کد خبر: 34450

وزیری در گفت‌وگو با «فرهیختگان»: امیدوارم تیراندازی با کمان تاریخ‌ساز شود

برگشتم تا این بار در المپیک نتیجه بگیرم

من برگشتم تا در المپیک نتیجه بگیرم. برگشتم تا با تیم در المپیک شرکت کرده و مدال بگیرم. تمام تلاشم را می‌کنم و می‌جنگم. امیدوارم این باور را همه داشته باشند و حمایت کنند تا تاریخ‌ساز شویم.

به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، در رقابت‌های قاره‌ای کسب سهمیه المپیک در رشته تیراندازی با کمان میلاد وزیری موفق شد در دیدار رده‌بندی با برتری مقابل امین پیرعلی سهمیه ریکرو را برای بازی‌های ۲۰۲۰ کسب کند، البته این سهمیه به کشور داده می‌شود و به نام ورزشکار نیست. در رقابت‌های قاره‌ای که به میزبانی بانکوک برگزار شد سهمیه انفرادی در بخش زنان و سهمیه انفرادی در بخش مردان این رشته ورزشی توزیع شد. رقابت‌های جهانی برلین آخرین مسابقات کسب سهمیه در رشته تیراندازی با کمان محسوب می‌شود که در این رقابت‌ها سهمیه تیمی توزیع خواهد شد. با سهمیه تیراندازی با کمان تعداد ورزشکاران حاضر در بازی‌های المپیک توکیو به عدد ۲۷ رسید. گفت‌وگوی «فرهیختگان» با وزیری را در ادامه می‌خوانید.

سطح مسابقات قهرمانی آسیا را چطور دیدید؟

رقابت‌های قهرمانی آسیا یکی از مهم‌ترین رقابت‌های این قاره به شمار می‌رود، با توجه به اینکه قرار بود در این مسابقات سهمیه المپیک هم توزیع شود از حساسیت خاصی برخوردار بود و کشورها با تمام قدرت حضور داشتند. بعد از مسابقات تایلند، تیم‌ها به فیلیپین رفتند تا در رقابت‌های جایزه بزرگ آسیا شرکت کنند و این نشان می‌دهد آنها از خیلی وقت پیش برای المپیک برنامه‌ریزی کرده‌اند.

در این مسابقات ما شاهد قدرت‌نمایی تیم‌هایی مانند ویتنام و بوتان بودیم. فکر می‌کردید این کشورها بتوانند سهمیه المپیک بگیرند؟

برای کسب سهمیه تیم‌هایی آمده بودند که شاید کسی انتظار نداشت بتوانند خوب کار کنند؛ ویتنام، مغولستان و بوتان تیم‌هایی بودند که همیشه پایین‌تر از ما قرار داشتند اما با هزینه و برنامه‌ریزی توانستند نتیجه بگیرند. با این شرایط ما هم سهمیه المپیک را کسب کردیم. رقابت خیلی خوبی داشتیم و حریفان قدر بودند اما انتظار نداشتیم برخی کشورها به این صورت فعالیت داشته باشند.

در دیدار رده‌بندی برای کسب سهمیه مقابل امین پیرعلی قرار گرفتید. تقابل با یک ایرانی چطور بود؟

وقتی جزء چهار نفر قرار گرفتیم و سهمیه المپیک قطعی شد حتی در مصاحبه با سایت فدراسیون جهانی هم گفتم دیدار با پیرعلی در رده‌بندی برای من تشریفاتی است که می‌خواهم یک مسابقه زیبا را به نمایش بگذارم. مهم این است که سهمیه المپیک به نام ایران کسب شده است. خدا را شکر می‌کنم که نخستین کشوری بودیم که با قرار گرفتن در لیست چهار نفر برتر توانستیم سهمیه بازی‌های توکیو را کسب کنیم. وقتی دو ایرانی جزء چهار نفر برتر قرار گرفتند سهمیه المپیک قطعی و کار ما همینجا تمام شد اما در دیدار رده‌بندی هر دو تلاش‌مان را کردیم، هر دو دوست هستیم و فرقی نمی‌کرد من سهمیه را بگیرم یا پیرعلی. خدا خواست و به نام من ثبت شد.

به نظر می‌رسد آسیایی‌ها در تیراندازی با کمان سرمایه‌گذاری خوبی انجام داده‌اند؟

بله، تایلند یک درصد از سرمایه دخانیات خود را فقط به تیراندازی با کمان اختصاص داده است. این کشور باز هم میزبانی قهرمانی آسیا را گرفته و این نشان می‌دهد که آنها برای المپیک برنامه‌ریزی دقیقی دارند. ویتنام هم به همین صورت برنامه‌هایی دارد.

در دوره قبلی ریاست فدراسیون تیراندازی با کمان شما مدتی حضور نداشتید این موضوع چقدر در روند کسب سهمیه تاثیر داشت؟

پنج، 6 سال گذشته دوره‌ای بود که درباره آن صحبت نکنم بهتر است چون آن موقع هم شاید می‌توانستیم در بخش مردان یک سهمیه بگیریم. مهم این است که الان سهمیه را گرفته‌ایم و باید به فکر آینده باشیم.

شاید خیلی‌ها تصور نمی‌کردند تیراندازی با کمان با مربی ایرانی بتواند سهمیه بگیرد.

بله دقیقا، خیلی‌ها باور نداشتند حتی من بتوانم برگردم، به اوج برسم و سهمیه بگیرم. همه بچه‌ها از جان و دل مایه گذاشتند. در این پنج، 6 سالی که در دوران ورزشی من بود همه فکر می‌کردند دوران من تمام شده است اما خدا کمکم کرد تا رو سفید شوم. اگر من برگشتم هدف کسب سهمیه نبود چون من یک بار سهمیه گرفته و در المپیک شرکت کرده‌ بودم. من برگشتم تا در المپیک نتیجه بگیرم. برگشتم تا با تیم در المپیک شرکت کرده و مدال بگیرم. تمام تلاشم را می‌کنم و می‌جنگم. امیدوارم این باور را همه داشته باشند و حمایت کنند تا تاریخ‌ساز شویم.

در فاصله ۸ ماهی که به بازی‌های المپیک باقی مانده چه حمایت‌هایی لازم است از کمانداران صورت بگیرد؟

ابتدا باید از کمیته ملی المپیک، کادر فنی و فدراسیون و البته همسر و دخترم بابت حمایت‌هایشان تشکر کنم. در این هشت ماه حمایت‌ها باید در سطح تیم‌هایی باشد که پایین‌تر از ما بودند اما حالا بهتر از ما نتیجه می‌گیرند.

* نویسنده: بهاره محمدی، روزنامه‌نگار

مرتبط ها