به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، از هوشنگ گلمکانی، منتقد و روزنامه‌نگار سینمایی درباره حضور استعدادها و چهره‌های تازه در سینمای ایران در دوره‌های مختلف جشنواره پرسیدیم و جواب داد: «هرچند چهره‌های تازه‌ای در دوره‌های مختلف جشنواره به سینمای ما وارد شده‌اند، اما من اصولا تفاوتی بین دوره‌های مختلف جشنواره نمی‌بینم. اگر بخواهیم مثلا سعید روستایی و «ابد و یک روز» را بگوییم، مثل یک بمبی بود که ترکید و آنقدر مورد توجه قرار گرفت که تبدیل به یک پدیده شد و آن‌هم به‌خاطر خصوصیات خود فیلم بود، وگرنه از نظر شرایط من برای فیلم‌اولی‌ها تفاوت خاصی در دوره‌ها نمی‌بینم، حتی در دوره‌هایی که اوضاع اجتماعی و سیاسی خاصی وجود داشته است.»
گلمکانی در پاسخ به این سوال که بروز و ظهور این چهره‌ها به چه شرایطی بستگی داشته و سهم برنامه‌ریزی چه میزان بوده، گفت: «بروز استعدادهای جوان به‌خاطر تحمیل شرایط است. از زمانی که تعداد فیلمسازان جوان و فیلم‌اولی‌ها زیاد شد، مدیران جشنواره تصمیم گرفتند برای خلوت کردن بخش اصلی و مسابقه و همچنین دادن یک جواب به نوآمدگان، فکر کردند که یک بخش به فیلم اول اضافه کنند. این تحمیل و ضرورت اوضاع روز سینمای ایران بود. حتی در بعضی دوره‌ها به‌دلیل اینکه می‌خواستند جشنواره را کوچک‌تر کنند، بخش فیلم‌اولی را حذف کردند. در واقع هر مدیری که می‌آید، می‌خواهد اثری از خودش به‌جا بگذارد. حتی سه دوره بخش «هنر و تجربه» را وارد جشنواره کردند. این تغییرات تحمیل و ضرورت بود. این جوان‌ها و استعدادها خودشان را به مدیران جشنواره تحمیل می‌کنند.»
از گلمکانی درباره وضعیت فیلم‌اولی‌ها در جهان و جشنواره‌های مختلف خارجی هم پرسیدیم و او این‌گونه پاسخ داد: «هزاران جشنواره در دنیا برگزار می‌شود که هرکدام از آنها بخش جداگانه‌ای برای فیلم‌اولی‌ها دارد. این جشنواره‌ها برای اینکه تمایز و تشخصی نسبت به دیگری داشته باشد، معیاری برای خودش انتخاب می‌کند که با بقیه تفاوت داشته باشد. بعضی جشنواره‌ها حتی رده‌بندی سنی دارند و براساس سن سازندگان فیلم دسته‌بندی می‌شوند. بعضی از جشنواره‌ها بخش فیلم‌های اول و دوم دارند. هرکدام از جشنواره‌ها شرایط خودشان را دارند، اما توجه به فیلمسازان جوان در همه جای جهان وجود دارد.»