ساعت حوالی شش در یکی از غربیترین نقاط تهران، اختتامیه جشنواره فیلم کوتاه تهران در زمین تنیس ایرانمال برگزار شد. مکانی که تجربه خبرنگاران نشان داد، ظرفیت برگزاری هر مناسبت و رویدادی را دارد به جز جشنواره هنری. ایرانمال اصولاً برای برگزاری یک جشنواره بینالمللی طراحی نشده، چه از نظر موقعیت مکانی و چه از نظر طراحی محیط؛ یک پاساژ با انبوهی مغازهی باز و نیمه باز، ظرفیت برگزاری یکی از مهمترین جشنوارههای فیلم منطقه را ندارد. سالن کوچک، صدای نامناسب زمین تنیس، عدم تفکیک ورودی مهمانان، خبرنگاران و فیلمسازان، نامناسب بودن فضا برای فیلمبرداری و تصویربرداری، باعث شد جشنواره فیلم کوتاه تهران چه از نظر پوشش خبری و چه از نظر کیفیت برگزاری در سطح نازل قرار بگیرد. اینکه فلان مغازه را در ایران مال استفاده کنیم تا محل قرارگیری خبرنگاران باشد، یا اینکه از تمام ظرفیت سالنهای سینمای ایرانمال استفاده نشود تا ازدحام به وجود نیاید، نشان میدهد از اساس ایرانمال مناسب برگزاری هیچ مراسم سینماییای نیست، چرا؟ چون ایرانمال با آنکه مساحت زیادی دارد اما بخش مربوط به سالهای سینمایش گنجایش بیش از 500 تا 1000 نفر را ندارد.
منطقاً برگزاری یک رویداد سینمایی در یک پاساژ ، باعث از بین رفتن روح جشنواره میشود. اینکه بخشی از مراسم را بدهیم یک طرف پاساژ و بخش دیگر را آن سر پاساژ، خود این موضوع مشکلی جدی ایجاد میکند. از طرفی مناسبسازی خود فضای محیطی ایرانمال برای یک جشنواره نهتنها هزینهبر است بلکه زمان بسیاری را طلب میکند که در نهایت همین موضوع اگر به موقع به سرانجام نرسد، باعث هرج و مرج میشود، کما اینکه هرج مرج ایجاد شده در اختتامیه جشنواره نشان از همین موضوع دارد. راهاندازی یک سِن در سالن تنیس برای برگزاری مراسم، بیرون ماندن عدهای از خبرنگاران و بلاتکلیف بودن صندلیهای محل برگزاری و نامناسب بودن فضا برای پوشش کامل خبری، دور بودن سِن مراسم از جایگاه خبرنگاران و نبود بخش اختصاصی برای آنها. نتیجهاش میشود جشنوارهای که هر نامی را طلب میکند به جز بینالمللی!
موضوع اینجاست که تا زمانی، مکانی را برای برگزاری جشنها و جشنوارهها راهاندازی نکنیم، آش همان آش است و کاسه همان کاسه. برای آنکه موضوع دقیقتر شرح داده شود کافیست گوشههایی از برگزاری مراسم دیروز را مرور کنیم. روز پنجشنبه کارتهای اختتامیه جشنواره توزیع شد، اما نحوه توزیع به گونهای بود که بیش از ظرفیت سالن و بدون چک شدن از سوی حراست مجموعه، کارت ورود به مراسم داده شد و از طرفی تفکیکی بین مهمان، خبرنگار و عکاس وجود نداشت. به همین دلیل عده کثیری از بستگان و آشنایان برخی کارگردانان وارد مراسم شدند. همین موضوع میتوانست فاجعه بیافریند و یک اشتباه کار دست برگزارکنندگان مراسم، آن هم مقابل چشمان داوران و کارگردان خارجی و سفرای کشورهای مختلف بدهد. عدم تفکیک جایگاه نشستن حاضران در مراسم باعث شد داوران بخش خارجی یک سر سالن بنشینند و داوران بخش اصلی مراسم سویی دیگر. در پایان مراسم هم داوران بخش بینالملل در میان انبوه جمعیت گم شدند و نمیدانستند در این مساحت 317 هزار متر مربعی به کدام سمت بروند.
اینکه اختتامیه در یک طبقه از این بازار شام برگزار، اکران فیلمها در یک سو و محل قرارگیری خبرنگاران در سویی دیگر، باعث شد به ماهیت برگزاری چنین مراسمی از اساس ضربه وارد شود. شاید به ذهن مخاطب این متن بیاید که تجربه برگزاری جشنواره در ایرانمال وجود نداشته و این روند میتواند بهتر شود. خب پاسخ واضح است: در دولت قبل تجربه برگزاری سی و هشتمین دوره جشنواره فیلم کوتاه تهران اتفاق افتاد و در آن زمان همین دقیقاً همین انتقادات به محل و نحوه برگزاری مطرح شد؛ آن زمان هم اختتامیه را بردند به کتابخانه ایرانمال و دیدند که این مجموعه طوری طراحی نشده که ظرفیت برگزاری یک جشنواره بیناللملی را داشته باشد. اگر بخواهد دوباره این تجربه تکرار شود و ایرانمال مجبور به برگزاری جشنوارهها شود؛ معلوم نیست دوباره کدام مغازه قرار است خالی شود تا خبرنگاران و مهمانان داخلی و خارجی در آن جای بگیرند.