها و بازه‌های مختلف گفت: «ببینید اگر کسی بخواهد در مورد مثلا جنگ جهانی اول فیلم بسازد کار راحت‌تری دارد، حتی در مورد یک شخصیت که در تاریخ وجود دارد. اما هرچقدر به زمان فعلی نزدیک می‌شویم ساخت فیلم و سریال در مورد تاریخ معاصر سخت‌تر می‌شود، چون تعداد بیشتری از آدم‌ها هستند که این مقطع تاریخی را درک کرده‌اند، برای همین روایت از این مقاطع بسیار سخت است و هوشمندی خاصی می‌خواهد.»
او در ادامه به سریال‌هایی که در مورد تاریخ معاصر ساخته شده است، اشاره کرد و گفت: «تاریخ معاصر ساختن خیلی سخت است و کارگردان و نویسنده باید تحقیق زیادی برای این مساله انجام بدهند، اینکه فقط چند کتاب را به‌عنوان منبع معرفی کنند، نمی‌تواند مخاطب امروز را که با وجود فضای مجازی دسترسی‌های نامحدود دارد، اقناع کند. مثلا همین سریال «معمای شاه» که چندسال پیش از تلویزیون پخش شد؛ درست است که پیش‌تولیدش طولانی شد اما با وجود تحقیقاتی که برای ساخت آن انجام شد، نتوانست در فیلمنامه مخاطب را با خودش همراه کند. برای اینکه نویسنده و کارگردان بیشتر روی یک مساله تمرکز داشتند، اینکه پهلوی به هیچ‌وجه نمی‌توانست حکومت کند و همین باعث قیام مردم شده بود. درحالی‌که همین پروسه قیام و پیروزی انقلاب سال‌ها طول کشید اما در این سریال توجهی به این واقعیت مهم تاریخی نشده بود و معطوف به‌نظر شخصی کارگردان، سریال ساخته شده بود. البته درست است که هرکسی برای ساخته‌اش هدفی دارد اما وقتی در بستر تاریخ صحبت می‌کنیم، نمی‌توانیم قرائت خودمان را از تاریخ ارائه دهیم.»
درویشی مساله دیگری را هم در مورد سریال‌های تاریخی معاصر مهم دانست و گفت: «یک اثر زمانی می‌تواند مخاطب را با خودش همراه کند که حرف برای گفتن داشته باشد، اینکه یک بیانیه سیاسی در محتوای فیلم گنجانده شود، مخاطب زده می‌شود. قرار است از بستر هنر برای زدن حرف‌مان در آن بستر تاریخی استفاده کنیم. ممکن است تخیل وجود داشته باشد. آدم‌هایی که در دل آن اتفاق تاریخی نبوده‌اند و کارگردان برای اینکه کارش را پیش ببرد و مخاطب را با خودش همراه کند، این شخصیت‌ها را اضافه می‌کند ولی در اصل، نمی‌توان به آن اتفاق تاریخی و آدم‌های واقعی دست برد و همه‌چیز را تغییر داد. شما باید آنقدر منبع برای کارتان داشته باشید که هر سوالی در مورد اثر می‌شود بتوانید پاسخ دهید. یادم می‌آید بخشی از کارم به مساله سینمای علی حاتمی و روایت او از تاریخ گذشت. او با نگاه شاعرانه‌ای که دارد، تاریخ را روایت می‌کند. آدم‌ها همان آدم‌های تاریخ هستند، بدون اینکه چیزی به داستان آن آدم‌ها اضافه یا کم شود ولی نکته اصلی این است که تاریخ را تحریف نمی‌کند. درام به داستان‌هایش اضافه می‌شود اما تحریفی در داستان‌هایش صورت نمی‌گیرد. همین باعث می‌شود مخاطب داستانش را قبول کند.»