به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، عاشورا که تمام می‌شود، گذر ایام دور تندتری به خودش می‌گیرد. حتما تجربه کرده‌اید، لازم نیست بگویم چشم برهم گذاشتیم و چند روزی بیشتر تا اربعین حسینی نمانده است. خیل مشتاقان و دلدادگان از زمین و آسمان خود را به کشور همسایه می‌رسانند. در ایستگاه اول متوقف می‌شوند. غبار راه را در حرم امیرالمومنین(ع) یا دیگر عتبه از تن می‌تکانند و آماده می‌شوند تا قطره‌ای شوند در دریای راهپیمایی عظیم اربعین.

طریق‌الحسین(مسیر نجف به کربلا) این روزها انگار بخشی از خاک عراق نیست. اصلا انگار بخشی از زمین نیست. روی آن راه ملیت یا مذهب معنی ندارد. شیعه همپای اهل سنت عمودها را پشت سر می‌گذارد. آن سوتر در کربلا، کشیش مسیحی برای ادای احترام می‌آید. این روزها هیچ‌کدام زمینی نیستند.

سیلی از زائران اباعبدالله که پا جای پای جابربن عبدالله انصاری می‌گذارند، پای پیاده یا سواره خود را به کربلا می‌رسانند. میزبان‌های عراقی شاید جالب‌ترین زوار حرم آقا اباعبدالله هستند. آنهایی که کیلومترها راه می‌آیند و وقتی حرم سیدالشهدا(می‌گویند ابوسجاد) و حضرت عباس(ع)را می‌بینند سلامی می‌دهند و بر می‌گردند.

روز چهلم؛ همان روزی است که روزهای منتهی به آن عتبات رنگ و بوی دیگری می‌گیرند. هر چه روزهای تقویم را بیشتر خط می‌زنیم، هتاکی‌های آدم‌های معلوم‌الحال به این ایام پررنگ‌تر می‌شود. آدم‌هایی که عظمت این واقعه را درک نمی‌کنند. به زعم خودشان بالاتر از چند میلیون زائر کربلا هستند و بیشتر می‌فهمند. این افراد همان‌هایی هستند که از مدتی قبل تخریب رابطه ملت‌های ایران و عراق را کلید زدند. همنوا با رسانه‌های خارج از مرزها، به آتش این خبرسازی‌ها دمیدند اما نمی‌دانند که پیشینیان‌شان هم این تلاش‌ها را امتحان کرده بودند ولی هر روز آتش عشق اباعبدالله در دل این ملت شعله‌ورتر شد و همین آتش بود که پدیده‌ای را به وجود آورد به نام مدافعان حرم که مرزها را درنوردیدند و جمعی شدند از ملت‌های مختلف که تنها یک هدف داشتند. اما آنها همیشه زخم می‌زنند. شاید وقتی در انتشار خبر شهادت سردار همدانی تیتر می‌زدند «سردار همدانی کشته شد» یا بار دیگر دندان نشان دادند با این کلمات که «اربعین چهلمین روز درگذشت امام حسین» است. اما این سیل خروشان را هیچ‌کس نمی‌تواند متوقف کند. از سال ۲۰۱۴ که جنگ با داعش در عراق شروع شد، انتحاری‌های تکفیری و هسته‌های مسلح‌شان نتوانستند جلوی خروش عاشقان مکتب حسینی را بگیرند. پس طبیعی است امروز که جنگ با تروریسم به آن صورت گسترده چند سال قبل در عراق وجود ندارد، این سیل عاشقانه جاری است و آنقدر قدرت و عظمت دارد که هیچ سدی نمی‌تواند مقابلش قد علم کند.

تروریست‌ها با آن یال و کوپال و آن ساز و برگ جنگی که بیش از نیمی از خاک دو کشور منطقه را دراختیار داشتند، نتوانستند کاری از پیش ببرند، پس چند اکانت توئیتر یا چند روزنامه‌نگار هتاک فقط خودشان را خالی می‌کنند، شاید از نتیجه و نمد آن توانستند برای خود کلاهی ببافند. تاریخ نشان می‌دهد این صدام بود که با این رویداد عظیم زاویه داشت. احتمالا او هم از قعر جهنم می‌بیند که هیچ‌کس نمی‌تواند در برابر مغناطیس اربعین عرض اندام کند.