پیش از آغاز دربی اعلام شد که ورزشگاه اراک از نظر تجهیزات کمک داور ویدئویی و امکانات لازم برای کشیدن خط فرضی آفساید چندان مجهز نیست و همین موضوع باعث شد بسیاری از کارشناسان و هواداران نگران باشند که مسابقه با حاشیه‌های داوری سنگین همراه شود و نتیجه تحت تأثیر تصمیمات بحث‌برانگیز قرار گیرد. این نگرانی‌ها با توجه به سابقه دربی‌های گذشته که بارها با صحنه‌های مشکوک و اعتراض‌های گسترده همراه بوده، جدی‌تر به نظر می‌رسید و حتی برخی پیش‌بینی می‌کردند نبود امکانات کامل می‌تواند اعتماد عمومی به نتیجه مسابقه را خدشه‌دار کند. 
با این حال جریان بازی به شکلی پیش رفت که عملاً هیچ صحنه مشکوک و سنگین داوری رخ نداد و مسابقه فاقد موقعیت‌هایی بود که نیاز به بازبینی جدی یا تغییر نتیجه توسط کمک داور ویدئویی داشته باشد. داور در اکثر لحظات به توپ و صحنه‌ها نزدیک بود و توانست تصمیمات خود را با دید مستقیم و تسلط کافی اتخاذ کند و همین حضور فعال در جریان بازی موجب شد نیازی به استفاده از کمک داور ویدئویی احساس نشود. 
این موضوع از نظر روانی نیز تأثیرگذار بود، چرا که بازیکنان وقتی می‌دانند داور نزدیک به صحنه‌هاست و کمک داور ویدئویی چندان در دسترس نیست، کمتر به اعتراض‌های گسترده روی می‌آورند و بیشتر مراقب خطاهای آشکار خود هستند. مقایسه این وضعیت با لیگ‌های اروپایی نشان می‌دهد که در آنجا حتی کوچک‌ترین صحنه مشکوک با کمک داور ویدئویی بررسی می‌شود، اما در این بازی نبود صحنه‌های سنگین باعث شد کمبود تجهیزات چندان به چشم نیاید.
 در نهایت برخلاف نگرانی‌های اولیه، این دربی از نظر داوری یکی از آرام‌ترین مسابقات دو تیم بود و نبود صحنه‌های مشکوک و مدیریت نزدیک داور موجب شد کمک داور ویدئویی عملاً نقشی در روند بازی نداشته باشد. این تجربه نشان داد که حتی در شرایط کمبود فناوری، اگر داور با تمرکز و حضور مؤثر قضاوت کند، می‌توان مسابقه‌ای بدون حاشیه‌های سنگین برگزار کرد، اما در عین حال برای آینده فوتبال ایران تجهیز ورزشگاه‌ها به فناوری‌های نوین داوری ضروری است تا اعتماد عمومی به تصمیمات داوران در مسابقات حساس همچنان حفظ شود.