با اتمام مسابقات وزنهبرداری بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی، زنان ایران موفق به کسب شش مدال رنگارنگ در ریاض شدند که مدال طلای مهسا بهشتی خوشرنگترین آنها بود. الهام حسینی، سرمربی تیم ملی وزنهبرداری زنان، در حالی امسال در قامت مربی کنار ملیپوشان ایستاد که سه سال قبل به عنوان بازیکن موفق به کسب مدال طلای بازیهای همبستگی شده بود و این بهانهای برای گفتگو با سرمربی تیم ملی شد. او در گفتگو با «فرهیختگان» تاکید کرد که از عملکرد دختران ایران در ریاض راضی است اما وزنهبرداری زنان ایران به دنبال اهدافی بزرگتر است.
سه سال قبل خودتان در بازیهای کشورهای اسلامی طلا گرفتید و امسال دختران ایران با هدایت شما چندین مدال کسب کردند. حضور در قامت سرمربی تیم چه حسی داشت؟
آنقدر این سالها زود سپری شد که خودم هم باورم نمیشد اینقدر سریع گذشت. حس خیلی خوبی دارم. من به عنوان یک ورزشکار در بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی طلا گرفتم ولی مدالی که الان بچهها کسب کردند، در حالی که من سرمربی تیم هستم، برایم شیرینتر بود. انگیزه و هدفی که برای بچهها دارم ده برابر انگیزهای است که در دوران بازی خودم داشتم. چون این بچهها اول راه هستند و هنوز خیلی جا دارند که رشد کنند. هم نسلان ما در آن زمان تابوها را شکستند، موانع را از سر راه برداشتند و راه را کمی هموار کردند تا خدا را شکر بچهها الان بدرخشند.
به عنوان سرمربی تیم از عملکرد ملیپوشان در ریاض راضی هستید؟
برای این مسابقات راضی هستم ولی باید تلاشمان را خیلی بیشتر کنیم، به این خاطر که هدف ما رقابت در سطح جهانی و رسیدن به المپیک و مدالهای سطح بالاست، البته در ریاض خود ما هم انتظار نداشتیم که انقدر سطح رقابتها بالا باشد. البته این برای بچهها خوب بود، چون با حریفانی رقابت کردند که اولا بزرگسال بودند و بعد در حد جهانی و المپیک بودند. بچهها باید از همین سن کم یاد بگیرند که برای مدال باید تا لحظه آخر بجنگند. مدال گرفتن در رقابتهای سطح پایین خیلی به پیشرفت آنها کمک نمیکند ولی این مسابقه سطح بسیار بالایی داشت و موقعیت بسیار خوبی بود که بچهها یاد بگیرند که پیروزی برای کسی است که تا لحظه آخر بجنگد. من از این بابت راضی هستم و از بابت نتایج هم راضی هستم ولی باز هم میگویم این بردها هنوز کافی نیست و هدف ما مسابقات و اهداف بزرگتر است. دختران وزنه برداری در آینده حرفهای زیادی برای گفتن دارند.
مسابقات و هدفگذاری بعدی ما ناگویا است؟
بله ما مسابقات آسیایی ناگویا را داریم که از مهمترین مسابقات ما در سال آینده است و پس از آن مسابقات جهانی چین را داریم که اولین گزینشی المپیک محسوب میشود، مسابقاتی که باعث میشود بچهها برای المپیک لسآنجلس محک جدی بخورند و آماده شوند. سوای این دو، مسابقات نوجوان و جوانان آسیا، قهرمانی بزرگسالان آسیا و جهانی نوجوانان و جوانان را هم داریم، در کل سال شلوغی در وزنهبرداری زنان داریم. با توجه با اینکه شاکله اصلی تیم ما نوجوانان و جوانان هستند، همه تلاش ما این است که افراد جدید به اردوها اضافه شوند تا ملیپوشان برای مسابقات دسته بندی شوند که فشار فقط روی عدهای خاص نباشد.
سوال دیگر در خصوص میزبانی ریاض است. نفرات زیادی از کاروان ایران از میزبانی گلایهمند بودند. ارزیابی شما چیست؟
ما نمیخواستیم ذهن بچهها مشغول شود ولی مشکلات و کاستیهای زیادی به خصوص در وزنهبرداری بود. روز اول واقعا ناهماهنگی بود، اول اینکه ترازویی که برای تست وزن و وزنکشی اصلی وجود داشت، کالیبره نشده نبود. ترازو وزن ملیپوش ما را 9 کیلو نشان میداد! هیچکس پاسخگو نبود و ما به همراه مربیان دیگر تیمها به دنبال درست کردن ترازو بودیم! در نهایت هم یک ترازوی خانگی آوردند و تا روز آخر با ترازوی خانگی وزنکشی کردند که این اصلا غیرقانونی است چون ترازو باید استاندارد باشد. در تمام مسابقات اینطور است که ورزشکار بعد از وزنکشی استراحت میکند اما در این مسابقات اصلا چنین جایی وجود نداشت. همه ما در یک اتاق 12 متری با چند صندلی بودیم و تا پایان مسابقات بچهها روی صندلی نشسته بودند. ما اعتراض هم کردیم ولی به جایی نرسید. حتی در بحث خوابگاهی هم هنوز آماده نبودند. ما با کادر فنی سایر تیمها در یک اتاق بودیم، یک اتاق مجزا برای کادر هر رشته وجود نداشت و این باعث زحمت در رفتوآمد میشد. نکته دیگر اینکه پنج روز مانده به مسابقات، سالن تمرین را جمع کردند! همه تیمها عصبانی شده بودند و کار به دعوا هم کشید.
یعنی پنج روز مانده به شروع مسابقات سالن تمرین نداشتید؟
بله سالن تمرین را جمع کردند. وقتی دعوا شد، چهار تا تخته گذاشتند که تیمها بتوانند تمرین کنند. وقتی خواستیم تمرین کنیم، نزدیک به شصت نفر آنجا بودند. تیمها صف کشیده بودند که یک تیم تمرینش را تمام کند! روز بعد در حیاط مجموعه تخته گذاشتند و ما زیر آفتاب وزنه زدیم. بماند که مسافتها هم زیاد بود و اتوبوسهای خودشان راه را گم میکردند! به نظرم میزبانی میتوانست خیلی بهتر باشد اما اینطور نشد.