به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، ساموئل اتین، افسر سابق ارتش بریتانیا در الجزیره طی یادداشتی نوشت: اعتراضات به مرگ جورج فلوید سیاه‌پوست در آمریکا -که به اعتراض به نژادپرستی مشهور شد- به مرزهای آمریکا محدود نشد و در اروپا هم شعله‌های این اعتراضات زبانه کشید. اتریش و بریتانیا به‌دلیل پایین کشیدن مجسمه‌های سمبل‌های نژادپرستی، متمایزتر از سایر کشورهای اروپایی بودند. در آن زمان برخی تحلیلگران این اعتراضات را انقلاب علیه نژادپرستی تعبیر می‌کردند، اما درمقابل، بودند کسانی که این وقایع را تقابل بخشی از جامعه با نژادپرستان همان جامعه می‌دانستند. ساموئل اتین، نویسنده، مجری و افسر سابق ارتش انگلستان در یادداشتی به بررسی نژادپرستی در بریتانیا پرداخته است. او برای وب‌سایت شبکه الجزیره نوشت:
«نگاه ما در بریتانیا به خشونت پلیس و بی‌عدالتی نژادی آشکار حاکم بر آمریکا از سر تاسف و تحقیر است، اما ظاهرا وضعیت خود را فراموش کرده‌ایم. سیاه‌پوستان بریتانیا سه‌درصد از جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند، اما هشت‌درصد مرگ افراد در بازداشت پلیس متعلق به آنهاست. از سال 1990 نیز تنها یک پلیس به‌دلیل مشارکت در قتل سیاه‌پوستان محکوم شناخته‌شده است. علی‌رغم تمامی طرح‌های تنوع نژادی و گزارش‌های کم‌فایده دولتی، تبعیض نژادی در جای‌جای جامعه بریتانیا نفوذ کرده است. پژوهش‌های انجام‌شده حاکی از این نکته است که اقلیت‌های نژادی بریتانیا به‌طور فزاینده‌ای درحال مواجهه با تبعیض هستند و سطح این تبعیض‌ها، بعد از برگزیت افزایش یافته است.
نژادپرستی در بریتانیا سیستماتیک و نظام‌مند است و آن را می‌توان در گفتار و کنش‌های مورد استفاده برای برخورد با «دیگری» دید. نژادپرستی را می‌توان به‌وضوح در نظام آموزشی، اشتغال، بهداشت و سطح بالای ابتلای قومیت‌های بریتانیا به کووید-19 دید. بنابراین، بریتانیایی‌ها اصلا در جایگاهی نیستند که به آمریکایی‌ها به‌دلیل تبعیض نژادی نگاهی تحقیرآمیز داشته باشند. به‌هرحال، این بریتانیایی‌ها بودند که نژادپرستی را پایه‌گذاری کردند. من به‌عنوان یک سیاه‌پوست که در ارتش ملکه خدمت کرده‌ام -در ارتشی که افسران متعلق به قومیت‌های نژادی تنها 2.5 درصد از کل افسران را تشکیل می‌دهند- نژادپرستی بریتانیایی را به‌طور مستقیم درک کرده‌ام. بریتانیا اکنون در موقعیتی نیست که به تماشای اعتراضات آمریکایی‌ها بر سر کشتن جورج فلوید بنشیند و بگوید «ما از این مرحله عبور کرده‌ایم.» افرادی که وجود نژادپرستی در بریتانیا را رد می‌کنند، نمی‌توانند تجربه روزانه اقلیت‌های بریتانیایی در مواجهه با این پدیده را نفی کنند. بریتانیا برای حل این معضل، ابتدا باید نژادپرستی و همچنین نظام‌مند بودن آن را به‌رسمیت بشناسد و بداند که نژادپرستی روزانه زندگی میلیون‌ها نفر را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
ارتش بریتانیا مفتخر به داشتن بهترین عناصر جامعه است، اما حقیقت این است که تعدادی از اعضای آن بدترین اقشار مردم بریتانیا هستند. ارتش نمی‌تواند در زمانی که نژادپرستی بر پایگاه‌های آن سایه افکنده است، مدعی اخلاق، عدالت و وفاداری باشد. ارتش نباید از جرائم قومیتی که بعضا به شکل توهین‌هایی در قالب شوخی انجام می‌شوند، چشم‌پوشی کند. همان‌طور که پیش‌تر هم گفته شد امروزه تنها نژادپرست نبودن کافی نیست، بلکه برای غلبه بر نژادپرستی نظام‌مند باید به یک کنشگر ضد نژادپرستی فعال تبدیل شد.»
* مترجم: سجاد عطازاده