به گزارش «فرهیختگان آنلاین» در شرایطی که همه منتظر اعلام زمان شروع تمرینات تیم‌های ورزشی هستند، برخی از رشته‌های ورزشی شانس بیشتری برای از سرگیری تمرینات و مسابقات‌شان دارند، اما برخی از رشته‌های پرتماس مثل کشتی، ورزش‌های رزمی و آبی باید مدت بیشتری منتظر بمانند چراکه از نگاه کارشناسان سلامت پرخطر هستند و به‌خاطر تماس زیاد ورزشکاران با یکدیگر به‌شیوع بیشتر ویروس‌کرونا کمک می‌کنند. سرمربی تکواندوی بانوان دانشگاه آزاد نیز به‌همین‌دلیل امید زیادی به برگزاری لیگ امسال ندارد. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با ریحانه زین‌العابدینی را در ادامه می‌خوانید.
از شرایط ورزشکاران‌تان در ایام قرنطینه خبر دارید؟
بله البته، بی‌خبر نیستم و مدام با آنها به‌صورت آنلاین در ارتباط هستم و تمرینات‌شان را در خانه یا فضای سبز پیگیری می‌کنم. متاسفانه فعلا که نمی‌توانیم تمرین کنیم و به‌همین‌جهت نمی‌توانیم نظارت مستقیمی روی آمادگی بدنی آنها داشته باشیم. در این مدت هر 2 هفته یک‌بار برنامه تمرینی جدیدی را در گروه برای ورزشکاران می‌گذاریم و امیدواریم که تا پایان اردیبهشت مجوز تمرینی صادر شود و اگر این اتفاق رخ ندهد شاید مجبور شویم در سالن‌های خودمان بازیکنان را در گروه‌های 4 و یا 6 نفره فرابخوانیم تا آنها تست‌های آمادگی را پشت‌سر بگذارند و تمرینات بدنسازی را آغاز کنند.
اینکه رقابت‌ها چه سرنوشتی خواهند داشت و آیا قرار است لیگ تکواندو ادامه پیدا کند یا تعطیل شود را پیگیری کرده‌اید؟
خب، موضوعی که من می‌دانم این است که بازی‌ها در تیرماه ممکن است از سرگرفته شود، اما اگر بنابر شرایط ویروس در جامعه امکان برگزاری‌اش وجود نداشته باشد حتما جلسه‌ای می‌گذارند تا تعیین‌وضعیت شود. من شنیده‌ام که بسیاری از رشته‌های ورزشی لیگ را تا همین‌جا ادامه داده و در جلسه‌ای اعلام برنده هم کرده‌اند و شاید این اتفاق برای تکواندو حداقل در بخش بانوان هم رخ بدهد.
یعنی امیدی به ادامه لیگ ندارید؟
من بعید می‌دانم که لیگ ادامه پیدا کند. چراکه تکواندو علاوه‌بر اینکه ورزش پرتماسی است، از لوازم مشترک هم استفاده می‌کند. به‌طور مثال ما از هوگو و ماسک مشترک استفاده می‌کنیم که این خودش می‌تواند خطرآفرین باشد. فدراسیون هم نمی‌تواند به هر ورزشکار یک‌دست لباس مجزا بدهد چون از لحاظ مالی می‌تواند بسیار سنگین تمام شود.
این‌طور به‌نظر می‌رسد که شما هم تمایل چندانی به ادامه رقابت‌ها ندارید.
اتفاقا برعکس است. ما 6 بازی خود را برگزار کرده‌ایم و تنها 3 بازی ساده باقی‌مانده که آنها را هم می‌توانیم ببریم و حتی از پله چهارم به سوم جدول برسیم. اما برای ما جان ورزشکاران از همه‌چیز مهم‌تر است. این را هم بگویم که شاید اگر حکم به شروع مسابقات بدهند بسیاری از ورزشکاران و خانواده‌هایشان حاضر نباشند که در بازی‌ها حضور پیدا کنند و این می‌تواند برای مربیان و باشگاه‌ها معضلی جدید باشد.
البته آماده کردن مجدد ورزشکاران هم کار سختی است چراکه شنیده می‌شود هر ورزشکار باید به اندازه نیمی از زمانی که در قرنطینه بوده را صرف آماده‌سازی مجدد خود کند.
خب این هم درست است. البته شاید ما بتوانیم تمرینات بدنسازی را آغاز کرده و پیش برویم، اما قطعا در ورزش‌های رزمی مثل تکواندو، ورزشکاران نیاز به حریف تمرینی دارند تا در شرایط مسابقه قرار بگیرند. به‌خصوص بازیکنان ما که در طول سال مدام درحال رقابت بودند و علاوه‌بر لیگ در بازی‌های آماده‌سازی، انتخابی تیم ملی، انتخابی استانی و... به‌میدان می‌رفتند و قطعا باید آنها را مجددا در شرایط مسابقه قرار دهیم. اما شاید در شروع ما مجبور باشیم تنها از کیسه‌بوکس برای حریف تمرینی استفاده کنیم که شاید چندان موثر نباشد.
بازی در شهرهایی که از نظر مسئولان سفید است و خطری ورزشکاران را تهدید نمی‌کند نمی‌تواند گزینه مناسبی برای برگزاری بازی‌های باقی‌مانده باشد؟
اگر بشود که قبل از حضور در این شهرها از بازیکنان تست سلامت گرفته شود و سپس تیم‌ها 2 هفته در قرنطینه قرار بگیرند تا خیال همه از وجود مشکل در بین ورزشکاران راحت شود، می‌شود روی این موضوع هم فکر کرد. البته باید شرایط کاملا ایده‌آل باشد تا خیال همه راحت باشد. شما می‌دانید که مشکل فقط برای ورزشکاران نیست و من مربی که باید در 3 هفته 30 بازی را هدایت کنم و داورانی که فاصله‌شان حداکثر یک متر با ورزشکار است هم در این بین می‌توانند دچار مشکل شوند.
* نویسنده: آرش محمدی، روزنامه نگار