به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، امیر خراسانی، جامعه‌شناس شهری در گفت‌وگو با «فرهیختگان» با اشاره به لایحه اخیر مدیریت شهری تهران ( لایحه حق بهره‌برداری از پیاده‌رو‌های شهر) گفت: «این طرح، طرح جدیدی نیست. پیش از این، یک طرح این بود که مراکز ساماندهی درست کنند و سروسامانی به این وضعیت بدهند و یک طرح این بود که هرکسی هرجایی نشست و مشغول درآمدزایی شد، از او پول دریافت کنند. اما نکته من ورای این لایحه و... این است که در تهران با هر نمودار و سنجشی که درنظر بگیرید، سرمایه‌‌های بزرگ هیچ مالیاتی نمی‌دهند. تنها چیزی که پول می‌دهد و عایدی برای مدیریت شهری دارد، کار است. همین درآمدزایی از کار باعث می‌شود شما فکر کنید از کار چطور پول دربیاورم وگرنه در فشافویه و در لواسانات صدهزار متر زمین داشته باشید، کسی سراغ آن نمی‌رود تا از آن درآمدی کسب کند و مالیاتی بگیرد. مالیات بر کار است که کشور را می‌چرخاند و سرمایه از این حیث انگل است، چون هیچ مالیات و پولی پرداخت نمی‌کند. نکته دوم این ماجرای شهرفروشی در این است که فرق شهر با مجتمع مسکونی آپارتمانی در فضای عمومی و خیابان است. من صد واحد در سه بلوک بسازم که بدون فضای عمومی باشد که آن چیزی جز خوابگاه نیست. تفاوت از منظر طراحی شهری در فضای عمومی است.
وی ادامه داد: پیاده‌رو جزء ابتدایی‌ترین حقوق شهروندان است و یک نکته بسیار مهم را قبلا هم بیان کردم، حق به شهر حق مداخله در شهر است. اما با فروش معابر شهری و فضای عمومی همین ابتدایی‌ترین حق و حق مداخله نیز از شهروندان گرفته می‌شود. وقتی حق مداخله را از مردم می‌گیرید، آن هم با عناوینی جعلی اعم از ساماندهی فلان و بهمان، مشخص است جیب کسی قرار است پر شود و جیب مردم قرار است خالی شود.
خراسانی گفت: به نظرم ما باید کاری کنیم که اینها، یعنی مدیران شهری تصمیم بر ساماندهی نداشته باشند، چون هربار حرف از ساماندهی زده شده، حقی از مردم تضییع و جیب عد‌ه‌ای پر شده است. پیادهراهها مدتهاست از بین رفته است. این پیادهروها مدتهاست که متلاشی شده، یعنی وقتی اتوبان در آن نشسته است. پیاده‌رو است که مجاورت تنها در کنار هم قرار می‌گیرد و مجاورت بدن‌‌ها را در کنار هم قرار می‌دهد. در اتوبان مجاورت خودرو‌ها و پیکر‌های آهنین را کنار هم دارید. درنتیجه نمی‌توانید کنش جمعی شکل دهید. اینها به نظر من مهم‌ترین موضوعات است.
این جامعه‌شناس شهری در پایان گفت: از نظر اغتشاش بصری هم ایرادات بسیاری وجود دارد. اگر درد اشتغال و بیکاری و اینها هم هست، چرا به فکر پول درآوردن از آن هستند، اجازه بدهند هرکس هرجا خواست، بساط کند یا حداقل پلن پروسه جانمایی برای مشاغل را اجرایی کنند. که البته آنجا هم به‌دنبال درآمدزایی هستند، نه ساماندهی! به‌عنوان جمع‌بندی این موضوع را تکرار می‌کنم که در ایران سرمایه نیست که پول بیاورد بلکه کار است که از آن پول درمی‌آورند. آقای انصاری، مالک ایران‌مال پولی به مدیریت شهری نمی‌دهد، اما مدیریت شهری از کاسب و دستفروش مدام پول و عوارض طلب می‌کند.»
گزارش «فرهیختگان» در خصوص حواشی مربوط به لایحه حق بهره‌برداری از پیاده‌رو‌های شهر را از «اینجا» بخوانید.
اخبار مرتبط: