این روایت حال برخی از ما است؛ در حالیکه مدام در حال ایراد گرفتن از دیگران هستیم، خودمان در حال تکرار همان کارهایی هستیم که از نظر خودمان ناهنجاری است؛ در حالی عیب‌های دیگران را بزرگ کرده و اعلام می‌کنیم که خودمان شاید به نوعی دیگر همان عیب را داشته باشیم، اما گویا این بار و این اتفاق غم انگیز و شهادت برادران آتش نشانمان به واقع باعث تلنگری به مردم شده و یک اجماع و وحدت ملی برای درکنار هم بودن و خوب بودن و رعایت اصول اخلاقی و اجتماعی را باعث شده است.
هر چند که تاریخ نشان داده که خیلی از ما حافظه تاریخی کوتاه مدتی داریم؛ در یک مقطعی احساساتی می‌شوید ولی خیلی زود آن زمان و رفتارهای احساسی خود را فراموش می‌کنیم و همان آدم قبل از ان حادثه می‌شویم.
این روزها همه داغدار عزیزانی هستیم که نام آنها را شهدای مدافع حریم گذاشته‌ایم که واقعا لقب درستی است و این قشر تلاشگر مدافعین حریم امن و آسایش مردم هستتد و درپی این اتفاق ناگوار، همه در فضای مجازی و سطح جامعه با ابراز همدردی با خانواده شهدای آتش‌نشان، نشان دادند که ما ایرانی‌ها همان‌هایی هستیم که هنوز همدیگر را دوست داریم، هنوز مصداق شعر «چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار» هستیم و هنوز در شادی‌ها و غم‌ها کنار هم هستیم. این فاجعه و خون عزیزانمان شاید بهانه ای شود که بهتر از قبل بشویم. شاید تلنگری باشد به رعایت بیشتر اخلاق و رعایت اصول زندگی و مشارکت اجتماعی؛ شاید بعضی از ما که یک لحظه گذشت و صبوری نسبت به هم نداریم، یادمان بیاید که ما همان‌هایی هستیم که برای بیرون آوردن یک زخمی از وسط خیابان در دوران انقلاب، جان خود را به خطر می‌انداختیم، همان‌هایی هستیم که در دوران جنگ با عبور داوطلبانه از میدان مین، برای وطنمان از جان شیرینمان می‌گذشتیم؛ حالا چرا در بعضی موارد در برخوردهای اجتماعی از دایره انصاف و انسان‌دوستی خارج می‌شویم؟ چرا گاهی بی‌رحم می‌شویم و نسبت به هم گذشت نداریم؟
شاید حادثه ساختمان پلاسکو و خون این شهیدان مدافع حریم، بهانه و تلنگری باشد برای همه ما، برای رعایت اصول انسانی و اخلاقی. شاید دیگر نه فقط در غم‌ها و اتفاقات ناگوار، بلکه در همه روزهای سال، باعشق، همدیگر را دوست داشته باشیم ؛ شاید دیگر مثل کلاغها نباشیم.