یکی از بزرگ‌ترین دردهای فوتبال ایران این است که باشگاه‌های ورزشی پرطرفدار ما توانایی درآمدزایی از برند خود را ندارند و هیچ علاقه‌ای هم به تلاش برای کسب درآمد از طریق فروش محصولات نشان نمی‌دهند. این روزها هم تشت بی‌پولی استقلال خوزستان با خبر اعتصاب بازیکنانش بر زمین خورده، هم داماش گیلان از بی‌پولی کارش به جایی رسیده که باید با یک تیم حداقلی در مسابقات شرکت کند و هم بسیاری از باشگاه‌های پرطرفدار فوتبال ایران به هر شکل ممکن درگیر مسئله‌ مالی هستند. به سرخابی‌ها نگاه نکنید که فعلاً کمی روزهای بهتری را سپری می‌کنند. حجم بدهی‌های این دو باشگاه کلان است و اگر وابستگی آن‌ها به مالکان جدید قطع شود، مشخص نیست چه بلایی سرشان می‌آید.
مشکل فوتبال ایران در این است که نه‌تنها از درآمدهای درست و حقیقی خود مثل حق پخش، تبلیغات محیطی و بلیت‌فروشی کاملاً بی‌بهره است بلکه هیچ برنامه‌ای هم برای خلق درآمدهای جدید وجود ندارد.
باشگاه‌های فوتبال ایران با وجود داشتن طرفدار و شهرت استانی و ملی، نه فروشگاه پیراهن و محصولات دارند و نه با بسترهای مختلف درآمدزا همکاری خاصی انجام می‌دهند. استقلال، پرسپولیس، تراکتور، ملوان، داماش، نفت آبادان، سپاهان و ذوب‌آهن، سپیدرود و چوکا، برق شیراز و فجر سپاسی، مس کرمان و رفسنجان، فولاد و استقلال خوزستان و دیگر تیم‌های پرطرفدار نه پیراهن می‌فروشند، نه از برند خود برای مشارکت در فروش با بسترهای پرسود و نیازمند مشتری استفاده می‌کنند، نه کمیته‌ اقتصادی درستی دارند و نه اصلاً برنامه‌ای برای بهره‌برداری از ظرفیت‌های فراوان درآمدزایی خود دارند.
تنها امید فوتبال ایران به این است که کنفدراسیون فوتبال آسیا درآمدزایی را اجباری کند بلکه باشگاه‌ها کمی هم به فکر خلق پول بیفتند. یعنی با این همه طرفدار مشتاق، هیچ باشگاهی توان کسب درآمد از برند خود را ندارد؟