آن‌چه از دربی خوزستان ماند و باید به آن توجه کرد، دعوایی است که بین دو تیم رخ داده و مدیران و مربیان دو تیم از بعد از بازی تا الان مشغول کنایه زدن به هم‌دیگر هستند. دنبال پیدا کردن مقصر دعوا و دادن حق به یک سمت نیستیم و از طرف دیگر حتی دنبال این قصه هم نمی‌گردیم که حق با کدام است و حق با کدام نیست.
صحبت این‌جاست که این حجم از تنش و اختلاف بین دو تیمِ هم‌شهری، آن‌هم در استانی فوتبال‌خیز، این سؤال را پیش می‌آورد که خوزستان در فوتبالش بزرگ‌تری ندارد که این تنش‌ها را کاهش دهد؟
حجمِ مصاحبه‌های آدم‌های هر دو باشگاه علیه هم‌دیگر به اندازه‌ای زیاد است که می‌توان عمق اختلافات رقم‌خورده را به‌سادگی متوجه شد. الان زمان آن رسیده که هیأت فوتبال خوزستان و بزرگ‌ترهای استان این اختلافات را جمع کنند. نه فولاد در جدول جایگاه درستی دارد که نیاز به حواشی جدید داشته باشد و نه استقلال خوزستان می‌تواند امیدوار باشد که حتماً تا پایان فصل در میانه‌های جدول حاشیهٔ امنی برای بقا در لیگ خواهد داشت.
هر دو تیم باید حواس‌شان به جایگاه‌شان در جدول باشد. استقلال خوزستان هر سال از گلولهٔ سقوط کردن جاخالی می‌دهد و در هفته‌های پایانی بقای خود را قطعی می‌کند. فولاد هم که امسال به‌قول گل‌محمدی برای قهرمانی بسته شده بود، اما فعلاً در پایین جدول است و چشم‌انتظار بردی‌ست که آن‌ها را از این وضعیت دور کند!
تنها چیزی که دو تیم نیاز ندارند، جنگ داخلی است!