به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، تیم تنیس روی میز دانشگاه آزاد اسلامی با اینکه در این فصل اکثر نفرات برجسته و ملی‌پوش خود را از دست داده با تکیه بر جوانان و نیروهای دانشجو موفق شده همچون سال گذشته یکی از مدعیان لیگ برتر خودش را معرفی کند و در پایان دور دوم رقابت‌ها جایگاه خوبی در رتبه دوم جدول برای خود دست‌وپا کند. اتفاق مهم در دور دوم و جدال برابر پتروشیمی، پیروزی کاپیتان سابق تیم ملی و سرمربی و بازیکن این روزهای دانشگاه آزاد اسلامی برابر نوشاد عالمیان، کاپیتان این روزهای تیم ملی آن هم در 44 سالگی است. او که عضو هیات‌علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی نیز هست، در روزهای سخت، تیمش را در جایگاه خوبی نگه داشته و همین موارد باعث شد تا دقایقی با او همکلام شویم. متن گفت‌وگوی «فرهیختگان» با مهران احدی را در ادامه می‌خوانید.
شما سال‌های زیادی در رشته تنیس روی میز عضو دانشگاه آزاد اسلامی بودید، امسال شرایط چگونه است؟
اکثر سال‌هایی که در تیم‌های باشگاهی بازی کرده‌ام، عضو تیم دانشگاه آزاد اسلامی بوده‌ام. مگر در سال‌هایی که دانشگاه در رشته تنیس روی میز تیمداری نکرده یا مدیرانی بوده‌اند که بنده را قابل ندانسته‌اند. در تمام سال‌ها هم دانشگاه آزاد اسلامی یکی از مدعیان بوده و برای پتروشیمی بندر امام(ره) رقیب سرسختی بوده است. من سال گذشته هم در تیم دانشگاه آزاد اسلامی به‌عنوان مربی بازیکن حضور داشتم و در فینال مقابل پتروشیمی که حسابی خودش را تقویت کرده بود بازی را واگذار کردیم و مقام دوم کشور را به دست آوردیم اما امسال با توجه به اینکه بودجه تیم ما خیلی دیر به تصویب رسید، اکثر بازیکنان ملی‌پوش ما به تیم رقیب پیوستند و این باعث شد از لحاظ جذب مهره دچار مشکل شویم.
اما نتایج نشان می‌دهد که این تیم هم دست‌کمی از فصل قبل ندارد.
بله، بعد از جدایی بازیکنان مطرح‌مان قرار بر این شد از حضور بازیکنان خارجی بهره‌مند شویم اما نظر ریاست محترم دانشگاه آزاد اسلامی، آقای دکتر طهرانچی بر این بود که در هیچ تیمی از دانشگاه آزاد اسلامی بازیکن خارجی استفاده نشود و این موضوع با سیاست‌های دانشگاه مغایرت داشت. ما هم اطاعت امر کردیم و در عوض از نیروهای دانشجو و با انگیزه در رقابت‌ها استفاده کردیم که با تلاش کادر فنی و کمک خود این بازیکنان توانستیم تیمی مدعی را به راهی رقابت‌ها کنیم.
در این 2 مرحله‌ای که پشت سر گذاشته‌اید آیا موفق شده‌اید فاصله خوبی با دنبال‌کنندگان‌تان در جدول ایجاد کنید؟
بله، ما در مجموع دو مرحله، هفت بازی را پشت سر گذاشته‌ایم و با این بازی‌ها دور رفت رقابت‌ها به پایان رسید و تیم ما توانست با کسب 14.5 امتیاز در رتبه دوم جدول قرار بگیرد و با نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده خود، یعنی پالایش نفت فاصله‌ای 3 امتیازی ایجاد کند و می‌توانیم امیدوار باشیم که با کسب عنوان دومی، در مراحل بالاتر راه آسان‌تری برای رسیدن به فینال داشته باشیم.
با اینکه بودجه امسال شما به کمتر از نصف رسیده و بازیکنان‌تان هم اسم و رسم‌دار و ملی‌پوش نیستند، امیدی به قهرمانی دارید؟
خب با توجه به نبودن بازیکن شاخص و منتفی شدن بحث حضور بازیکنان خارجی، تصمیم بر این شد ه بودجه تنیس روی میز کم شود و ما هم با توجه به داشته‌هایمان و پتانسیل نفرات جدید به مدیران دانشگاه قول عنوان سومی در رقابت‌های پیش رو را داده‌ایم. اما خدا را شکر توانستیم نتایج خوبی بگیریم و اگر حتی عنوان دومی سال قبل را تکرار کنیم یعنی به نوعی نسبت به سال قبل پیشرفت داشته‌ایم و مطمئن هستم که مدیران دانشگاه هم از این نتیجه راضی خواهند بود. البته این را هم بگویم که اگر به فینال بازی‌ها راه پیدا کنیم، قطعا نیم‌نگاهی به قهرمانی خواهیم داشت چراکه ما در مقابل پتروشیمی با نتیجه 4 بر 2 بازی را واگذار کردیم و اگر در یک بازی دیگر پیروز می‌شدیم به تساوی می‌رسیدیم. پس ما همه تلاش‌مان را برای قهرمانی انجام می‌دهیم، اما روی کاغذ پتروشیمی از ما قوی‌تر است.
در یک بازی جذاب شما موفق به شکست نوشاد عالمیان شدید که ما از شنیدن این خبر واقعا هیجان زده شدیم.
نظر لطف شماست. من نوشاد را خیلی دوست دارم و از هر نظر قبولش دارم. او از بچگی در کنار ما بوده و من با پدر و عمویش همبازی بوده‌ام و در آن زمان نوشاد در تیم‌های پایه بازی می‌کرد و من هرچه در توانم بود را به او می‌آموختم و از دیدن رشد کردنش در تنیس روی میز خوشحال بودم. او برای هر حریفی در دنیا خطرناک است و بازیکنان چینی هم از روبه‌رو شدن با او هراس دارند. این برای من باعث افتخار است که توانسته‌ام او را شکست بدهم و به خودش هم این موضوع را گفتم که با توجه به ملی‌پوش بودنت، بسیار خوشحالم که تو را شکست داده‌ام. البته او همیشه به من احترام می‌گذارد و فکر می‌کنم دلیل اصلی پیشرفتش در ورزش ظرفیت بالایی است که دارد. این بازی به همه نشان داد که در ورزش پینگ‌پنگ سن و سال معنایی ندارد و نباید برای افراد به بهانه سن‌شان محدودیت ایجاد کنیم.
* نویسنده: آرش محمدی، روزنامه‌نگار