به گزارش «فرهیختگان»، کمیل سوهانی،کارگردان و مستندساز نوشت:
در نیم قرن اخیر چند مسئول را می‌شناسیم که از روی شرم و برای عذرخواهی و تسلی افکار عمومی استعفا کرده باشد. اصلا در جامعه‌ای که کنش‌ها از نوع نمایش هستند چقدر امکان دارد مسئولی از عملکرد خود احساس شرم کند...
در جامعه‌ی نمایشگاهی شرم از عملکرد بی‌معناست، عذرخواهی بی‌معناست، مقصر همواره دیگری است.
در چنین وضعیتی استعفا فقط زمانی صورت می‌گیرد که مسئول مطمئن شود بنابر هر دلیلی دیگر نمی‌تواند بماند، اگر فردا قرار باشد جابه‌جا شود همین امشب استعفا می‌دهد، معمولا با بیانیه هم استعفا می‌دهد.
دکتر ملک‌زاده استعفا کردند! همراه با بیانیه...
ایشان در وزارتخانه معاون پژوهشی بودند، طبق داده‌های سامانه علم سنجی اعضای هیات علمی وزارت بهداشت، نامِ ایشان در ۵ سال اخیر به ترتیب در ۸۰، ۹۸، ۹۱، ۷۷ و ۸۶ مقاله به عنوان یکی از نویسندگان درج شده؛ یعنی بین سال‌های ۹۳ تا ۹۸ و درست در زمانیکه معاون وزارتخانه بوده هر ۴ روز یک مقاله علمی منتشر کرده‌اند! نفر اول سامانه‌ی علم‌سنجیِ اعضای هیات علمی وزارت بهداشت ایشان هستند.
در یک جامعه‌ی نمایشگاهی معاون پژوهشی وزارتخانه‌ای که مسئول سلامت و جان مردم است می‌تواند هر ۴ روز یک مقاله بدهد و دست آخر با بیانیه استعفا بدهد و برود و از زمین و زمان هم طلبکار باشد.