حالا نه اینکه قبلاً در ورزشگاه آزادی استیک و خاویار سرو می‌شد و به اراک که رسیده، کار به کالباسی با چنین کیفیتی رسیده. بحث اراک نیست؛ بحث این ساندویچ بی‌کیفیت را باید این‌گونه تحلیل کرد که هم اقتصاد به جایی رسیده که تماشاگر ورزشگاه‌رو ناچار است به ساندویچی با چنین کیفیت و قیمت نازل اکتفا کند تا کرایه مسیر برگشتش بماند.
نکته بعد اینکه هیچ‌کدام از ورزشگاه‌ها بوفه‌ای هم ندارند که بتوانی در آن بنشینی و قهوه و کروسان داغ روز را میل کنی و ناهارت را از روی منوشان اسکن کنی! اینجا همین است که هست و کیفیت هیچ‌وقت محلی از اعراب نداشته. بخشی از این بی‌کیفیت بودن مناسک تماشای فوتبال، رازش در همین است.
سینماها را ببینید؛ پردیس شده‌اند. هرچه بخواهی از عطر گران‌قیمت و ساندویچ باکیفیت داخلش پیدا می‌شود. فروشگاه هم دارند. می‌توانی یک فیلم را در سینمایی باکلاس و مولتی‌پلکس ببینی و تماشای آن فیلم برایت با هزینه رفت‌وبرگشت و خوردوخوراک، یکی‌دو میلیون دربیاید. می‌توانی همان را در سینماهای قدیمی‌تر ببینی و هزینه‌ات یک‌سوم شود.
در ورزشگاه‌های ایران اما از این خبرها نیست. همه‌جا ساندویچش کالباس گربه‌پز است و کاهوی نازک اندازه پوست پیاز و هیچ! گوجه و خیار خیلی وقت است از بازی حذف شده‌اند. ورزشگاه اگر برای بخش خصوصی باشد، منو دارد و رستوران دارد و سرویس‌هایش احتمالاً تمیز می‌شوند و کیفیت برگزاری مسابقه بالا می‌رود.
اینجا اما کیفیت کالباس همان است که کیفیت سرویس‌های بهداشتی و همان است که کیفیت زمین چمن و همان است که کیفیت گزارش مسابقه و همان است که کیفیت فیلم‌برداری از مسابقات که همیشه صحنه‌های حساس بازی‌ها قابل تماشا نیست؛ و در نهایت کیفیت همه این‌ها با کیفیت مسابقات برابری می‌کند.
صادقانه باید بپذیریم که با افت استانداردها مواجهیم، اما همه‌چیزش به همه‌چیزش می‌آید!