به گزارش «فرهیختگان»، علی صفری، عضو شورای مرکزی اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان اروپا طی یادداشتی در روزنامه «فرهیختگان» نوشت: مرحوم اژه‌ای شخصیتی چندبعدی داشت و ابعاد بزرگ و مختلف او به‌گونه‌ای است که صحبت کردن درباره‌اش سخت است، چراکه شخصیت او به‌حدی بزرگ بود که می‌ترسم در صحبت‌کردن حق مطلب را ادا نکنم. او از لحظ علمی در درجه اول یکی از شخصیت‌های برجسته در رشته خودش چه در حوزه تحصیلات دانشگاهی و چه حوزوی به‌شمار می‌رفت و جزء افرادی بود که پیش از انقلاب اسلامی موفق شد از دانشگاه وین مدرک دکتری بگیرد و فعالیت‌های اصلی او در حوزه علم بوده و در این زمینه درخشان نیز بود. مرحوم اژه‌ای در بحث حوزه آموزش‌وپرورش و سازمان استعدادهای درخشان نیز فردی بود که این یادگار را از خودش به‌جا گذاشت. در حوزه دانشجویان اروپا نیز او شخصیتی داشت که پیش از انقلاب، خودش در اروپا دانشجو بوده و در اتحادیه انجمن اسلامی وین حضور داشت و بعد از اینکه به‌عنوان نماینده رهبری در تشکیلات منصوب شد، ارتباطش با این اتحادیه در شکل جدید و به‌عنوان نماینده رهبری تداوم پیدا کرد. او به معنی واقعی کلمه همانند یک پدر دلسوز برای تک‌تک اعضای اتحادیه بود و همیشه با سعه‌صدر، آرامش، مهربانی و خنده‌رویی صحبت‌ها را می‌شنید و همه جناح‌ها و دیدگاه‌های سیاسی را نیز می‌پذیرفت، در اصل او به‌گونه‌ای عمل می‌کرد که شاید در جامعه‌مان این‌طور عمل کردن سخت باشد و نمونه آن را تنها در رهبری سراغ داشته باشیم و این ویژگی او این امکان را می‌داد که همه نگاه‌ها، امکان فعالیت در اتحادیه را داشته باشند.

ولایتمداری ایشان هم از دیگر ویژگی‌های او به‌شمار می‌رود، او نظرات و تحلیل‌های مختلفی را در حوزه‌های مختلف داشت، اما زمانی که بحث به ولایت می‌رسید سر این مساله با قاطعیت می‌ایستاد، البته باید به این مساله نیز توجه شود در خانواده او شهیدان بزرگی بودند و خودش نیز شخصیتی مبارز در دوران پیش از انقلاب اسلامی داشت و درکنار آن با وجود همه سوابق مبارزاتی، علمی و... اما همانند یک فرد عادی و مانند دانشجویان روی صندلی‌هایی می‌نشست که ما می‌نشستیم و با آرامش به صحبت‌ها و نظرات مختلف اعضای اتحادیه گوش می‌داد.

او را آخرین‌بار دی‌ماه سال گذشته دیدم و با اینکه سن بالایی داشت اما بادقت کامل تک‌تک افراد و اعضای انجمن‌ها را به اسم نام می‌برد و حتی افراد ادوار گذشته را می‌شناخت و این ویژگی، او را برایمان برجسته می‌کرد. یکی دیگر از ویژگی‌های او، مهربان و عاطفی‌بودنش بود، با نگاهی که او به اعضای اتحادیه داشت، آنها همانند فرزندان خودش بودند. خودش می‌گفت هیچ‌گاه نمی‌تواند در مقام قضاوت قرار بگیرد چراکه نمی‌تواند حکم کند اما بعدش برای اینکه فردی به چنین مسیری افتاده، گریه خواهد کرد و این نشان‌دهنده قلب رئوف او بود. 

نویسنده: حسن نعمتی، خبرنگار