به گزارش «فرهیختگان»، ادوین فن‌درسار یکی از بهترین دروازه‌بان‌های فوتبال هلند و منچستریونایتد این روزها به‌عنوان مدیر ارشد باشگاه آژاکس مشغول به‌کار است. این تیم که صاحب یکی از بهترین آکادمی‌های پرورش استعدادها در دنیا است، در سال‌های اخیر ستاره‌های زیادی را به فوتبال معرفی کرده و با همین بازیکنان دو فصل پیش تا نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا نیز راه یافت. فن‌درسار در گفت‌وگو با نشریه گاردین انگلیس درباره پرورش استعدادهای، فروش ستاره‌های تیم و همچنین مشکلاتی که کرونا برای فوتبال ایجاد کرده است، صحبت‌هایی داشته که در ادامه می‌‌خوانید.
در دو فصل اخیر چندین بازیکن خوب خود را به باشگاه‌های دیگر فروخته‌اید. این اتفاق برای شما مشکلی ایجاد نمی‌کند؟
بازیکنان باید خودشان تصمیم بگیرند که کجا می‌خواهند بازی کنند. وقتی می‌خواهید در فوتبال پیشرفت کنید، چاره‌ای جز جدایی و بازی کردن در خارج از کشور ندارید. در آنجا هم دستمزدها نسبت‌به هلند بالاتر است و هم می‌توانید قدم‌های بلندتری برای موفقیت بردارید. به همین دلیل نمی‌توانیم مانع آنها شویم و این اتفاقات اجتناب‌ناپذیر است.
دونی فن‌دبیک تازه‌ترین محصول آکادمی شما بود که در تابستان اخیر جدا شد و به منچستریونایتد رفت. چرا فصل پیش باوجود پیشنهاداتی که داشت، در تیم ماندنی شد؟
او 10 سال در این باشگاه حضور داشت و عاشق این تیم بود. فکر می‌کنم نیاز بود یک‌سال دیگر هم در کنار تیم ما بماند تا برای حضور در باشگاه جدیدش آماده شود. به‌نظر من آژاکس مثل دانشگاه فوتبال است. ما مثل هاروارد و آکسفورد هستیم. بازیکنان در اینجا آماده می‌شوند و سپس به تیم‌های بزرگ می‌روند تا پیشرفت کرده و درآمد بهتری کسب کنند. در آنجا رقابت هم بیشتر است. دونی در دوران نوجوانی یکی از دو یا سه بازیکن بسیار مستعد تیم بود که می‌دانستیم آینده بسیار خوبی دارد. بازیکنی نبود که مثلا حرکات آکروباتیک و خارق‌العاده انجام دهد، اما استعداد بسیار خوبی داشت و در مرکز زمین بسیار باهوش و تکنیکی بازی می‌کرد. او همیشه در مسیر درستی قرار داشت.
آژاکس مدتی از دوران اوجش فاصله گرفته بود و شما توانستید دوباره خاطرات سال‌های درخشان تیم را زنده کنید.
یکی از چیزهایی که هیچ‌گاه تغییر نکرده و آن‌را فراموش نمی‌کنم، رنگ پیراهن باشگاه است که همیشه ثابت مانده و همه ما را با آن می‌شناسند. این لباس یادآور خاطرات بسیار خوبی برای هواداران است. ما در دهه 70 یوهان کرویف را داشتیم. پس از آن در دهه 80 فرانک ریکارد و مارکو فن‌باستن ظهور کردند و در دهه بعدی هم نفراتی چون من، ریکارد که دوباره برگشته بود، دوقلوهای دی‌بوئر، داویدز، سیدورف، کلایورت و اورمارس در ترکیب تیم حضور داشتند. مدتی بعد تیم کمی از روزهای اوج فاصله گرفت و کمتر شاهد درخشش ستاره‌ای جدید در باشگاه بودیم. ما در این مدت تصمیم گرفتیم دوباره روی بازیکنان جوان سرمایه‌گذاری کنیم. باید نشان می‌دادیم آژاکس چیست. من به‌شخصه دوست دارم هرکدام از هواداران باشگاه‌های دنیا در کنار تیم خود، عاشق آژاکس هم باشند و آن‌را تیم دوم خود بدانند. به فوتبال تهاجمی ما و همچنین سیستم پرورش استعدادهای ما علاقه‌مند باشند. شاید همین حالا یکی از بازیکنان سابق ما در تیم شما بازی می‌کند. ما تیمی هستیم که با بودجه کم مشغول رویارویی با غول‌های بزرگ فوتبال دنیا هستیم و این رقابت بسیار جذاب و جالب است. ما افراد قوی و ثروتمند را پشت خود نداریم و این ما را به تیمی خاص و ویژه بدل کرده است.
کرونا برای باشگاه‌هایی مثل شما مشکلات زیادی ایجاد کرده است. این روزها را چگونه مدیریت می‌کنید؟
درحال حاضر مجبوریم تنها بخشی از هواداران را به ورزشگاه راه بدهیم. اگر قرار باشد تا پایان فصل همین 22 درصد ظرفیت ورزشگاه تکمیل شود، آن زمان از 53 میلیون یورو درآمد سال قبل به 11.5 میلیون یورو می‌رسیم که این به معنی ضرر 41.5 میلیون یورویی باشگاه خواهد بود. شاید فروش بازیکنان یکی از راهکارها باشد. البته این روند همیشه در باشگاه وجود داشته است و ما بازیکنان را پرورش داده و به کمک آنها به موفقیت می‌رسیم. سپس راهی تیم‌های دیگری می‌شوند تا پیشرفت کنند و قدم‌های بعدی را بردارند. به هرحال باید جا برای بازیکنان جوان دیگر باز شود تا بتوانند استعدادهای خود را در آژاکس نشان دهند.