به گزارش «فرهیختگان»، یکی از معضلات فوتبال کشورمان طی سالیان گذشته قراردادهای یک‌طرفه‌ای بود که با مربیان و بازیکنان خارجی منعقد شد و معمولا این قراردادها به پرونده‌های خطرناکی برای فوتبال کشورمان تبدیل شده که درنهایت هم باعث شده پول‌های هنگفتی از جیب فدراسیون فوتبال و باشگاه‌هایمان بر باد برود. همین قراردادهای یک‌طرفه و مشکلات پرداخت به‌موقع دستمزد مربیان و بازیکنان خارجی کار را به‌جایی رساند که موقتا حضور خارجی‌های جدید در فوتبال کشورمان ممنوع شود تا پرونده جدیدی به پرونده‌های موجود اضافه نشود. البته داستان خارجی‌های فوتبال ما زمانی جذاب‌تر می‌شود که بدانیم در پرونده‌هایی که همه‌چیز هم به نفع طرف ایرانی بوده و آنها می‌توانستند با طرح دعوا در فیفا، حقوق از دست رفته‌شان را مجددا بازپس بگیرند، شاهد سکوت مدیران فوتبال کشور و از دست رفتن فرصت دفاع بوده‌ایم.
روزی که نام آنتونی استوکس برای پیوستن به تیمی که یحیی به‌تازگی سکان هدایت آن را برعهده گرفته بود، واکنش‌های منفی زیادی را به‌همراه داشت و اکثر کارشناسان و رسانه‌ها با توجه به پیشینه این بازیکن و بی‌انضباطی‌هایی که او پیش‌تر در تیم‌های تحت قراردادش انجام داده بود، مخالف انتقال این بازیکن بودند؛ مدیران وقت باشگاه بدون توجه به این اولتیماتوم‌ها با این ایرلندی بی‌قید و بند قرارداد امضا کردند و البته بعد از نهایی شدن این قرارداد آن را در بوق و کرنا کردند که یکی از بهترین و سفت و سخت‌ترین قراردادهای تاریخ فوتبال ایران با یک خارجی را به امضا رسانده‌اند و این قرارداد جای هیچ‌گونه اما و اگری را برای سرخ‌ها باقی نمی‌گذارد.
اما استوکس خیلی زود و بعد از یک دیدار از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا، به مرخصی 2 روزه رفت و دیگر هرگز به ایران بازنگشت تا مشخص نشود تکلیف این قرارداد محکمی که از آن صحبت می‌کردند و جرایم سنگین غیبت این بازیکن به کجا کشید!
فسخ قرارداد مانع از بردن پرونده به فیفا؟
دهم خردادماه بود که معاون حقوقی وقت پرسپولیس اعلام کرد به‌دلیل غیبت‌های غیرموجه و عدم‌حضور استوکس در تمرینات و بازی‌ها، نامه فسخ قرارداد این بازیکن و همچنین درخواست غرامت از سوی باشگاه پرسپولیس به وکیل این بازیکن ارسال شده و همچنین قرار است این پرونده در صورت نتیجه نگرفتن به‌صورت توافقی به فیفا برده شود اما این پرونده هرگز به فیفا برده نشد و هرچه هم که هواداران و رسانه‌ها پیگیر این موضوع شدند، ره به‌جایی نبرد و این پرونده رفته‌رفته به‌دست فراموشی سپرده شد.
درخصوص این پرونده 2 نفر از افرادی که این انتقال را دنبال می‌کردند بر این باورند که باشگاه در زمان مدیریت رسول‌پناه حاضر نشده که این پرونده را با تمام ظرفیت‌ها پیگیری کند. حتی مدیر روابط عمومی وقت باشگاه نیز در گفت‌وگویی مدعی شد که با توجه به فسخ این قرارداد، دیگر امکان بردن این پرونده به فیفا وجود ندارد تا بدین ترتیب 160 هزار دلاری که پرسپولیسی‌ها به جیب استوکس ریخته بودند، سرنوشتی نامعلوم داشته باشد.
بردن پرونده به فیفا بستگی به قرارداد و قاضی دارد
برای اینکه به‌لحاظ قانونی موضوع پرونده آنتونی استوکس را پیگیری کنیم و بدانیم که چه دلایلی باعث می‌شود که سرخ‌ها نتوانند علیه این بازیکن در فیفا طرح دعوا کنند با غلامرضا رفیعی، کارشناس حقوقی فوتبال کشور تماس گرفتیم. او در این خصوص به «فرهیختگان» گفت: «با توجه به اینکه پرسپولیس یک باشگاه ایرانی است و استوکس یک بازیکن خارجی، اگر هرکدام از طرفین درخصوص موارد قراردادی و مالی به مشکلی بربخورند می‌توانند آن را به فیفا ببرند اما اینکه این پرونده توسط فیفا مورد بررسی قرار بگیرد یا اینکه رد شود به شرایطی بستگی دارد.»
او ادامه داد: «من از جزئیات قرارداد استوکس خبر ندارم و به همین دلیل نمی‌توانم به‌صورت قطعی بگویم این پرونده در فیفا مورد پذیرش قرار می‌گیرد یا خیر. اما در این حد می‌توانم بگویم که قبول یا رد این پرونده توسط فیفا بستگی به قاضی پرونده و البته بندهای قرارداد استوکس دارد.»
پرسپولیس تا 2 سال بعد از فسخ می‌تواند شکایت کند
محمدرسول باختر، دیگر کارشناس حقوقی فوتبال کشورمان بود که دیروز به سراغش رفتیم و از او درمورد پرونده پرسپولیس با آنتونی استوکس سوال کردیم. او که نظری متفاوت با ادعاهای مطرح شده دارد به «فرهیختگان» گفت: «به‌لحاظ حقوقی هرگاه یک باشگاه با یک بازیکن یا مربی قراردادی را فسخ می‌کند، تا 2 سال بعد از تاریخ فسخ این فرصت را دارد که پرونده را در کمیته انضباطی فیفا مطرح کند و پرسپولیسی‌ها از این نظر مشکلی ندارند. پرسپولیس با توجه به اینکه در خردادماه سال‌جاری قرارداد بازیکن ایرلندی خود را فسخ کرده، می‌تواند تا خرداد 1401 این پرونده را به فیفا ببرد و اگر حقی را برای خود قائل می‌داند، آن را از این طریق پیگیری کند.»
حالا باید از مدیران قبلی و فعلی این سوال را پرسید که چرا شکایت از استوکس به فیفا در حد حرف باقی مانده است؟!
* نویسنده: آرش محمدی، روزنامه‌نگار