فرهیختگان: در آستانهٔ دربی، تب رسانه‌ها و هیجان هواداران، تماماً به سوی دوئل‌های آشکار و پر سر و صدای اورونوف و آسانی خیره مانده است. این تمرکزِ مطلق بر روی دو عنصر اصلی، خود تبدیل به یک سایه‌بان بزرگ شده تا دو نام دیگر، در آرامش کامل، خود را برای انفجار آماده کنند: علیرضا کوشکی و علی علیپور؛ اسلحه‌های پنهان ریکاردو ساپینتو و اوسمار ویرا.

کوشکی؛ شوکِ دریبلینگ و حافظهٔ گلزنی

علیرضا کوشکی، که در دربی قبلی طعم گلزنی را چشیده، نه یک بازیکن قابل پیش‌بینی، بلکه یک عنصر شوک‌آور برای هر خط دفاعی است. در شرایطی که خط میانی استقلال به ناچار رویکردی تدافعی پیدا کرده، کوشکی تنها بازیکنی است که می‌تواند با نفوذهای برق‌آسا و قدرت بالای دریبلینگ، قفل خط دفاعی پرسپولیس را از جناحین بشکند. او تجسم همان انگیزهٔ خام و فروخورده‌ای است که می‌تواند در یک لحظه، با یک حرکت فردی، تمام برنامه‌های حریف را بر هم بزند. اگر پرسپولیس بیش از حد بر مهار آسانی متمرکز شود، کوشکی از جناح دیگر، با نفوذهای جسورانه، سردار آزمون خط دفاعی حریف خواهد شد.

علیپور؛ شکارچی در سایه و بار سنگین گلزنی

در سوی دیگر میدان، علی علیپور قرار دارد؛ شکارچی قهار پرسپولیس که در شرایطی که تیم به جرقهٔ گلزنی نیاز دارد، بار اصلی خط آتش را به دوش می‌کشد. در حالی که تمرکز استقلال بر روی مهار اورونوف و بستن شریان‌های کناری است، علیپور می‌تواند به دلیل: تخصص در فرار از آفساید و جابه‌جایی‌های بدون توپ، تبدیل به یک شبح در محوطه جریمه شود. او از جنس بازیکنانی است که در فضای کم و لحظات حیاتی، با یک فرصت‌طلبی غریزی، کار را تمام می‌کند.

برخورد نزدیک از نوع چهارم؛ تعیین تکلیف نهایی

سرنوشت دربی، در دوئل‌های آشکار (اورونوف و آسانی) آغاز می‌شود، اما تعیین تکلیف نهایی، با برخورد نزدیک از نوع چهارم رقم خواهد خورد. مربی‌ای که بتواند از کوشکی برای برهم زدن توازن حریف، و از علیپور برای استفاده از یک نیم‌فرصت حیاتی بهره ببرد، نه تنها حریف را غافلگیر کرده، بلکه بازی را به نفع خود تمام کرده است. این دو، اسلحه‌هایی هستند که زیر سایهٔ بزرگان، در سکوت، گل‌های سرنوشت‌ساز دربی را نشانه می‌روند.