به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، تیم دانشگاه آزاد اسلامی در فصل جاری رقابت‌های لیگ برتر تکواندوی بانوان با راهی کردن تیمی جوان به رقابت‌ها، به دنبال این است تا در آینده و با بالا رفتن تجربه بازیکنانش در لیگ، تیم قدرتمند و آینده‌داری را در اختیار داشته باشد. البته حضور دو سه بازیکن با تجربه باعث شده تا این نفرات، بازیکنان جوان را با راهنمایی‌های خود به فرم ایده‌آل نزدیک کنند. سمانه شش‌پری یکی از تکواندوکاران با تجربه است که بعد از مدت‌ها دوری از ورزش حرفه‌ای امسال با نام دانشگاه آزاد اسلامی به رقابت‌های حرفه‌ای لیگ برتر بازگشته است. دیروز دقایقی با این ملی‌پوش اسبق و دارنده مدال آسیایی همکلام شدیم که در ادامه می‌خوانید.
از دوری‌تان از ورزش حرفه‌ای و همچنین دلایل بازگشت مجددتان به تکواندو بگویید؟
حدود 6 هفت سال بود که دیگر به صورت حرفه‌ای ورزش نمی‌کردم و تنها برای اوقات فراغت و همچنین علاقه‌ام به این رشته ورزشی تمرین می‌کردم. دوری‌ام از تکواندو به این دلیل بود که شرایط زندگی‌ام عوض شد. من زمان زیادی از زندگی‌ام را به تکواندو اختصاص داده بودم و بعد از اینکه مادر شدم باید وقت بیشتری را برای خانواده‌ام می‌گذاشتم و به همین دلیل از دنیای قهرمانی دور شدم، اما با توجه به دوستی من با خانم زین‌العابدینی که مربی تکواندوی دانشگاه آزاد اسلامی است از من خواسته شد که به رقابت‌های حرفه‌ای برگردم و با توجه به آمادگی بدنی‌ام و اینکه توانسته بودم از لحاظ فیزیکی خودم را حفظ کنم، توانستم خیلی زود به شرایط ایده‌آل برسم.
بعد از 6 سال سخت نبود که بخواهید به ورزش قهرمانی برگردید؟
واقعا سخت بود ولی آمادگی فیزیکی‌ام خیلی به من کمک کرد که بتوانم زودتر آماده شوم. من در گذشته در وزن سوم بازی می‌کردم و حالا در وزن چهارم رقابت می‌کنم و تمرینات حرفه‌ای که در گذشته داشتم باعث شده بدنم استپ کند و وزنم بالا نرود. باور کنید در همان ابتدای حضورم بدنم از خیلی‌ها آماده‌تر بود.
هنوز هم به تیم ملی فکر می‌کنید یا قید تیم ملی را زده‌اید؟
خیلی به من پیشنهاد شده بود که در اردوهای تیم ملی شرکت کنم، اما واقعیت این است که نمی‌توانم خیلی در تکواندو حضور داشته باشم. البته به صورت جدی به این موضوع فکر نکرده‌ام ولی واقعیت این است که به خاطر دخترم و شرایط زندگی‌ام از آسیب‌دیدگی احتمالی می‌ترسم، ضمن اینکه همین حالا در روزهای تمرین با دخترم در تمرینات حاضر می‌شوم که این موضوع هم او را اذیت می‌کند و هم از من انرژی بیشتری می‌گیرد. هرچند خیلی‌ها بازیکن چینی را که با دو فرزند هنوز هم در حال مدال‌آوری است برایم مثال می‌زنند، اما حداقل در شرایط فعلی برایم سخت است به تیم ملی فکر کنم.
یک تکواندوکار هم چند روزی است با مهاجرتش خبرساز شده است.
هر قهرمانی مسئولیت زندگی خودش را دارد و بهتر از هرکسی می‌داند که چه چیزی به نفع زندگی‌اش است، اما وقتی یک قهرمان جایی در دل مردم باز می‌کند دیگر نمی‌تواند خیلی هم شخصی به ماجرا نگاه کند و باید تمام جوانب کار را در نظر بگیرد.
اگر شما جای علیزاده بودید این کار را می‌کردید؟
من مدال طلای المپیک ندارم که خودم را جای او بگذارم و تنها یک مدال آسیایی دارم، اما تا آنجا که من اطلاع دارم در کشور خودمان خیلی به او امکانات دادند و رسیدگی کردند و حالا چرا تصمیم به رفتن گرفت را نمی‌دانم. به نظر من او اگر می‌خواست برای زندگی‌اش تصمیم بگیرد می‌توانست در یک فضای دوستانه تصمیمش را عنوان کند و راهش را تغییر بدهد، اما اینکه بخواهد زیر پرچم کشور دیگری بازی کند واقعا نامردی است.
از این بحث خارج شویم. از شرایط رقابت‌های لیگ برتر بگویید.
من در سال‌های گذشته کیفیت لیگ را ندیده‌ام که بخواهم مقایسه کنم، اما امسال تیم‌ها واقعا خوب و آماده هستند و برای پیروزی به روی تشک می‌آیند. تیم ما هم بسیار جوان و با انگیزه است. البته همین جوانی باعث شده که در خیلی از بازی‌ها در ثانیه‌های پایانی بازی را واگذار کنیم ولی فکر می‌کنم در آینده‌ای نزدیک جوان‌هایمان با تجربه‌تر شده و تیم هم شرایط بهتری پیدا می‌کند. ما در اوزان بالا کمی مشکل داریم که ان‌شاءالله در بازی‌های برگشت این ضعف برطرف شده و به دنبال جایگاه بهتری در جدول خواهیم رفت.
از همکاری با دانشگاه آزاد اسلامی راضی هستید؟
دانشگاه آزاد اسلامی یکی از باشگاه‌های قدیمی و ریشه‌دار ورزش کشور است. هرچند قراردادهای مالی آنچنانی نداریم اما از لحاظ امکانات به‌خصوص برای نفرات جوان‌تر ایده‌آل است و برنامه‌های خوبی را برای ورزشکاران درنظر می‌گیرند. قرار بود ما در ابتدای فصل با نام دیگری در رقابت‌ها حاضر شویم که در لحظات پایانی مسئولان دانشگاه حاضر شدند حامی تیم ما شوند و ما با نام دانشگاه آزاد اسلامی در رقابت‌ها حاضر شدیم.
* نویسنده: آرش محمدی، روزنامه‌نگار