به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، ستاره اروگوئه‌ای بارسلونا روز گذشته برای اولین‌بار همراه با فرزندانش از خانه بیرون رفت و در کوچه‌ای خلوت قدم زد. تصویر اختصاصی ال‌موندودپورتیو از لوئیس سوارس و خانواده‌اش در حال قدم‌زدن در یک کوچه خلوت در رسانه‌های کاتالونیا بازتاب داشت. آنتونیو مونیوس، نویسنده بخش بین‌الملل ال‌موندو، در پی انتشار این خبر با سوارس مصاحبه اختصاصی داشت که در ادامه می‌خوانید.
بالاخره همراه با خانواده از خانه بیرون آمدی، چه حسی داشتی؟
البته این موضوع برای شما که هر روز به محل کار می‌روید فرق دارد اما برای من به‌عنوان بازیکن فوتبال که به دستور باشگاه در خانه مانده بودم و درآنجا تمرین می‌کردم، حس عجیبی بود، به این فکر می‌کردم که قدر جزئیات زندگی را نمی‌دانستیم و از این به بعد حتی از یک قدم‌زدن ساده با همه وجود لذت خواهم برد.
آیا قرار است بقیه بازیکنان نیز کم‌کم از خانه‌شان بیرون بیایند؟
شاید باید کم‌کم بر ترس خود غلبه کنیم. این ویروس به این زودی‌ها از بین نمی‌رود و باید راه زندگی‌کردن درکنار آن را یاد بگیریم. به‌نظر من با رعایت پروتکل‌ها و موارد بهداشتی مشکلی پیش نخواهد آمد. نمی‌دانم چه بگویم، شاید لالیگا آغاز شود و بعد از چندهفته دوباره تعطیل شود. به‌هرحال دل همه ما برای فوتبال تنگ‌شده، دل همه ما برای زندگی تنگ‌شده و واقعا نمی‌شود تا ابد در خانه ماند.
آیا این صحت دارد که امکان داشت در این فرصت پیش‌آمده از بارسلونا جدا شوی؟
بازار شایعات داغ است و دراین‌باره صحبت نمی‌کنم، فقط باید بگویم هیچ مشکلی بین من و باشگاه وجود ندارد.
از دست خبرنگارانی که بلافاصله پس از خروج شما عکس گرفته بودند، عصبانی شدید؟
کارشان درست نبود، من همراه با خانواده بیرون آمده بودم و این قوانین بین‌المللی باید رعایت شود. من دوست ندارم تصویر فرزندانم در مطبوعات چاپ شود. این را همه خبرنگاران و عکاسان می‌دانند و این کارها قانونی نیست.
هیچ کمکی به کشور خودت در این روزها نکردی؟
البته دوست ندارم این چیزها را توضیح دهم، اما وظیفه همه بازیکنان فوتبال این است که به‌فکر مردم باشند. معلوم است که من هم نگران هموطنانم هستم اما در دنیای امروز ملیت‌ها دیگر مهم نیست و مهم کمک به دیگری است. من و همسرم به دو بیمارستان در بارسلونا و یک محله بسیار محروم در اروگوئه کمک کردیم. به‌عنوان یک سفیر هر کاری برای یونیسف و سازمان جهانی بهداشت انجام خواهم داد تا شاید سودمند باشد.
* مترجم: بابک سرانی‌آذر