فرهیختگان: مونیر الحدادی که با وجود آسیب‌دیدگی و درمان‌هایی که در سکوت انجام شد خود را به دربی 106 رساند، از آن مسابقه به بعد در سه دیدار متوالی نتوانسته تأثیرگذاری همیشگی‌اش را در زمین داشته باشد؛ روندی که همزمان با سه تساوی پیاپی استقلال شکل گرفته و نقش او را در فاز هجومی و بازی‌سازی کمرنگ کرده است.

در نگاه نخست، بازگشت از مصدومیت می‌تواند یکی از دلایل افت کیفی مونیر باشد. یک موضوع رایج که بسیاری از بازیکنان پس از آسیب‌دیدگی، به دلیل ترس از تشدید مصدومیت، تا چند هفته از سطح ایده‌آل خود فاصله می‌گیرند. کاهش میزان پرس، افت تحرک و کم‌رنگ شدن نقش او در ساخت بازی، نمادهایی از همین وضعیت است.

با این حال بررسی های دقیق‌تر نشان می‌دهد عامل مهم‌تری نیز در این افت نقش داشته و آن هم به غیبت مهران احمدی از زمان دربی مربوط می شود.

احمدی که به دلیل شکستگی خفیف ساق پا از همان مقطع از ترکیب استقلال خارج شد، پیش از مصدومیت یکی از مهره‌های کلیدی در جنگ‌های میانه میدان و پرس‌های سنگین بود و بخش قابل‌توجهی از بار فیزیکی تیم را به دوش می‌کشید.

نبود احمدی باعث شده تعادل استقلال در مرکز زمین به هم بخورد و فشار بیشتری به مونیر الحدادی وارد شود. این فشاری فزاینده آزادی عمل مونیر را کاهش داده و اجازه نداده همانند گذشته روی بازی‌سازی و خلق موقعیت تمرکز کند.

درهر صورت به نظر می‌رسد افت مونیر، بیش از آنکه یک مشکل فردی باشد، نتیجه مستقیم تغییر ساختار و کاهش توان فیزیکی خط میانی استقلال پس از مصدومیت مهران احمدی است.