فرهیختگان: ادعاهای اخیر علیرضا خانی، عضو سابق هیئت مدیره استقلال، پیرامون ناهنجاریهای مالی و قراردادی در دوره مدیریت علی خطیر، بار دیگر ضرورت شفافیت در فوتبال ایران را به یک پرسش جدی تبدیل کرده است. ادعاهایی همچون ابهام در قرارداد منتظر محمد، کاسکو، عدم ثبت دقیق کمکهای مالی دریافتی و استفاده از چکهای خارج از پروتکل صیادی، آیا صرفاً یک مناقشه داخلی هستند یا نشانهای از یک چالش ساختاری در سیستم نظارت مالی باشگاهها؟
این ابهامات، سوابقی تکراری دارند؛ از حواشی قراردادهای پرهزینه گذشته استقلال چون شفر و استراماچونی تا مسائل مشابه در باشگاه نساجی و فدراسیون فوتبال. پیشینه خطیر نیز خالی از علامت سؤال نیست؛ اختلافات تند او با محمدرضا زنوزی، مالک تراکتور، پس از دوره کوتاه عضویتش در هیئت مدیره آن باشگاه، و همچنین شایعات مربوط به نقل و انتقال مبهم یک بازیکن و یک مربی از تراکتور به استقلال، الگوی مشخصی از یک مدیریت پرحاشیه را به نمایش میگذارد.
اما پرسش محوری که ذهن جامعه فوتبال را درگیر کرده، این است: آیا نهادهای ذیربط اینبار به صورت شفاف و نهایی، ادعاهای خانی را پیگیری خواهند کرد؟ در گذشته، بسیاری از این پروندهها به فراموشی سپرده شدهاند و نتایج روشنی به دست مردم نرسیده است. حضور افرادی که سوابق مدیریتی پرابهام در دورههای گذشته داشتهاند و هماکنون نیز در هیئت مدیره باشگاه حضور دارند، این تردید را تقویت میکند. آیا قرار است این دور باطل ادامه یابد و سرانجام این ابهامات، مصداق آن جمله تلخ باشد که: «معمولاً نه خانی میآید و نه خانی رفته است؟»